Skarlakenkinders. Anzil Kulsen

Чтение книги онлайн.

СКАЧАТЬ groet sy.

      “En ek is Frankie.” Maar Frankie kyk nie na Kirabo nie. Haar oë is vraend gerig op die vrou langs Kirabo.

      “Aangename kennis, ek is bly julle is veilig hier. Hierdie is Abby. Ons kan miskien nou deurbeweeg na die ontvangsarea. Ons moet net nog ’n bietjie wag tot die laaste deelnemer by ons aangesluit –”

      Dis asof ’n warrelwind haar woorde wegwaai soos almal gelyktydig begin praat.

      “Wat is die Wi-Fi password hier?” ’n Effense histerie slaan deur in die tiener se stem toe sy haar selfoon in die lug ophou en verbysterd daarna staar. “Ek kry nie ’n sein nie. Ag nee, come on!”

      “Bianca, kan jy asseblief –” begin haar ma geïrriteerd.

      “Hey! Ek het nog nie besluit of ek my hier gaan inboek en of ek my geld gaan terugvra nie,” kom Abby se stem ook by. “En wie op aarde is dié girl?” vra sy skielik en wys in die rigting van ’n vrou wat pas uit ’n sportmotor geklim het.

      Dit kan net Anlea wees, dink Kirabo. Sy’s ’n mooi vrou. Nogal treffend met haar blas vel en lang, donker hare wat soos ’n gordyn oor haar gesig val. Mooi, maar verniel, sien Kirabo toe sy nader kom. Hoeveel stukkend steek sy agter daardie bos hare weg?

      Vir ’n kennersoog soos dié van Kirabo s’n is die tekens duidelik sigbaar. Sy sluk en haal diep asem. Alles gebeur net te vinnig.

      “Wie van julle is Kirabo?” vra Anlea en gooi haar hare agtertoe, terwyl sy die groep vroue ondersoekend deurkyk.

      Kirabo staal haarself en tree vorentoe. Sy moet hierdie vrou ontvang, haar welkom laat voel. Maar dis of sy iets van haarself hier voor haar sien. Daar is soveel valse bravade. Sy was dalk selfs meer gehawend toe sy by haar kruispad gestaan het. Toe die tronk se deure haar met oop arms verwelkom het …

      “Ek is Kirabo en jy moet Anlea wees. Welkom.” Sy kry dit tog reg om nader aan die rooi Audi TT te stap. “Jy kan sommer daar onder die afdak parkeer.”

      Anlea klim terug in haar motor en ry tot waar Kirabo beduie het.

      “Jy ook, Frankie. As jy wil, kan jy eers julle sakke aflaai.” Vir Abby hoef sy niks te vertel nie. Haar motor is netjies geparkeer.

      Kirabo tree terug sodat Frankie die bagasie op die plaveisel kan neersit. Bianca gryp eerste na haar kleresak en swaai dit oor haar skouer. Dan sluit Anlea haar ook by die groep onder die prieel aan.

      “As almal hulle bagasie het, kan ons inbeweeg.”

      “Wat gaan julle groepie vroue doen? Is julle ook by die spa ingeboek?”

      “Nee Abby, niemand is by die spa ingeboek nie,” hoor Kirabo haar eie stem ferm opklink. “Ons gaan vir ’n rukkie saamwerk, berading en so meer, ’n ander soort terapie as die spa. Maar ons bespreek die volledige program sodra ons binne is.”

      “O, dit wil ek sien. Maar ek laat my nie ‘beraad’ nie.” Sy hou haar vingers op as denkbeeldige aanhalingstekens.

      “As jy bly, moet jy deelneem.” Kirabo se kop werk oortyd. As haar mensekennis haar nie in die steek laat nie, weet sy Abby is nie so heel soos sy voorgee nie.

      “Dan bly ek,” reageer Abby uitdagend.

      “Ek wil nou nie snaaks wees nie, maar ek moet Wi-Fi kry. Ek het … uhm… updates wat ek moet doen,” onderbreek Bianca se skril stem haar.

      “Dit kan wag, Bianca,” antwoord Ragel skerp voor Kirabo iets kan sê. Sy kyk fronsend na die twee van hulle. Die spanning is tasbaar, veral van die ma se kant af. Asof sy besig is om haarself op te wen of iets.

      “Julle kan my volg. Ons los die tasse eers by Ontvangs tot julle ingedeel is in julle chalets. Bianca,” Kirabo glimlag simpatiek vir die meisie, “ek is bevrees ons het beperkte selfoonopvangs hier. Maar glo my, jy sal skaars jou selfoon mis, so besig gaan ons wees!”

