Helena Hugo Eerste Keur. Helena Hugo

Чтение книги онлайн.

СКАЧАТЬ jou verwag om almal te onthou nie, maar dis waar ek jou die eerste keer gesien het – die aand van jou kroning. Jy is vandag nog mooier as toe.”

      Marissa wil haar vererg vir die twak wat hy kwytraak. Waar sou hy ewe skielik haar kroning kon bygewoon het? Sy maak die oorblyfsels van die slaaimakery met een vinnige veeg van haar hand bymekaar. “Jy is reg, daar was so baie mense, ek kan jou onmoontlik onthou. Wil Pappa nie vir Theo sitkamer toe neem nie? Dis koeler daar.”

      Maar Theo Wessels het hom klaar op Flip se gunsteling-stoel tuisgemaak! “Die kombuis is vir my die koelste vertrek in die huis, ek bedoel die geselligste.”

      Haar pa maak geen beswaar oor sy stoel nie. Hy gaan sit op die een regoor sy nuwe buurman, een van dié sonder armleunings. “Wat dink jy van organiese skape?” troef hy sy nuwe buurman.

      “Ek dink dis ’n verkeerde woordkeuse. Skape is in elk geval organies.”

      “Ek stem, maar ernstig nou …”

      Marissa gryp die slaaibak en dra dit eetkamer toe.

      Irma is besig om die rose wat sy gepluk het, in ’n langwerpige glasbak te rangskik. “Is jou pa al hier met die gas?” vra sy.

      “Hulle sit in die kombuis en gesels soos ou vriende.”

      “Goed so. Hy trek netnou in.”

      “Hier? In ons huis?”

      “In die gastekamer. Jy weet mos daar is nie ’n huis op Gannavlei nie.”

      “Die laaste huurders het hul eie karavaan saamgebring, maar hý moet hiér slaap. Wat van die res van sy gesin?”

      “Hy het nie ’n gesin nie en hy is nie getroud nie.”

      “Ek is nie verbaas nie.”

      “Hoe lyk dit my jy hou nie van hom nie?”

      “Móét ek van hom hou?”

      “Hy is aantreklik genoeg.”

      “Mamma, ek stel nie belang nie.”

      “Wees dan tog net vriendelik.”

      “Hoekom het Mamma hom vir ete genooi?”

      “Ek het nie, dis jou pa, en ek gee nie om nie. Dis vir my lekker om nou en dan geselskap van buite te hê. Die Wessels-man lyk my na ’n aangename soort mens.”

      “Ek hou nie van hom nie.”

      “Hoekom nie?”

      “Hy … Hy’s opdringerig.”

      “Net vriendelik, Marissa.”

      “Ja, sit en gesels in die kombuis asof hy familie is.”

      “Pla dit jou?”

      “Ek hou nie daarvan dat mense vir my kyk terwyl ek slaai maak nie.”

      Irma maak die roosstingels bymekaar. “Dek vir ons die wynglase en probeer tog net om beskaafd op te tree. Hy is ons gas, al hou jy nie van hom nie. Ek gaan vir Mieta aansê om die ete op te dra.”

      “Asof ek vandag lus is vir geselskap.”

      Dit was nie bedoel om gehoor te word nie, maar Irma se ore is gans te goed. Sy gaan staan in die eetkamer se oop deur: “Ons het ’n blaaskansie nodig. En wat is beter as iemand soos dié man wat niks van Dawie en Mart en als weet nie? Jammer dit is nou hy en hy is ongetroud en baie aantreklik. Verduur dit maar.”

      Marissa wil nog kommentaar lewer, maar Irma is klaar uit. Toe loop sy maar na die drankkabinet, haal die rooiwynglase uit en soek ’n lapservet in die buffetlaai om dit daarmee blink te vryf. Sy is nog besig met die takie toe die res van die geselskap gevolg deur Mieta, wat die skaapboud op die skottel indra, die vertrek binnekom.

