Ukochany wróg. Kristen Callihan

Чтение книги онлайн.

      Rozdział 8

      Macon

      Kierownica wbija się mocno w policzek, poduszka powietrzna uderza w twarz, gorący metal – w nogę. Deszcz zacina przez wybitą szybę, wszystko rozmazując. Krew zalewa mi oczy. Ból. Wszędzie.

      Cichy głos kogoś z serwisu samochodowego dobiega z góry.

      – Panie Saint? Jest pan ranny? Panie Saint?

      Czuję w ustach metaliczny smak krwi.

      – Panie Saint?

      Jestem tu. Nie zostawiaj mnie.

      – Macon? – Słodki ton. Taki rozgrzany, kleisty miód. Chcę go spróbować, chcę, żeby oblepił mi skórę. – Macon?

      Oślepia mnie błysk fleszy.

      – Ty, zobacz. Jest nieźle poharatany. Może wezwijmy pomoc?

      – Jeszcze jedna fota. Tylko dotknij jego ramienia. Mięsień jak skała.

      Robią zdjęcia, jak jestem uwięziony w samochodzie. Kurwa, ktoś mnie maca, a ja jestem wbity w samochód. Czyjaś ręka łapie mnie za ramię. Krzyczę i robię gwałtowny zamach. Uderzam w coś twardego, słyszę łoskot.

      – Macon! Do diabła, co się z tobą dzieje?

      To jej głos, ale już nie słodki, tylko ostry, zirytowany. Ten, którego nie zdołałem wyrzucić z głowy. To on wydobywa mnie z mgły. Po dłuższej chwili dociera do mnie, gdzie jestem. Delilah klęczy na podłodze, zbierając resztki tego, co miało być wieczorną przekąską.

      – Cholera, przepraszam – mówię przerażony, że się na nią zamachnąłem.

      – Co z tobą, do licha? – pyta, posapując. – Wołałam cię kilka razy, a ty siedziałeś i gapiłeś się w okno.

      – Spałem. – Przesuwam ręką po twarzy mokrej od potu. – Uderzyłem cię?

      – Nie, nic mi nie jest. Ale taca nie miała tyle szczęścia. – Gromi mnie wzrokiem i już szykuję się na kolejną burę, ale jej twarz łagodnieje. – Jakiś koszmar?

      – Chyba tak. Jestem oszołomiony. Te środki przeciwbólowe trochę mnie ogłupiają.

      Patrzy na mnie inaczej.

      – Powinnam najpierw sprawdzić, czy nie śpisz. Tata mówił, że to niebezpieczne wybudzać ludzi z koszmaru.

      – To nie koszmar – rzucam oschle. Pewnie dlatego, że kłamię. No cóż, nie chcę widzieć litości w jej oczach. – Ale zgadzam się, że łapanie ludzi za ramię, kiedy śpią, jest raczej słabe. – Macon, zamknij ryj. Zachowujesz się jak bydlak, dźwięczy mi w głowie. Co zrobić, przy tej kobiecie nie umiem się opanować.

      Marszczy nos.

      – Zaczynam myśleć, że w tyłku ci się przewróciło i że to stan permanentny.

      – Znów mówimy o moim tyłku. – Silę się na uśmiech. – Dużo o nim myślisz, prawda?

      Robi zdegustowaną minę.

      – Za każdym razem, gdy jesteśmy blisko siebie, myślę, żeby cię w niego porządnie kopnąć.

      Parskam śmiechem, czuję ból żeber.

      – No, to na pewno. Czekaj, pomogę. – Odruchowo nachylam się i od razu tego żałuję. Ból jest straszny.

      Słyszy, jak syczę, i widzi, jak szybko odchylam się na wózek.

      – Macon, kiedy wreszcie przyznasz, że cię boli? – Wstaje, żeby mi pomóc.

      Przeszywa mnie dreszcz. Na samą myśl, że mogłaby się nade mną litować, lodowacieje mi skóra.

      – Nie – warczę. Mózg krzyczy, że tylko pogarszam sprawę, ale usta nie chcą się zamknąć. – Nie dotykaj mnie.

      Staje jak wryta z ręką wyciągniętą w moją stronę. Ma takie szczupłe palce, krótko obcięte paznokcie, maleńkie blizny i odciski. Dłonie szefa kuchni. Teraz zaciska je w pięść.

      – Mam cię nie dotykać? – powtarza głucho, ale słychać w tym ból i wściekłość. – Serio?

      Czuję żar na szyi. Nie umiem jej wytłumaczyć, dlaczego nie mogę jej teraz pozwolić na jakikolwiek kontakt fizyczny.

      – Nie potrzebuję pomocy.

      Patrzy przez chwilę, a mnie zalewa wstyd. Nie czułem go tak dawno, że prawie się nim dławię.

      To właśnie robi Delilah: obnaża mnie, wyciąga te wszystkie emocje, które chcę i muszę ukryć.

      Cały czerwony próbuję się wycofać. Koła wózka z trzaskiem najeżdżają na tacę.

      – Szlag!

      – Zaczekaj, pozwól… – Znów wyciąga rękę, ale gwałtownie się odsuwam.

      I uderzam w róg biurka bolącym bokiem.

      – Psiakrew!

      Delilah chce mi pomóc.

      – Jedziesz w złą stronę.

      – Ja…

      Nagle oboje odstawiamy jakiś groteskowy taniec. Ja tłukę na oślep w przyciski na wózku i uderzam nim we wszystko, Delilah podskakuje, żebym nie rozjechał jej palców, i krzyczy, żebym nie odrzucał pomocy.

      – Dam sobie radę – warczę. – Jak się odczepisz.

      Jej policzki purpurowieją.

      – Kręcisz się w kółko jak rozzłoszczona osa. Uspokój się.

      – Nie mów mi, co… – Z biurka spada lampa, szkło rozbija się w drobny mak. – Do diabła! – krzyczę w końcu. – Zostaw mnie!

      Słowa uderzają z siłą bicza, Delilah wzdryga się. Oboje zastygamy; dyszymy ciężko. Patrzę na nią przez jedną straszną sekundę. Jej rozchylone usta łapią powietrze, oczy się rozszerzają. Pojawia się w nich wściekłość, którą tak dobrze pamiętam, choć nie widziałem jej już od dziesięciu lat.

      – Co się, do ciężkiej cholery, z tobą dzieje?! – wrzeszczy, podpierając się pod boki.

      Stoi nade mną jak nauczyciel, gotów walnąć kazanie. Napięcie w mojej piersi nie słabnie.

      – Nic, czego odrobina samotności nie mogłaby naprawić.

      Prycha głośno.

      – Chyba jednak nie tego potrzebujesz. СКАЧАТЬ