      Sy begin aanstap en ignoreer die verontwaardigde uitroep en die woorde van vermaning wat agter haar rug opklink. In haar hart stuur sy ’n skietgebed op. Mag die Vader gee dat sy tot hierdie groepie deurdring. Veral tot die mooie Anlea en die onpeilbare Frankie, wat beide sedert hulle aankoms nog nie weer ’n woord gesê het nie.

      Anlea

      Dis asof sy heelpad hierheen in ’n dwaal was. Sy voel ontwortel. Sy vee haar hare uit haar gesig en begin dan stadig inneem wat om haar aangaan. Alles hier is so anders as in die stad. Selfs anders as die paar dorpies waar sy oorgebly het toe sy vir werk gesoek het.

      Kirabo lyk oukei. Asof sy haar storie ken. En glad nie so judgemental soos sy gedink het sulke tipe mense is nie. Die soort wat ander mos moet regruk, is altyd holier than thou.

      “Anlea, ek hou van jou rok,” kom Kirabo se stem vriendelik na haar toe aan terwyl hulle hulleself in die groot leefvertrek met die lekker groot sitbanke tuismaak. “Onthou net, ons gaan baie stap. Daarvoor sal almal van julle gemakliker moet aantrek,” sê Kirabo, haar blik op Ragel en Abby gerig.

      “Oukei,” hoor Anlea haarself instem. Sy wonder skielik waar sy gemaklike plat skoene gaan kry. Frankie hoef haar gelukkig nie oor hierdie prekie te bekommer nie. Sy dra ’n kakie Chino met tekkies en ’n vormlose hemp.

      “Ons gaan elke oggend vroeg hier bymekaarkom. Bianca, wil jy hierdie vir my help uitdeel?” Kirabo hou ’n pak notas na Bianca uit. “Dit sluit ’n kaart van die omgewing in en die tye van formele terapiesessies. Julle sal sien daar is hope tyd vir ontspan en kuier. Selfs vir dié van julle wat van Nina se dienste en die spa-geriewe gebruik wil maak.”

      Anlea weet nie wie Nina is nie. Wat sy wel weet, is dat sy die rus nodig het. Sy het nie ’n idee wat die ander geriewe en dienste behels waarvan Kirabo praat nie, maar dit maak nie regtig saak nie. Eintlik wens sy alles kan net oor en verby wees. Maar sy het darem nou ’n heenkome vir die week. Wat sy hierna gaan doen, weet sy nog nie. Miskien moet sy uitvind wat van haar ouers geword het.

      “Agterop die kaart is die kamers waar julle ingedeel is. As julle werklik goeie resultate wil sien, stel ek voor julle werk saam. Dit gaan emosioneel uitputtend wees, maar ons het dit juis so uitgewerk dat daar tussenin genoeg tyd is vir herstel. Berg van Hoop het heerlike wandelroetes, maar ek stel voor julle dwaal nie te ver weg nie.

      “Vir dié van julle wat nie weet nie, ons het ’n hele klomp krimpvarkies op die plaas. Julle is welkom om na hulle te gaan kyk. Ek sal julle die eerste keer vat om hulle te gaan besoek, daarna kan julle self gaan. In hierdie kantoor,” sy wys na ’n toe deur waarop SLEGS PERSONEEL staan, “word julle hoegenaamd nie toegelaat nie. Dis my kollega, Ferdi, se heiligdom.

      “Nou ja, julle kan gou gaan uitpak, daarna kan ons almal saam ’n laatmiddagete geniet. Tydens ete doen ons net een icebreaker. Dan kan julle ’n bietjie rus voor vanaand se ete en kenmekaarsessie. Van môreoggend af begin die pret.”

      Anlea knik outomaties en glimlag net. Die ander lyk ook nie heeltemal beïndruk nie. Sy het nog nooit enige terapie ontvang nie, maar sy kan nie dink dat dit “pret” kan wees nie. Waar gaan sy ander gemaklike klere kry? In haar tas is net grimering, hakskoene en rokkies wat net die nodigste bedek. Met hierdie eina-rokkie staan sy te veel uit. Sy wil inpas. Dalk moet sy vir die week ook nie lipstiffie dra nie. Sy het darem nog ’n klein bietjie lip gloss. Dit het haar al ver gebring, dink sy wrang.

      Frankie

СКАЧАТЬ