Helena Hugo Eerste Keur. Helena Hugo

Чтение книги онлайн.

СКАЧАТЬ tant Truida nie vir my sê nie?”

      “Gaan roep jou pa,” kom dit onverbiddelik.

      Marissa sit die gehoorstuk op die tafeltjie langs die telefoon neer. Sy stap sitkamer toe asof tant Truida haar opgewen het. In die deur bly sy staan, bang om die volgende tree te gee. Dis Theo Wessels wat eerste opkyk. Selfs op dié afstand kan sy voel dat sy blik haar regop hou. Die volgende oomblik spring al drie regop.

      “Tant Truida … vir Pappa …” is al wat sy kan uitkry.

      Haar pa frons. “Van waar af?”

      “Poupan.”

      “Het sy gesê wat aangaan?”

      “Sy wil nie met my praat nie.”

      Irma gee Flip ’n stampie in die rug. “Maak gou, voor sy die foon neersit. Marissa, bly hier. Ek sal die koffie gaan haal.”

      Theo Wessels kom sit sy arm om haar skouers. Sy laat hom toe. Hy lei haar na die rusbank. “Kom sit,” sê hy. “Jy is so bleek soos ’n laken.” Sy hande rus liggies op haar skouers, hy kyk na haar met ’n ernstige uitdrukking op sy gesig. “Is daar siekte in die familie?” vra hy.

      Sy skud haar kop. Hoe kan sy begin om vir hom te verduidelik?

      Hy tree terug, maar kom sit dan langs haar, darem effens weg: “Ek wil nie inmeng nie.”

      Sy haal haar skouers op, hou asem op om nie te huil nie. Op daardie oomblik hoor hulle vir Irma uitroep. “Nee!”

      Marissa druk haar hande voor haar mond, voel hoe Theo haar nader trek, haar versigtig vashou. Irma se uitroep kan enigiets beteken, maar sy is seker dit het iets met Dawie te doen.

      Haar pa verskyn in die deur. Sy skouers hang. “Dis ’n tragedie,” sê hy.

      “Was daar ’n ongeluk?” vra Theo.

      “Vriend, jy kan dit so noem. Marissa …”

      “Praat reguit, Pa.”

      “Dis lelik.”

      “Wat, Pappa?”

      “Dawie het Mart geskiet en daarna … Hy het homself om die lewe gebring.”

      Marissa snak na asem. Sy gryp na haar kop en buig vooroor. Pyn skiet soos pyle deur haar hart, siel en liggaam. Iemand sit ’n hand op haar rug, vryf saggies.

      “Mart leef,” las Irma by. “Oom Jan-hulle is op pad Kimberley toe met haar.”

      Marissa se ore sing, haar kop draai, haar gedagtes haak vas by een woord – dood. Hy is dood, Dawie is dood. Sy huil bitterlik. Iemand gee vir haar ’n sakdoek aan. Dis nie haar pa nie. Sy snik in die sakdoek. “Alles … alles my skuld.”

      Haar ma kom kniel voor haar. “Dit is nié jou skuld nie.”

      Theo staan op, gee sy plek vir haar ma.

      “Ek kon dit gekeer het.”

      “Hy wou nie meer leef nie.”

      “Ek het hom weggestuur.”

      “Maande gelede al, Marissa. Hou op om jouself te verwyt.”

      Haar ma vou haar arms vertroostend om haar, vaagweg hoor sy haar pa en Theo. “Die kêreltjie was soos ’n kind in ons huis. Gedag ek ken hom. Nooit so iets van hom verwag nie. Hy en Marissa was verloof, hulle sou trou.”

      “Die ander meisie? Mart?”

      “Sy nuwe verloofde, my broerskind, Marissa se niggie. Die huwelik sou oor twee weke plaasvind. Ek is jammer jy word nou ingesleep by ons familiesake.”

      “Julle kan tog nie help nie, dis omstandighede, ’n slegte sameloop. Sê wat ek kan doen om te help. Enigiets.”

      Marissa kyk op, sy lyk seker vreeslik met haar rooi gehuilde oë en sy sien dit in die uitdrukking op Theo Wessels se gesig. Hy is geskok, seker ook jammer vir haar. So what! Sy gee nie om wat hy van haar dink nie, hy kan walg ook as hy wil.

      “Ag, my kind …” sê haar pa.

      “Ek kan nie glo dat hy dit gedoen het nie!”

      “Hy het en ons kan dit nie verander nie.”

      “Ons moet Poupan toe of bel en hoor. Waar is sy pa-hulle?”

      “Seker by die huis.”

      “Miskien moet jy liewer nie saamkom nie. Laat ons eers uitvind presies wat die gevoel is.”

      “Ek sal nie vir altyd kan wegbly nie. Ek moet …”

      “Nie vandag nie.”

      “Gaan julle,” val Theo Wessels in, “ek is hier as sy iemand nodig het.”

      Irma streel Marissa se hare. “Jy is nie alleen nie. Mieta is ook hier.”

      “Sal Mamma haar net vertel voor julle ry. Ek sien nie kans nie.”

      “Natuurlik, maar ek dink sy weet reeds.”

      “Ek gaan hoor waar die Nels is,” sê haar pa. “Netnou ry ons verniet Poupan toe.”

      Marissa sidder. “Ek’s nou bly ek het nog nie vir Leandra gebel nie.”

      “Ja, dít het ten minste uitgewerk,” sug haar ma.

      “Het tant Truida niks verder gesê nie?”

      “Dawie het skuins voor middagete daar aangekom, so twaalfuur se kant. Niemand het iets vreemds aan hom bemerk nie. Hy was haastig, dis glo al. Toe vat hy vir Mart en ry uit veld toe en dreig om haar dood te maak. Sy sê sy’t losgekom en weggehardloop, toe skiet hy haar in die skouer. Veewagters in die omgewing het die skote gehoor en gaan hulp soek. Laat ons hoop Mart oorleef die aanslag.”

      “Jan en Martha is albei Kimberley toe, die Nels is Kalkputs toe,” kom kondig Flip aan. “Irma, is jy reg? Kan ons dadelik ry?”

      Haar ma draai na haar, sit haar hande aan weerskante van haar gesig, kyk in haar oë. “Kan ek gaan? Is jy oukei?”

      “Julle moet. Sê vir hulle, ek is … hartseer.”

      “Nou huil jy weer. Flip …”

      “Ek ry nie alleen nie en ek het nou vir Jan gesê ons is op pad.”

      “Moenie bekommer nie,” paai die Wessels-man. “Gaan julle. Ek sal haar geselskap hou.”

      Maar sy is nie lus vir sy geselskap nie. Sy spring op en loop kamer toe. Agter haar rug hoor sy hoe haar ma en pa namens haar om verskoning vra.

      “Ek verstaan,” sê Theo Wessels, “ek sal haar nie pla nie.”

      Sy stamp haar kamerdeur oop en gooi dit agter haar toe, sluit dit al sukkel sy met die СКАЧАТЬ