Helena Hugo Eerste Keur. Helena Hugo

Чтение книги онлайн.

СКАЧАТЬ

      “Moet Pappa die slot breek of gaan jy oopmaak?”

      Haar kamerdeur is gesluit en sy kan nie onthou dat sy gedoen het nie. Hoekom? Sy lê ’n paar oomblikke voor sy die antwoord het. Dawie.

      “Marissa … Asseblief.”

      “Ek kom.” Haar stem is so sag sy glo nie haar ma het gehoor nie.

      “Ek gaan jou pa roep.”

      “Nee!”

      Marissa val omtrent van die bed af en haal die deur in ’n grys waas van uitputting.

      Sy sukkel met die sleutel, dis al of haar hande slap is. Eindelik is dit oop. Haar ma lyk gespanne en ouer as gewoonlik.

      “Ag, my kind …” Sy gooi haar arms om haar, hou haar ’n rukkie lank vas voordat sy haar weer die kamer inlei, bed toe. Toe hulle sit, tel haar ma die hoofpynpille se houer op. Sy frons. “Hoeveel het jy gedrink?”

      “Twee, drie, ek weet nie.”

      “Dis gevaarlik.”

      “Dis nie slaappille nie.”

      “Dankie daarvoor.”

      “Ek moes net slaap.”

      Irma vat haar hande in hare. “Ek verstaan, maar jy moet versigtig wees. Ons het genoeg ellende vir een hele jaar beleef.”

      Sy sluk die knop in haar keel weg. “Is hulle kwaad vir my? Oom Dawid en tant Chrissie?”

      “Hulle is verslae en hartseer, nie kwaad nie.”

      “Is Mamma seker?

      “Hulle vergewe jou.”

      “As hulle my vergewe, beteken dit hulle dink ek is skuldig en ek is nie.”

      “Ek glo nie dis hoe hulle redeneer nie. Hy was maar nie reg vir die huwelik nie.”

      “Hoe … Hoe gaan dit met Mart. Is sy oukei?”

      “Oom Jan het laat weet dat sy geopereer word.”

      “En die baba?”

      “Ek het nie gevra nie.”

      “Vergeet ek, ons is nie veronderstel om te weet nie.” Marissa is amper te bang om te vra, maar sy moet: “Waar is Dawie?”

      “Op De Aar in die lykshuis.”

      “Die begrafnis?”

      “Hulle het nog nie ’n datum nie.”

      “Hulle wil seker eers weet wat met Mart gaan gebeur.”

      “Dalk kan sy nog die begrafnis bywoon.”

      “Ek gaan nie.”

      Haar ma lyk geskok, sy los haar hande. “Kind, hulle sal dink jy hardloop weg.”

      “Hulle kan dink wat hulle wil. Ek gaan nie.”

      “Wat sê ons?”

      “Ek moes nooit ingestem het om hulle strooimeisie te wees nie. Ek moes eers Kersfees gekom het, dan het hulle getrou en Dawie het nog geleef. Ek gaan Pretoria toe, ek ry môre.”

      “Jy’s te ontsteld om alleen die pad te vat.”

      “Ek sal kalmeer. Ek sal rustig raak sodra ek in die kar is. Ek moet net wegkom.”

      Irma sug. “Lyk my ek sal jou nie oortuig nie. Waar gaan jy heen? Vir Diana kuier? Het jy haar al gevra?”

      “Sy het my genooi. Ek moet net bel en sê ek kom vroeër.”

      “Ons gas ry ook môreggend. Hoekom vra jy hom nie om jou te vat nie?”

      “En as ek eers daar is, wie bring my terug?”

      “Jou pa kan jou gaan haal vir Kersfees.”

      “Ek ry nie saam met daai man nie.”

      “Wat is verkeerd met hom?”

      “Ek ken hom nie.”

      “Ek hou van hom.”

      “Ja, hy probeer hard om Mamma te beïndruk.”

      “Jou pa kom ook goed met hom oor die weg.”

      “Laat ons hoop hy betaal sy huur op datum.”

      “Die deposito is oorgedra.”

      “Dis juis sulkes wat later versuim. Simpel mansmens.”

      Irma gee ’n laggie. “Oh, the lady doth protest too much.”

      “Mamma vat dinge heeltemal te ver.”

      “Goed, ek vra om verskoning. Ek was onsensitief.” Sy staan op en loop deur toe. “Kom kombuis toe, dan kry jy vir jou iets om te eet.”

      “Ek is nie honger nie.”

      Irma skud maar haar kop. Sy staan by die deur, die deurknop in haar hand. “Jy moet onthou om Diana te bel as jy môreoggend wil ry.”

      Marissa het gedink sy kan in die kamer wegkruip tot almal, Theo Wessels inkluis, gaan slaap het en dan gou ’n draai in die badkamer maak. Intussen moet sy vir Diana bel en hier is nie selfoonontvangs in die huis nie. Sy sal in die gang moet uit vir die huisfoon, of in die tuin rondstap tot sy ’n selfoonsein kry. Vir laasgenoemde sien sy nog minder kans, want sê nou Theo kom uit en kry haar daar alleen. Sy wil nie naby hom wees nie, nie nou nie, nie vandat hy sy arm om haar gesit het en haar met soveel medelye getroos het, nie noudat sy juis sy troos begeer nie!

      Dis al donker en sy moet die bedliggie aanskakel.

      Hoe wens sy sy kan die komberse oor haar kop trek en slaap tot Kersfees! Ongelukkig ken sy die mense van die distrik te goed. Nie lank nie of iemand kom hier aan en wil met haar simpatiseer, haar niggies met bedekte beskuldigings, of Dawie se ma vra haar of sy weet wat Dawie besiel het, of Mart kom klap haar. Nee, sy bly nie ’n dag langer nie.

      Sy gaan staan voor die spieël. Die rok wat sy aanhet is so lelik gekreukel, sy vervang dit met jeans en ’n T-hemp. Haar hare staan ook alkante toe. Sy vleg dit vinnig, verwyder die grimering wat in swart trane op haar wange lê en sluip in die gang af foon toe. Tot haar ontsteltenis staan hý daar en praat! Sy wil verbysteek studeerkamer toe, maar hy sit die gehoorstuk neer. “Wil jy bel?”

      Sy vertrou nie haar stem nie en knik oordrewe. Hulle staan een tree uitmekaar. Sy waag dit nie nader aan die telefoon nie. Hy, die moedswillige mansmens, gee ook nie pad nie. “Hoe voel jy nou?” vra hy en hy klink waarlikwaar so opreg, sy wil huil.

      “Oukei.”

      “Jou ma sê jy wil môre Pretoria toe.”

      Sy СКАЧАТЬ