Niespokojna krew. Роберт Гэлбрейт

Чтение книги онлайн.

      4

      Choć z jednej matki, z różnych ojców byli,

      Toteż się nader od siebie różnili […].

      Edmund Spenser

      The Faerie Queene

      Nazajutrz Strike obudził się tuż przed piątą. Światło już się wlewało przez cienkie zasłony Joan. Kanapa z końskiego włosia co noc wymierzała karę innej części jego ciała – tym razem czuł się, jakby obiła mu nerki. Sięgnął po komórkę, zobaczył, która jest godzina, stwierdził, że jest zbyt obolały, by z powrotem zasnąć, i dźwignął się do pozycji siedzącej.

      Przez chwilę przeciągał się i drapał pod pachami, podczas gdy jego oczy przyzwyczajały się do dziwnych kształtów wynurzających się ze wszystkich stron w półmroku salonu Joan i Teda, a potem po raz drugi wygooglował Margot Bamborough i rzuciwszy okiem na zdjęcie uśmiechniętej lekarki z falowanymi włosami i szeroko rozstawionymi oczami, skrolował wyniki wyszukiwania, aż w końcu trafił na wzmiankę na jej temat na stronie internetowej poświęconej seryjnym mordercom. Znalazł tam długi artykuł upstrzony zdjęciami Dennisa Creeda w różnym wieku – od ładnego dwulatka z jasnymi kręconymi włosami aż do policyjnego zdjęcia przedstawiającego szczupłego mężczyznę o delikatnych, zmysłowych ustach i w ogromnych prostokątnych okularach.

      Następnie otworzył stronę księgarni internetowej, na której znalazł biografię tego seryjnego mordercy opublikowaną w 1985 roku pod tytułem Demon z Paradise Park. Napisał ją nieżyjący już szanowany dziennikarz śledczy. Na okładce widniała pozbawiona wyrazu twarz Creeda w kolorze, nałożona na upiorne czarno-białe zdjęcia siedmiu kobiet, które, jak ustalono, torturował i zabił. Nie było wśród nich twarzy Margot Bamborough. Strike zamówił używany egzemplarz książki, który kosztował go funta, i wybrał dostawę na adres agencji.

      Podpiął telefon do ładowarki, przymocował protezę, wziął papierosy i zapalniczkę, okrążył chybotliwy zestaw stolików z wazonem pełnym suszonych kwiatów i uważając, by nie strącić żadnego z ozdobnych talerzy na ścianie, wyszedł z salonu i pokonawszy trzy strome stopnie, znalazł się w kuchni. Linoleum, które leżało tam od czasów jego dzieciństwa, wydało mu się lodowate pod jego jedyną stopą.

      Zaparzył sobie kubek herbaty, po czym wciąż odziany jedynie w bokserki i koszulkę wyszedł tylnymi drzwiami, by rozkoszować się chłodem wczesnego poranka. Oparł się o ścianę domu, wdychał przesycone solą powietrze w przerwach między jednym a drugim sztachnięciem i rozmyślał o znikających matkach. W ostatnich dziesięciu dniach często wspominał Ledę, kobietę różniącą się od Joan jak księżyc od słońca.

      – Próbowałeś już palić, Cormy? – spytała kiedyś mało konkretnie zza kłębów niebieskawego dymu własnej produkcji. – To niezdrowe, ale, Boże, jak ja to uwielbiam.

      Czasami ludzie pytali, dlaczego opieka społeczna nigdy nie zainteresowała się rodziną Ledy Strike. Odpowiedź brzmiała tak, że Leda nigdzie nie przebywała wystarczająco długo, by stać się nieruchomym celem. Jej dzieci często chodziły do nowej szkoły zaledwie kilka tygodni, zanim zawładnął nią jakiś nowy entuzjazm i wszyscy razem wyruszali do nowego miasta, nowego skłotu, spali kątem na podłogach u jej przyjaciół albo w wynajmowanym mieszkaniu, co zdarzało się rzadko. Tylko Ted i Joan – jedyny stały element w życiu dzieci – wiedzieli, co się dzieje, i mogliby to zgłosić opiece społecznej. Ale czy to dlatego, że Ted obawiał się popsucia swoich relacji z nieprzewidywalną siostrą, czy to z obawy, że dzieci nie wybaczyłyby tego Joan, nigdy się na to nie zdecydowali.

      Chyba najbardziej wyraziste wspomnienie Strike’a z dzieciństwa dotyczyło jednej СКАЧАТЬ