Quo Vadis Europa?. Andrzej Stanislaw Budzinski

Чтение книги онлайн.

СКАЧАТЬ gdyż sugeruje istnienie państwowego aparatu władzy oraz wskazuje na niewielki zajmowany przez niego obszar (miasto) jako cechę charakterystyczną ^[40] . Tymczasem istotą polis jest sposób sprawowania władzy a nie obszar. Jest to niezależna wspólnota obywateli, którzy rządzą się sami bez tworzenia oderwanych od społeczeństwa struktur państwowych. Wspólnota zamieszkująca określony obszar, zazwyczaj składający się z ośrodka miejskiego i okolicznych terenów wiejskich. To co jednoczył Polis to:

        język,

        kult religijny,

        wyznawane wartości moralne.

       Organizacja polityczna Polis była specyficzna i porównywano ją do obywatelskich wspólnot. W podejmowaniu decyzji uczestniczyło całe zgromadzenie wszystkich obywateli, w którym uczestniczyli oni osobiście. Co roku wybierani przez zgromadzenie nowi urzędnicy byli świadomi, że w przyszłości będą słuchać tych, którzy słuchają ich teraz. Wymienianie się owymi funkcjami stanowiło podstawową zasadę greckiego państwa, która uniemożliwiała na powstanie profesjonalnego aparatu urzędniczo – politycznego, które ich zdaniem, najczęściej było oparte na korupcji. Ta zasada wymiany władzy przez obywateli prowadziła do rozwinięcia społecznego poczucia odpowiedzialności politycznej.

       2. Wpływ Imperium rzymskiego na rozwój Europy

       Historia bez wątpliwości ukazuje, że Rzym miał wielki wpływ na rozwój kultury i mentalności europejskiej i zostawił w niej do dnia dzisiejszego swoje niezatarte piętno.

       2.1. Początki Rzymu

       Rzym został założony nad Tybrem około 754 r. p.n.e. Historycy rzymscy starali się powiązać pradzieje miasta z wojną trojańską. Po upadku Troi, po długiej wędrówce, do Włoch miał przybyć bohater Trojański Eneasz. Ta historia została opisana przez Wergiliusza w poemacie „Eneida”, wzorowanym na homeryckiej „Odysei”. Eneasz poślubiwszy Lawinię, córkę miejscowego władcy Latynusa, osiadł w Lacjum i założył miasto – państwo-Lavinium. Jego potomkowie mieli panować w mieście Albu Longa. Jeden z nich, Numitor, został usunięty z tronu przez swego brata Amuliusza. Aby uniknąć zemsty ze strony dzieci lub wnuków Numitora, Amuliusz zabił jego syna, a córkę Reę oddał na służbę bogini Weście. Za sprawą boga Marsa Rea powiła bliźniaki: Romulusa i Remusa. Król Amuliusz kazał je wrzucić do Tybru w wiklinowym koszu. Bliźnięta zostały jednak cudownie ocalone i wykarmione przez wilczycę w grocie Luperkal na zboczach wzgórza Palatynu. Romulusa i Remusa wychowali pasterze. Gdy dorośli i dowiedzieli się o swoim pochodzeniu ukarali Amuliusza i przywrócili tron Numitorowi. Bliźniacy założyli miasto w miejscu swego cudownego ocalenia. Wróżba z lotu ptaków wskazała, który z braci miał dokonać wymaganych obrzędów założenia miasta. Romulus wytyczył i zaorał jego granicę wokół Palatynu. Gdy Remus bez zgody brata przekroczył zaoraną bruzdę graniczną, Romulus zabił go. Według legendy, właśnie on jest założycielem miasta, które od jego imienia przyjęło nazwę Roma ^[41] . Z racji ukształtowania terenu Rzym został zbudowany na siedmiu wzgórzach: Palatyn, Kapitol, Eskwilin, Celius, Kwirynał, Wiminał i Awentyn. Dlatego też, między innymi, nazywany jest „miastem na siedmiu wzgórzach” . Z tego też powodu, dla starożytnych Rzymian, liczba siedem była symbolem tego miasta.

       Nawiązując do do siedmiu wzgórz, na których powstał Rzym, warto zadać pytanie o znaczenie liczby siedem. Prawie we wszystkich starożytnych kulturach jest to liczba uważana za mistyczną, wyróżniającą się bogatą symboliką. W wielu mitologiach i religiach świata jest symbolem całości, dopełnienia, symbolizuje związek czasu i przestrzeni. W Biblii oznacza pełnię i doskonałość. Starożytni filozofowie przypisywali jej własności opieki i władzy nad światem, kojarząc ją z siedmioma planetami. Pitagorejczycy uważali ją za najwyższą podstawową liczbę całkowitą. W wielu mitologiach stanowiła atrybut bogów, jej wartość była przedstawiana w architekturze, świętych pismach, przykazaniach i kosmologii ^[42] .

