Helena Hugo Eerste Keur. Helena Hugo

Чтение книги онлайн.

СКАЧАТЬ met hoofpynpille uit, skud ’n hopie van hulle in haar handpalm, sluk drie af. Oorweeg dit om die res ook te drink, maar bedink haar. Drie is seker genoeg. Toe val sy op die bed neer. Met die kussing in haar arms vasgedruk, raak sy huilend aan die slaap.

      5

      Theo tel ’n Landbouweekblad van die koffietafel af op. Dis die een van verlede maand wat hy toevallig nie gesien het nie. Hy blaai dit stadig deur, lees ’n artikel oor slenkdalkoors. Die inligting is oorbekend en sy aandag is nie by die inhoud nie. Hy dink aan die meisie wat ’n uur gelede nog vol lewenslus was, selfs lus om te baklei, en nou uitmekaarval van skok en verwyt. Sy het haar aan haar trane oorgegee en soek nie sy simpatie nie.

      Hy dag nog hy kan ’n vriendskap met haar aanknoop, vanaand saam met haar in die sandpad afstap, vir haar die sterre gaan wys, haar beter leer ken, plan maak om haar weer te sien. Hy ken vroue en sy was, ten spyte van haar houdinkie, duidelik nie onwillig nie. Ja, hy het haar dopgehou en gesien hoe loer sy vir hom aan etenstafel, haar met haar toestemming so te sê klaar in sy arms geneem – buite onder die sterre, of vannag in sy kamer. Nou is dit alles van die baan.

      Hy stoot die tydskrif eenkant toe, stut sy elmboë op sy knieë en laat rus sy kop in sy hande. Die lugreëling suis saggies; dis koel, maar hy voel moeg. Hy het die afgelope week bitter min geslaap, hard gewerk saam met sy werkers om sy skaap te laai, toe van Windhoek af tot hier alleen gery, in die hotelletjies op pad nie veel ontspan nie. Toe moes hy nog ’n dag op De Aar oorlê voor die trein ingekom het Poupanstasie toe. Daar was dit hy en sy twee veewagters wat kon help met die aflaai. Hy moet onthou om met Flip du Plessis af te spreek dat hy namens hom nog wagters huur. Of Flip onder omstandighede by alles sal kan byhou, is ’n ope vraag. Die tragedie het hom ook geruk en hy moes hom nog sterk hou ter wille van die vroue.

      “Meneer?”

      Mieta, die vrou wat die kos bedien het en blykbaar die kombuispersoneel onder haar beheer het, staan voor hom met ’n skinkbord. “Ek het vars koffie gemaak. Die ander pot het mevrou toe skoon vergeet.”

      Hy spring op en neem die skinkbord by haar. “Dankie, Mieta, ek het dit nodig om wakker te bly.”

      “Hoekom gaan rus meneer nie?”

      “Ek het belowe ek sal byderhand wees vir Marissa.”

      “Sy slaap. Ek was voor haar kamerdeur met haar koffie, maar sy slaap. Meneer kom van ver, ek kan sien meneer wil rus.”

      “Jy is baie oplettend, Mieta. Ja, ek sal my koffie drink en dan kamer toe gaan.”

      “Dis die eerste deur langs die badkamer, meneer se tasse is daar. Ek wil nog vra. Bly meneer ’n paar dae?”

      “Net vir vannag, ek ry môreoggend vroeg Pretoria toe.”

      “Pretoria! Dis die plek waar Marissa haar werk gekry het.”

      “Miskien sien ons mekaar daar.”

      “Dit sal goed wees as sy ’n vriend het, noudat Dawie dood is. Hy wou nie met Mart trou nie, hy’t Marissa gesoek, te veel.” Sy skud haar kop. “Ek het Irma en Flip se dogter grootgemaak vandat sy klein was. Iemand moet haar vir my oppas, daar in Pretoria. Ek vra vir jou. Sal jy?”

      Theo wil verduidelik dat dit onmoontlik is, maar Mieta is ernstig. “Ek sal my bes doen,” sê hy dan.

      “Dankie, meneer, baie dankie. My hart voel nou sterker.”

      Met dié draai sy om en slof die kamer uit, moeg en moedeloos.

      Theo voel jammer vir haar en skuldig omdat hy so ligtelik belowe het. Sy moet desperaat wees om haar grootmaakkind aan die genade van ’n vreemdeling oor te laat. Wat weet sy van sy motiewe? Maar dalk het hy nou ’n verskoning om Marissa ’n slag te bel of te besoek. Hy sal moet uitvind waar sy tuisgaan of ten minste haar selfoonnommer in die hande kry. Maklik! As sy dit nie gee nie, sal haar ma of selfs haar pa. Hulle vertrou hom. Trouens, hy is seker hulle hou van hom – veral Irma.

