Obietnica. Ewa Pirce

Чтение книги онлайн.

      – Hej, ty, łachmaniarzu, podejdź tu! – krzyknął Monterno.

      Ruszyłem w kierunku grupki chłopaków, którzy z wyższością łypali na mnie wzrokiem. Wiedziałem, jak to się skończy, jeśli nie ugnę się do ich woli, dlatego wolałem spełnić polecenie.

      – Pospiesz się! Sądzisz, że mamy czas dla takich ścierw jak ty? – Obraził mnie, a reszta, zamiast stanąć w mojej obronie, wybuchła głośnym śmiechem.

      Gniew zagotował mi się w żyłach. Zacisnąłem dłonie tak mocno, że paznokcie zatopiły mi się w skórze, pozostawiając krwawiące półksiężyce.

      – Czego chcesz, Albert? – Wsunąłem dłonie do kieszeni, żeby nie walnąć go w tę wymuskaną gębę.

      Nagle coś podcięło mi nogi i runąłem na ziemię, uderzając głową w wybrukowany kostką chodnik. Uporczywy szum i pulsowanie w głowie na chwilę mnie sparaliżowały. Kiedy poczułem ostry ból, lekko oprzytomniałem, a przed oczami pojawiła mi się rozmazana twarz Monterno. Wtedy uświadomiłem sobie, że trzyma w garści moje włosy i unosi za nie moją ociężałą głowę.

      – Po pierwsze, szmato, „książę Albercie”, a po drugie, szacunek! Nie waż się stawać przede mną z łapami w kieszeniach, bo pożałujesz. Następnym razem nawet nie próbuj patrzeć mi w oczy, jeśli ci na to nie pozwolę. – Szarpnął mnie, by podkreślić swoje słowa. Z całych sił starałem się nie zawyć z bólu.

      – Cz-cz… czego chcesz? – wyskamlałem. Czując, jak po policzku spływa mi ciepła ciecz, walczyłem z chęcią odepchnięcia go. To sprowokowałoby bójkę, a na to nie mogłem sobie pozwolić. Domyślałem się, że to krew znaczy moją twarz, ponieważ tamta część głowy łupała niemiłosiernie, ale zagryzłem zęby i znosiłem upokorzenie z godnością.

      – Podobno jesteś dobry z matmy. – To nie było pytanie, tylko stwierdzenie. – Przekonamy się, bo mam dla ciebie kilka zadań do rozwiązania. Frank ci je dziś podrzuci, na jutro mają być gotowe. – Puścił moją głowę, która znowu walnęła z impetem o ziemię. Potylicę przeszył ból i zobaczyłem mroczki przed oczami.

      – Ale mam dużo swojej pracy – wydusiłem z trudem.

      Te słowa okazały się błędem, ponieważ zadano mi cios w nadnercze. Objąłem się w pasie i zwinąłem w kłębek. Nie mogłem złapać oddechu, a nieproszone łzy zaczęły spływać mi po policzkach.

      Nagle w polu mojego widzenia pojawiła się para niedużych stóp, odziana w damskie pantofle. Po chwili rozbrzmiał melodyjny głos.

      – Bert, co ty robisz?!

      – O, hej, Kath – zwrócił się do dziewczyny. – Pomagam właśnie temu nowemu. Upadł i chyba nieźle się poobijał – kłamał w żywe oczy, a mnie ból tak doskwierał, że nie byłem w stanie sprostować jego słów.

      – Dlaczego ci nie wierzę? – zapytała oskarżycielskim tonem dziewczyna.

      – To prawda, zapytaj go. – Szczurzy książę chwycił mnie za ramię i podciągnął do pozycji siedzącej, przy okazji głęboko wbijając w nie palce. Stłumiłem wycie.

      – Czy to prawda, że on ci pomaga? – zapytała cichutko.

      Utkwiłem przestraszone spojrzenie w jej twarzy i już wtedy wiedziałem… Wtedy na własnej skórze przekonałem się, że miłość od pierwszego wejrzenia istnieje.