       2.2. Między mitem i historią

       Wiemy, że istnieje znaczna różnica między mitem i rzeczywistością historyczną. Często jednak dostrzegamy, że w mitach ukryte jest coś, co wpływa w tajemniczy sposób na rzeczywistość, która potwierdza prawdę mitu. Tak też jest i w przypadku Rzymu. Jego miejsce, obecność i egzystencja w historii, jak się wydaje, jest ściśle związane ze znaczeniem „magicznej” liczby siedem. Już od starożytności Rzym zajmował centralne miejsce. Nie przez przypadek nazywano Rzym: Wiecznym Miastem, Caput Mundi, Świętym Miastem, Stolicą Piotrową. Nazwy te podkreślają wielkość i znaczenie tego miasta. Tak też było przez wiele wieków rozwoju Europy aż po dzień dzisiejszy. Co było przyczyną tego faktu? Pierwsza bardzo ważna rzecz, że Rzym był stolicą Imperium Rzymskiego, które dominowało nad państwami basenu Morza Śródziemnego. Po drugie, także i po upadku Imperium Rzym nie stracił ze swojego znaczenia i ze stolicy politycznej stał się centrum chrześcijaństwa, stolicą duchową Kościoła Katolickiego, można powiedzieć jego sercem. Jest siedzibą papieży, którzy są następcami nie tylko św. Piotra-rybaka z Galilei, ale przede wszystkim następcami Jezusa Chrystusa, Syna Bożego, który umarł i zmartwychwstał, który powróci aby sądzić żywych i umarłych. W tej perspektywie Rzym poprzez obecność papieży jest miejscem obecności samego Boga.

       2.3. Przyczyny upadku Imperium Rzymskiego

       Bardzo ważne jest wiedzieć, że upadkowi Rzymu towarzyszyło narodzenie się chrześcijaństwa, a może lepiej powiedzieć, przekształcenie Imperium pogańskiego w nowe Imperium Europejskie zbudowanego na chrześcijaństwie. Śmiało można stwierdzić, że ta przemiana była pozytywna, bo prowadziła od pogaństwa do chrześcijaństwa. Jest pozytywna.

       Gdy myślimy o przyczynach upadku Imperium Rzymskiego możemy ich przytoczyć wiele:

        korupcja,

        niemoralność,

        niesprawiedliwość,

        bezprawie,

        wyzysk,

        przemoc i śmierć,

        bałagan i chaos,

        brak kontroli,

        niewolnictwo.

       Możemy wyliczyć bardzo długą listę przyczyn upadku Caput Mundi. Zastanawiając się nad przyczynami, właściwą rzeczą jest zadać sobie pytanie: czy te wszystkie przyczyny są naprawdę przyczynami jego upadku? Może są one tylko skutkami przyczyny przyczyn? Co, albo kto, tak naprawdę znajduje się u podstaw upadku Mocarstwa Rzymskiego? Jak to już zostało zaznaczone wcześniej Imperium Rzymskie było zarazem i imperium pogaństwa, politeizmu, magii i zabobonów. Gromadziło pogaństwo wszystkich państw podbitych przez Rzymian. Z punktu widzenia chrześcijaństwa prezentuje się ono jako imperium Zła. Wyjaśnia nam to Jezus w bardzo prosty sposób: „15 Strzeżcie się fałszywych proroków, którzy przychodzą do was w owczej skórze, a wewnątrz są drapieżnymi wilkami. 16 Poznacie ich po ich owocach. Czy zbiera się winogrona z ciernia, albo z ostu figi? 17 Tak każde dobre drzewo wydaje dobre owoce, a złe drzewo wydaje złe owoce. 18 Nie może dobre drzewo wydać złych owoców ani złe drzewo wydać dobrych owoców. 19 Każde drzewo, które nie wydaje dobrego owocu, będzie wycięte i w ogień wrzucone. 20 A więc: poznacie ich po ich owocach” (Mt 7,15-20) . Co prawda ta aluzja, zgodnie z komentarzem biblijnym, odnosi się nie tyle do uczonych w Piśmie i faryzeuszy, albo СКАЧАТЬ