'n Belofte vir Bippie. Elsa Winckler

Чтение книги онлайн.

      Riekert trek sy handskoene uit en laat gly sy hande oor die hout van die gedeelte van die skuifraam wat hy afskuur. Die son sit al laag en dis genadiglik heelwat koeler as vroeër vandag.

      Die werkers is lankal huis toe gestuur, maar self is hy nie haastig nie. Dié week slaap hy in ’n gastehuis hier op McGregor, maar hopelik sal hy môre tyd kry om vas te stel of daar ’n plekkie is wat hy die volgende paar maande kan huur.

      Die vensterrame is meestal in ’n goeie toestand; hulle moet net goed geskuur word voor hy alles deeglik seël. Hier en daar is van die hout verrot, dele sal versigtig uitgesaag moet word. Hy het gelukkig ’n paar stukke ou geelhout wat hy kan gebruik om daardie dele te vervang.

      Die ander groot uitdaging is die vervanging van die toue en gewigte en teenwigte wat die skuiframe in posisie hou wanneer hulle op- en afgeskuif word. Van die lood wat vir die gewigte gebruik is, het voete gekry en moet vervang word, nes die toue waaraan hulle hang. Dis ’n groot werk en een wat hy graag self doen. Die gewigte moet baie presies gemaak word om in die gleuwe te pas.

      ’n Geluid laat hom omdraai.

      Iemand klop aan die voordeur. Hy gaan kyk. Tog nie weer die twee tantes wat ’n verskoning soek om hom oor te nooi net wanneer hy uiteindelik weer kalm en rustig is na die onderonsie met Bippie nie.

      Hy maak die deur oop. En hier staan die einste vroumens wat sy kop so besig hou voor die deur met ’n skinkbord in haar hande. Sy oë gly dadelik oor haar, bekommerd. Sy hart sug.

      Bippie druk die skinkbord sonder meer in sy hande. “Tant Cora stuur vir jou kos. En sap. Ek het aangebied om dit te bring, want ek … ek moet jammer sê. Oor vanmiddag.” Sy sit haar hand op haar buik en glimlag skeef. “Papawer is klaarblyklik ook bly ek is hier.”

      Neem die skinkbord en groet haar, maak die deur toe en gaan aan met die werk, sê hy vir homself. Dis die slim en regte ding om te doen.

      “Kom in,” is die woorde wat by sy mond uitborrel. “Daar is ’n mankolieke tafel en stoele onder ’n boom hier agter.” Hy draai om en stap agtertoe.

      Buite beduie hy na ’n stoel en sit die skinkbord op die tafel neer. “Sit gerus. Hoe voel jy nou?”

      “Ek voel goed, dankie. Vanmiddag … die hitte was oorweldigend. Ek wil nie bly nie. Dankie vir vanmiddag. Ek’s jammer ek was –”

      “… knorrig? Moeilik?” Sy lig haar ken. ’n Duidelike teken sy het haar klaar weer vir hom vervies.

      Hy wag vir die flitsende oë en skerp woorde, maar sy sug en waai met haar een hand in die lug.

      “Jy’s reg. Al daai. Ek is jammer. Ek’s nie gewoond aan mense wat my sommer net help nie. Ek leer, maar dis nie maklik nie. Gewoonlik kom ek self baie goed reg.”

      Sy foon lui. Met sy oë nog op haar, antwoord hy: “Tredoux.”

      Doodse stilte. Hy haal die foon van sy oor af. Nie ’n nommer wat hy ken nie.

      Net voor hy kan afsny, praat ’n vrouestem: “Riekert? Dis … dis jou ma.”

      Alles om hom en binne-in hom raak stil. Verbete hou hy sy emosies in toom.

      “Ek weet ek het nie die reg nie, maar ek wil tog vra: Ek wil jou graag sien. Asseblief?”

      “Hoekom? Ek het niks vir jou te sê nie. Totsiens.” Hy verbreek die verbinding en sit sy foon sommer terselfdertyd af. Al mens wat hom dalk nog vanaand kan bel, is Lex en met hom wil hy nou glad nie praat nie.

      “Riekert?”

      Asof hy lank onder water was, word Bippie se stem geleidelik duideliker. Hy kyk op. Sy staar hom grootoog aan. Hy gooi die foon op die tafel en stap ’n ent weg.

      Binne sekondes is hy in die veld, want die huis is aan die kant van die dorp. Hoekom bel sy hom nou? Na vyf-en-twintig jaar. Wat wil sy vir hom sê wat sy vyf-en-twintig jaar lank nie kon gesê het nie?

      “Ek … ek loop eers weer,” sê Bippie agter hom.

      Sonder om na haar kyk, knik hy. Hy lig sy kop op na die berge. Here, hoekom nou? Nou kan ek vir myself sorg, nou het ek haar nie nodig nie, hoekom nou?

      ’n Hand raak aan sy skouer. Hy ruk sy kop om. Bippie staan agter hom.

      “Ek dog jy’s huis toe.”

      “Jy’s ontsteld.”

      “My probleem,” sê hy kortaf.

      Bippie draai dadelik weg. “Natuurlik.” Stil begin sy wegstap. “Totsiens.”

      “Dit was my ma wat gebel het,” kry hy uit net voor sy om die hoek van die huis verdwyn.

      Bippie gaan staan stil.

      Riekert skep ’n diep teug asem. “Ek het haar vyf-en-twintig jaar gelede laas gesien. Sy het my en my broer net so gelos en weggeloop.”

      Bippie draai stadig terug. “Het jy by jou pa grootgeword?”

      Hy knik. “Ja. Dit was maar altyd net ek en my pa en my broer, Lex. En toe bel Lex vanoggend om te sê ons ma wil ons sien.”

      Sy knik stadig. “Ek kan verstaan dat jy ontsteld is. Weet jy wat destyds gebeur het? Hoekom sy weg is?”

      “Weet ek hoekom sy my en my broer by die huis gelos het toe ek vyf was en hy sewe en by die voordeur uitgestap het? Nee, ek weet nie. Ek wil ook nie weet nie.”

      Riekert vryf oor sy gesig en gaan op een van die stoele sit. Hy het nog nooit met iemand oor sy ma gepraat nie. Toe Lex bel om te sê hulle ma het hom gebel, was dit die eerste keer in ’n lang tyd dat hy en sy broer oor haar gepraat het.

      “Ek kan my nie in jou situasie СКАЧАТЬ