      Haar pa sit aan die kop van die tafel, haar ma aan sy regterkant, sy aan sy linkerkant met Theo Wessels langs haar ma. Hoe gaan sy geëet kry met die man regoor haar? En wat gaan met haar aan dat hy haar so ontstig? Is dit sy verwysing na die karnavalkroning of die voorval by die Rooivlerk-kamp? Of net die feit dat hy hier is en sy een van die slegste tye in haar lewe beleef?

      Hy gedra hom soos ’n ware heer en ’n goeie Christen, beaam selfs haar pa se tafelgebed met ’n respekvolle: “Amen”.

      Haar pa sny die boud, hulle skep groente in en gee skottels aan, hy komplimenteer haar en haar ma met die maaltyd, noem dit ’n Sondagmaal in die middel van die week. Hy is ’n goeie geselser, sy antwoorde op haar ouers se vrae klink reguit en eerlik. Hy bly nie op sy plaas in Namibië nie, hy het ’n bekwame bestuurder en betroubare werkers. Hy woon en werk in Pretoria, dink al meer om die besigheid daar oor te gee aan sy vennote en plaas toe te trek. Oor boerderysake raak hy so geesdriftig dat dit vir Marissa naderhand voel of hy haar glad nie meer raaksien nie.

      Sy moet keer om nie soms skelm na hom te loer nie. Hy is nou eenmaal deksels aantreklik met sy heldergrys oë, digte swart wimpers en swaar wenkbroue. Sy adellike neus en manlike mond is perfek, sy tande onberispelik goed versorg, sy glimlag innemend. Die hoë voorkop spreek van intelligensie, en sy haarstyl verleen aan hom ’n ouwêreldse sjarme. Onder sy denimhemp kan sy die spiere sien span. Hy het die manier om denkbeeldige lyne op die tafeldoek te trek wanneer hy een of ander saak wil verduidelik. Sy hande fassineer haar – skraal hande met slanke vingers en goed versorgde naels, tog manlik en sterk. Tot haar skande betrap sy haarself dat sy wonder hoe dit sal voel as hy haar sou liefkoos.

      “Mooi is die rose,” hoor sy hom vaagweg. “Kweek u dit self?”

      “Dis my liefhebbery,” lag Irma, “alles uit my eie tuin.”

      “Pragtig, maar die mooiste roos sit aan tafel.”

      Marissa kan haar oë nie glo nie, maar haar ma bloos! Haar pa, wat sy tweede porsie skaapboud takel, sien dit gelukkig nie. Die sjarmante gas streel met sy vingers oor die rose. Hy kies ’n wit knop met sagte pienk kartelrandjies, haal dit versigtig tussen die ander uit. “Vir jou,” sê hy en gee dit vir Marissa oor die tafel aan.

      Wat kan sy anders doen? Sy vat dit, mompel selfs ’n dankie.

      Die roos lê op haar broodbordjie en toe Mieta die borde afneem, gaan dit saam kombuis toe. Hulle eet malvapoeding en dik geel vla. Hy bedank hulle vir die heerlike ete en die gasvryheid, nooi hulle om op Steinheim te kom kuier sodra dit weer gereën het.

      Hulle verskuif sitkamer toe vir koffie en kaas.

      Marissa, wat onthou dat sy nog nie vir Leandra gebel het nie, bied aan om die koffie te gaan haal. “Ek wil nog gou vir Leandra bel voor dit te laat word,” sê sy vir haar ma wat haar probeer keer.

      Op pad telefoon toe, gaan dit toevallig aan die lui. Niksvermoedend tel sy die gehoorstuk op. Dis tant Truida van Beershoek se begrafnisstem. “Marissatjie, tant Truida hier. Nou weet ek nie. Ek dink jy moet jou pa gaan roep. Ek bel hier van Poupan af. Oom Piet is ook hier.”

      Tant Truida is die wyksouderling se vrou en omdat sy ’n verpleegsuster was, word sy gereeld ingeroep as daar siekte in die huis is. Wanneer oom Piet by is, is dit gewoonlik doodsake.

      Daar is dood op Poupan! Marissa СКАЧАТЬ