Skarlakenkinders. Anzil Kulsen

Чтение книги онлайн.

СКАЧАТЬ te bly nie. Dis actually ’n miracle.”

      Frankie kyk na Bianca waar sy oorkant haar op die bank sit. Foon in die een hand en koffiebeker in die ander. Sy weet nie of sy bly of spyt moet wees oor die feit dat sy vir ’n week lank ’n chalet moet deel met twee mense wat sy van g’n kant af ken nie. Een daarvan boonop nog maar eintlik ’n blote kind. Sy het ’n sterk vermoede Bianca gaan haar, wat Frankie is, se besluit om nooit kinders te hê nie net versterk.

      Haar gedagtes spring terug na die feit dat sy ’n chalet moet deel. Niks gebeur tog sonder ’n rede nie. Dit weet sy. Dalk moet sy net probeer om hulle nie so hard te oordeel op grond van hoe hulle lyk nie. Anlea, met haar kort kleertjies wat eerder lyk of dit in ’n nagklub hoort, mag haar dalk nog verras. Sy praat ook nie veel nie en Frankie het haar ook nog nie weer gesien nie. Sy fokus weer op Bianca.

      “Miskien is dit goed dat jy en jou ma ’n bietjie afstand kry. Jou ma lyk of sy baie dinge op haar skouers dra.”

      Bianca lag. “My ma? Ag, nee wat. Sy’s net uptight, dis al. Al wat vir haar saak maak, is haar werk. Sy sou seker lankal al in haar kantoor ingetrek het as sy kon. Alles anders is ’n bysaak.”

      As Bianca se gehawende voorkoms ’n maatstaf is van die ma se prioriteite, dink Frankie, is Bianca seker nie ver verkeerd nie. Die meisie is nou nie wat sy uitermatig vet sou noem nie, maar sy is vir seker ook nie goed versorg nie. Sy is effens aan die growwe kant. Met koddige klere wat nie by haar groterige lyf pas nie.

      “Ek kan nou nog nie glo hier’s nie Wi-Fi of selfoonopvangs nie. Dis net rêrig belaglik,” kla sy weer.

      Dit val Frankie skielik by. Joe. Sy het met al die opwinding totaal vergeet om hom te laat weet sy’t veilig aangekom!

      “Ek wonder wanneer sy uit die kamer gaan kom,” fluister Bianca en beduie in die rigting van Anlea se kamer. “Het jy haar outfit gesien? Sy lyk soos iets uit ’n Hollywood-movie.” Bianca giggel. “En daai make-up?”

      Frankie hou haar in. Sy moet self die begeerte onderdruk om al daai make-up met ’n waslap by te dam, maar sy weier om Anlea met Bianca te bespreek.

      “Dalk is sy net baie moeg. Dis nogal ’n ent se ry hiernatoe. Onthou, jy’t lekker gelê en slaap in die kar. Sy sal seker nou-nou kom gesig wys.”

      Die kamerdeur gaan oop. Anlea stap kombuis toe en skakel doodluiters die ketel aan.

      Frankie wonder wat sy by Berg van Hoop maak. Dalk het sy net nodig gehad om ’n bietjie weg te kom. En hoekom het sy so ’n klein tassie by haar? Waar is al haar klere? En daai rokkie! Miskien moet sy haar een van haar jeans leen. Dis te sê as dit gaan pas. Sy’s vreeslik maer. Frankie wonder of sy gesond is.

      “Weet julle dalk of hier Wi-Fi is?” praat Anlea skielik.

      “Dankie tog! Nog iemand wat soos ek voel!” sê Bianca met ’n gilstem.

      “Miskien moet ons maar gou stap en ’n sein gaan soek. Ek het ’n WhatsApp om te stuur,” sê Frankie en stap kamer toe om haar selfoon, sigarette en baadjie te gaan haal. Sy gryp sommer in die verbygaan nog ’n paar jeans en tekkies en ’n langmou-top.

      Toe sy terugkom, is Anlea steeds in die kombuis besig om kaste oop en toe te maak.

      “Sal ons loop?” sê Frankie en hou die klere na Anlea uit. “Jy kan hierdie leen as jy wil.”

      Anlea kyk haar verbaas aan.

