Zgromadzenie, Tom III Ulubienica. Joanna Jarczyk

Чтение книги онлайн.

СКАЧАТЬ obaj nie chcieli zrywać łączącej ich więzi. Daquin przyznał, że był okropnym idiotą żądnym władzy i naprawdę żałował tego, co robił i jak się zachowywał.

      To samo powiedział Mai ale z nią nie było tak prosto. Oczywiście przyjęła jego przeprosiny, ale nadal trzymała go na dystans. Nawet kiedy oświadczył, że może wrócić do Zgromadzenia. Louis nie miał jej tego za złe. I tak był zdziwiony, że dziewczyna w ogóle zgodziła się z nim spotkać i chwilę porozmawiać. Później wyjechała do swoich rodziców. Maya była jedną z tych osób, które pragnęły całkowitej izolacji od Zgromadzenia, od Łowców, a nawet od całego Bireno. Nie miała pojęcia, co dalej robić ze swoim życiem, raczej nie chciała wrócić do Stróżów. Jak dotąd miała zupełny mętlik w głowie i w sercu, dlatego też postanowiła wrócić do miasteczka dopiero, kiedy wszystko sobie przemyśli i poukłada.

      Najtrudniejszą rozmowę Daquin zostawił sobie na sam koniec. Nawet nie krył swojego przerażenia w starciu z Catherine. W głowie co rusz układał nowe scenariusze, jak łagodnie podejść Łowczynię, którą skrzywdził najmocniej, której wielokrotnie chciał się pozbyć…

      Umówił się z Damienem, że przyjdzie do jego domu wieczór przed Wigilią. Rimet miał nastawić kobietę na to spotkanie i spróbować poprosić, by dała Louisowi szansę. Kiedy więc dochodziła dwudziesta, dowódca Stróżów stanął spocony z nerwów przed drzwiami przyjaciela i odliczał sekundy od naciśnięcia dzwonka do usłyszenia przekręcającego się klucza w zamku. Dokładnie dziesięć sekund później przywitał go Damien:

      – Siemka, wchodź. – A szeptem od razu dodał: – Zrobiłem, co w mojej mocy.

      – I co?

      – Błogosławię cię. – Gospodarz domu zaczął robić znak krzyża, a Louis walnął go w ramię i bąknął pod nosem, że ta sytuacja wcale nie jest zabawna.

      Catherine była w kuchni. Ze szklanką w dłoniach opierała się o blat i nie wyglądała na zadowoloną z tego spotkania. Ostentacyjnym spojrzeniem zmierzyła Damiena, który oznajmił, że zostawi ich samych, po czym poszedł do sypialni. Louis stał w progu. Nieruchomo, ze ściśniętym żołądkiem.

      – Cześć, Catherine.

      Oczywiście nie doczekał się odpowiedzi, ale zamiast niej kobieta wskazała skinieniem głowy krzesło. Kiedy Stróż usiadł przy stole, zajęła miejsce naprzeciw niego i odstawiła herbatę na bok.

      – Słuchaj… – zaczął, ale Catherine nie dała mu dokończyć.

      – Wiem, po co przyszedłeś.

      – Taa… Damien miał cię trochę udobruchać. – Spróbował się zaśmiać, ale mu to nie wyszło.

      – Nie potrzebuję twoich przeprosin. I tak nic mi po nich. Chcę tylko zapewnienia, że dasz mi święty spokój.

      – Jasna sprawa. – Wyciągnął dłoń, jakby się poddawał. – Zero oskarżeń, zero podejrzeń, najlepiej unikać kontaktu.

      Łowczyni uśmiechnęła się pod nosem arogancko.

      – Dobrze, że się zrozumieliśmy.

      – Zawaliłem, wiem. Ale chcę, żebyś wiedziała, że źle cię oceniłem, i naprawdę tego żałuję.

      – Winy swoje odpokutujesz. Jak każdy z nas.

