.
Чтение книги онлайн.
Читать онлайн книгу - страница 5
“Jy is deur ’n moeilike tyd.”
“Vandat ek net na Kersfees hier ingetrek het, het ek en Reina en Derek die oudhedewinkel begin regmaak. Jy weet seker van die huisie naby die kerkgebou en ou poskantoor wat Derek raakgeloop het?”
“Ja, hy het so iets genoem.”
“Dis so ’n mooi plekkie. Die onderste ruimte is reeds voorheen in ’n winkel omskep, so ons kon net intrek. Ek hoop ek sal binnekort aan my voorstel vir die PhD kan begin skryf.”
“Sterkte. En Bippie?”
Sy kyk vinnig op.
Hy haal ’n besigheidkaartjie uit en stop dit in haar hand. “As jy iets nodig het, laat weet my. My huis is in die Paarl, maar ek gaan tydelik ’n plek hier op McGregor huur terwyl ek aan die huis werk. As jy of die tantes iets nodig het, bel my.”
Sy druk die kaartjie in haar roksak. “Dit sal nie nodig wees nie, want ons kom goed reg, maar dankie vir jou aanbod. En onthou, jy is gewaarsku omtrent die tantes se planne om ’n pa vir Papawer te kry, so as ek jou kan raad gee, bly uit hulle pad. Wel, totsiens, ek moet stap.”
“Kan ek jou gaan aflaai?”
“Nee dankie!” Sy beduie na haar buik. “Swanger. Nie siek nie.” Ken omhoog stap sy by die kombuis uit.
Bippie is skoon bewerig terwyl sy kamer toe stap om haar tande te borsel en haar handsak te kry. Riekert is net nog ’n man. Oukei, ’n baie aantreklike man, maar die allerlaaste ding waaraan sy nou moet dink, is ’n man. Enige man.
Belangrike besluite oor haar toekoms moet geneem word; tyd vir swymel oor aantreklike mans is hier nie. Sedert Reina en Derek se troue is dit asof sy in ’n soort borrel leef, een waarin tyd geen faktor is nie, maar nou het die nuwe jaar begin en is dit tyd vir aksie.
Finansies gee haar hoofbrekens. Reina vra nie huur vir haar om hier te bly nie, want sy reken Bippie doen haar ’n guns om by die twee tantes te woon. Reina betaal haar ook ruim vir die bestuur van die winkel, maar Bippie raak al hoe meer bewus van die uitgawes waarvoor sy binnekort verantwoordelik gaan wees: medies, klere vir Papawer, ’n bababed en al die honderde ander kleiner dinge wat babas klaarblyklik nodig het.
Haar ouers het dit duidelik gemaak hulle sal vir haar studie betaal, maar is nie bereid om finansieel te help as sy die baba gaan hou nie. Nie dat sy dit van hulle verwag nie. Papawer is haar verantwoordelikheid. Finansieel en andersins. Sy het lankal geleer om nie van haar ouers enige emosionele hulp te verwag nie.
Die voorneme is om soveel moontlik van haar maandelikse salaris te spaar; later sal sy moet sorg vir ’n blyplek vir haar en Papawer. Sy kan nie vir altyd hier op McGregor in Reina se huis bly en in die winkel werk nie. Hopelik kan sy ’n pos by ’n universiteit kry of by ’n navorsingspan aansluit. Wanneer dit moontlik is, stap sy dus en hou geld vir petrol vir die kere wanneer sy dokter toe in die Kaap moet gaan.
Sy borsel gou haar tande en gryp haar handsak. Hopelik het sy vandag tyd om aan haar voorstel te werk. Solank sy besig bly, kan haar gedagtes nie na lang mans met mooi blou oë dwaal nie.
Drie
’n Pa vir Papawer? Omgekrap staar Riekert na Bippie se skraal figuur wat in die straat af stap op pad werk toe. Dis klaar warm, hoekom loop sy in dié hitte? Tant Cora het geskimp dat sy probeer petrol spaar. Sou sy finansieel sukkel? Die pa is blykbaar glad nie betrokke nie.
Hy vryf oor sy gesig en stap met lang treë oor die straat na die huis wat hy veronderstel is om te restoureer.
Niks met hom te doen nie. Het mos geweet hy moet uit Bippie se pad bly. Wanneer hy naby haar is, gebeur iets in sy binneste waarvan hy niks hou nie. Die besluit om nooit ernstig oor enige vroumens te raak nie, het hy lank gelede geneem. Trou- of pa-materiaal is hy nie. Maar Bippie het die onverklaarbare vermoë om hom te laat wonder oor sy besluit – ’n baie goeie rede om seker te maak hulle paaie kruis nie te gereeld nie.
Hy stuur ’n skietgebedjie op: Here, U weet ek kan haar niks bied nie. Help, asseblief!
Sy foon lui. Dis Lex. Hy antwoorde dadelik, hy het lanklaas met sy broer gesels. “Môre. Dis ’n verrassing om op ’n Maandagoggend van jou te hoor. Als oukei?”
“Ja, ek … uhm … ek het gedink ek moet jou waarsku.” Stilte. “Ma het my uit die bloute gebel. Na die spreekkamer toe.”
Alles om Riekert raak stil.
“Riekert?”
“Ek hoor jou.” Riekert probeer asemhaal, maar iets trek styf om sy borskas wat dit moeilik maak.
“Het sy al met jou kontak gemaak?” vra Lex.
“Nee.”
“Sy … sy wil ons sien. Ek het jou nommer vir haar gegee.”
Riekert wurg die woorde uit: “Ek het niks vir haar te sê nie.”
“Sy bly ons ma.”
“Iets wat sy vyf-en-twintig jaar gelede vergeet het toe sy ons net so alleen gelos en by die voordeur uitgestap het.”
Lex sug diep. “Sy het darem vir ouma Millie laat weet ons is alleen.”
“Ek was vyf jaar oud, Lex. Ek weet niks van kinders grootmaak nie, maar ek weet darem ’n ma los haar vyf- en sewejarige kinders nie alleen by die huis, klim in haar motor en ry net weg nie. Vir altyd weg nie.”
“Ek stem saam, maar ’n storie het altyd twee kante.”
Riekert druk sy vingers teen sy oë. “Weet Pa?”
“Ek het hom gesê.”
“Wat sê hy?”
“Jy ken vir Pa. Nie veel nie. Hy sal dit eers moet verwerk voor hy met ons daaroor praat.”
“Ek … moet gaan, dankie vir die bel,” sê Riekert. “Ons gesels later.”
“Ek laat weet jou wanneer ek haar gesien het.”
“Dis nie nodig nie. Totsiens.”
Hy druk sy foon met rukkerige vingers dood voor hy dit in sy broeksak druk. Sy ma wil hom sien. Om wat vir hom te sê? Niks wat sy nou sê, kan die afgelope vyf-en-twintig jaar verander of ongedaan maak nie. Wat gebeur het, het gebeur.
“Riekert?” roep Paul, een van die werkers, hom van die stoep af.
’n Mens het ’n knoppie wat jy druk en dan skakel jy eenvoudig af. Dit maak dit moontlik om emosies weg te bêre, die vrees te ignoreer wat jou keel wil toedruk, ander naamlose gevoelens toe te sluit en aan te gaan met wat gedoen moet word. Dis ’n meganisme wat hy lank gelede baie vinnig moes ontwikkel. Toe hy vyf jaar oud was om presies te wees. Dis nou weer tyd om daardie knoppie te druk.
Riekert СКАЧАТЬ