      “Ek dink nie dis veilig hier rond nie. Slange, weet jy?” sê Bianca van die bank af.

      Frankie haal haar skouers op voor sy by die deur uitstap. “Nes jy wil. Sien ’n bietjie later.”

      “Wag … ek kom saam,” sê Anlea. “Ek moet ook ’n oproep of twee maak. Ek … trek net gou hierdie aan.”

      “Jinne, julle twee is bang vir niks, lyk dit my. Die son gaan nou-nou sak.” Bianca staan op en trek haar tekkies aan.

      Frankie stap buitentoe om in die laaste bietjie son te staan. As Bianca maar net geweet het hoe bang sy eintlik is. Vrees het deel van haar daaglikse bestaan geword. Iets waarteen sy elke dag moet stry. Sy vryf oor die littekens op haar regterhand. ’n Bitter herinnering aan die een dag waarop sy probeer ontsnap het.

      Sy onthou dit goed. Sy het lank gewag voor sy ’n kans gewaag het. Sy was so seker sy het dit tot in die fynste besonderhede uitgewerk. Maar toe verklik een van die jonger meisies haar.

      Die oomblik dat sy die skreeuende bande om die hoek agter haar hoor aankom het, het alles in haar lam geword. Sy kon nie hardloop of skreeu nie. Soos in ’n droom waarin jy probeer wegkom, maar nie kan nie.

      Ai, Frankie, hoe dom kan ’n mens nou wees. Jy weet mos jy kan nie wegkom van Big D af nie.

      Een van die ander traffickers het haar vasgedruk terwyl Deon, of “Big D” soos hulle hom altyd genoem het, die stuk staal met die blowtorch warm gemaak het.

      Die pimps het ’n mens ’n keuse gegee. Hoe ironies. Asof sy ooit werklik ’n keuse gehad het oor enigiets.

      Lyfstraf of vlamme. Lyfstraf het beteken elkeen van die vier pimps kry ’n beurt met jou. Soms het jy al twee gekry.

      Frankie, Frankie. So jammer ons moet nou hierdie handjie van jou seermaak.

      Sy het die hitte voel nader kom aan die sagte vel van haar regterpols. Die volgende oomblik het die pyn deur haar hele lyf geskiet en sy’t haarself hoor gil.

      Die reuk van haar gebrande vel. Die pyn was ondraaglik. Die pimps om haar het soos barbare gelag terwyl haar lyf saamtrek van pyn.

      Miskien moet ons jou maar ’n goeie les leer hierdie keer, Frankie. Wie nie hoor nie, moet voel. Wil jy nog van die vlamme hê?

      Haar hele lyf het weer inmekaargetrek van die vlam wat die vel op haar maag geskroei het.

      “Vasbyt, Frankie. Wegloop is nie vir sissies nie,” was die laaste woorde wat sy Big D hoor sê het voor sy haar bewussyn verloor het.

      “Is jy reg om te stap?” Frankie ruk soos sy skrik. Sy hoor iets val. Haar selfoon. Anlea buk vinnig en tel dit op.

      “Is jy oukei, Frankie? Jy lyk bleek.” Bianca kyk haar fronsend aan.

      “Ek is, ja. Ek’s oukei.” Sy sal moet wakker wees. Sy kan nie sommerso in haar gedagtes wegraak nie. “Ek het net baie dinge om oor te dink. Niks ernstigs nie,” probeer sy dit vinnig afmaak.

      “Nou toe. Kom ons stap voor dit donker word,” sê Anlea en neem die voortou.

      Frankie sukkel om haarself tot kalmte te dwing. As sy net die helder beelde uit haar geheue kan vee. Posttraumatiese stresversteuring, noem die traumaterapeut dit. Sy wens daar was ’n makliker pad. ’n Vinniger manier om gesond te word.

      “Sal ons op die koppie probeer?” vra Anlea terwyl sy haar hande in die jean se sakke steek.

      “Ek dink so, ja,” sê Frankie.

      “Sjoe, dis koud. Ek moes ’n trui aangetrek het onder my baadjie.” Bianca vryf haar arms ritmies om die koue te probeer afweer.

      “Toemaar, jy gaan nou warm word, glo my. СКАЧАТЬ