      Podniosła się nagle z krzesła, a potem obróciła w stronę blatu i sięgnęła po dzbanek. Louis był nieco zdezorientowany. To była wyjątkowo krótka rozmowa. Krótka, ale konkretna. Spojrzał na nią, jak wyjęła dwie szklanki, a później nalała do nich herbaty. Zachowywała się normalnie, nie jak bezwzględna Łowczyni, pragnąca wszystkich pozabijać.

      – Jak już tak bezczynnie siedzisz, to pójdź chociaż po Damiena – odezwała się nagle.

      Ale język wciąż ma cięty, pomyślał i bez słowa poszedł do sypialni.

      Rimet siedział na łóżku i głaskał kotkę zwiniętą w kłębek. Na widok przyjaciela wyszczerzył zęby w uśmiechu, po czym bezgłośnie zapytał, jak mu poszło. Daquin wystawił kciuk do góry i lekko wzruszył ramionami. Potem obaj udali się do kuchni. Catherine zajmowała już miejsce przy stole, a dla nich przygotowała szklanki z herbatą. Pośrodku stał talerz z maślanymi ciasteczkami w kształcie gwiazdek. Cisza, jaka nastała, była wymownym przypomnieniem tego, co wydarzyło się pomiędzy tą trójką.

      – Zawsze tak siedzicie? – odezwała się w końcu Catherine. Louis postanowił udawać, że nie wyczuwa niezręcznej sytuacji, i zapytał ze zdziwieniem:

      – To znaczy jak?

      – Jakby wam rodzinę wymordowano.

      Damien odchrząknął i sięgnął po ciasteczko.

      – Takie macie miny. – Wzruszyła ramionami. – Myślałam, że dla was, ludzi, czas świąt to czas radości.

      – Bo tak jest – podjął znów Louis – ale…

      – Ale inaczej to wygląda, gdy pomiędzy siedzi bezduszna Łowczyni?

      – Nie, jasne, że nie.

      – Spokojnie, nie wysilaj się. – Kobieta podniosła się z miejsca i uśmiechnęła się pojednawczo. – Udam, że muszę coś zrobić na zewnątrz, a wy udajcie, że mi wierzycie.

      – Nie musisz tego robić – odezwał się w końcu Damien, ale Catherine zignorowała go i ruszyła ku wyjściu. Chwilę później zamknęły się za nią drzwi.

      Przyjaciele jeszcze przez moment trwali w milczeniu, porozumiewając się jedynie spojrzeniami. Rimet przeczesał dłonią włosy, a potem odetchnął, jakby chcąc zlikwidować powstałe w powietrzu napięcie. Żaden nie wiedział, co powiedzieć, aż ciszę przerwał Louis:

      – Chyba jednak nie poszło mi tak dobrze.

      – Z Catherine? Właściwie po tym wszystkim powiedziałbym, że jest całkiem okej.

      – Skoro tak mówisz… – Nachylił się nad stołem ze skrzyżowanymi rękami. – A co z Wigilią? Wiesz, że babcia ci tego nie daruje.

      – Może powiemy, że jestem chory?

      – Tym bardziej będzie chciała cię wziąć pod opiekę.

      – Racja.

      Rimet zastanowił się, jaki byłby dobry powód, żeby wymigać się od spędzenia świąt w domu przyjaciela. Odkąd rodzice Damiena go opuścili, każdego roku spędzał ten bożonarodzeniowy czas z Louisem i jego babcią.

      – Ale co ja mam zrobić? – Rozłożył bezradnie ręce. – Nie mogę zostawić Catherine samej, a wziąć ją ze sobą tym bardziej.

      – To może powiem, że będziesz u swojej dziewczyny?

      – Na bank będzie chciała ją poznać.

      – To później z nią rzekomo zerwiesz. Coś wymyślimy.

      – Nie wiem, Louis. Powiedz babci, СКАЧАТЬ