      Vroumense. Hulle is van altyd af daar om hom sy sin te gee. Hy is nie verniet sy ma se enigste seun nie; die witbroodjie van die gesin, een seun onder ses meisies en boonop die jongste. Hy ken vroue, het nie verniet tussen hulle grootgeword nie. Hy weet hoe hulle koppe werk, wat hulle wil hê en wat hulle kan gee. Te danke aan sy oudste suster se wilde vriendin, Ziska Mencke, het hy sy onskuld ook vroeg in die hoërskool al verloor en in die proses veel meer oor hulle geleer.

      Theo grinnik, hy gooi ’n titsel melk by sy koffie, roer twee lepels suiker in.

      Naas sy plek in die eerste rugbyspan wat hy in graad tien losgespeel het, was Ziska een van die hoogtepunte van sy skoolloopbaan. Hul verhouding was van korte duur en hy weet vandag nie waar sy haar in die wêreld bevind nie, maar dink nog met waardering aan haar en die slag wat sy gehad het om sogenaamde sondige seks te verhef tot ’n behoefte wat sonder enige gewetenswroeging bevredig mag word. Gewillige meisies, het hy agterna uitgevind, is nie skaars nie. Buitendien kan geen man van vlees en bloed hom geheel en al van vroue onthou nie. Daar is min in die lewe begeerliker as een wat weet hoe om die spel te speel. Marissa du Plessis is so ’n vrou – vol beloftes. Ongelukkig sal sy na dese eers deur ’n rouproses moet worstel, arme meisiekind.

      Al doen hy egter wát om haar by te staan en haar hart te wen, sy lot is by Sylvia de Wildt ingewerp. As en wanneer hulle die dag trou sal twee van die grootste Suider-Afrikaanse besigheidskonglomerate saamsmelt. Wessels & De Wildt sal daarna volgens alle aanduidings miljarde rand sterk wees, genoeg om saam met Elon Musk maan toe te kan gaan.

      Die toekoms maak hom so opgewonde dat geen waternimf hom maklik daarvan sal laat afsien nie. Theo sit sy leë koffiebeker neer. Dis goeie koffie. Vir ’n plaaskombuis, uitstekende koffie. Ja, die lewe hier het seker heelwat voordele, maar sy sakebelange is ingewikkeld en sy teenwoordigheid op kantoor absoluut noodsaaklik. Hierdie wegbreek uit die stad, moet hy erken, is blote ontvlugting. Sy praatjies oor plaas toe kom en boer is niks anders nie as droomskuim en wit leuens om goed te lyk voor Flip du Plessis en sy vrou en dogter wat hy nie met sy ander sakebelange sal kan beïndruk nie. Altans, hy glo nie.

      Die loomheid van die middag daal op hom neer ten spyte van die lugreëling. Hy tel die skinkbord met koffiegoed op en dra dit kombuis toe. Verbeel hy hom of hang die geur van die vleis en blomkool wat hulle vir middagete gehad het nog in die lug? Dis nie afstootlik nie, miskien net huislik. Die kombuis is netjies aan die kant gemaak en die blinders is toegetrek. Mieta is nêrens te sien nie. Hy los die skinkbord op die tafel en stap op sy tone uit, versigtig om nie die stilte te versteur nie.

      In die gang staan hy en wonder watter kamer is hare, Marissa s’n. Al die deure is toegetrek. Was dit nie vir die portaaltjie wat na die badkamer lei nie, sou hy nie geweet het aan watter kant van die gang syne is nie. Onthou hy nou reg?

      Hy gaan ’n kans waag en die deur naaste aan die eetkamer oopmaak. Naaldwerkkamer. Hoe verlang hy nou na sy ouma! Volgende een. Studeerkamer met boekrakke en ’n rekenaar op die lessenaar, nog ’n telefoon buiten die een in die gang. Flip du Plessis is nie agter die tyd nie. Theo het sy hand op die volgende deurknop toe sy gewete hom aankla: Jy is ’n gas in die huis en die eienaar vertrou jou met sy goed én met sy dogter. Gedra jou ooreenkomstig!

      Hy los dit, loop na die tweede deur langs die badkamer en stoot dit oop. Sy tas staan reg voor hom op die houtbankie onder die venster. Hy trek die deur toe, gaan sit op die bed en skop sy skoene uit, onthou om sy wekker te stel. Dit sal nie deug om teen donkernag eers weer wakker te word nie.

      ***

      “Marissa, СКАЧАТЬ