Selma en Louise. Susan Coetzer

Чтение книги онлайн.

СКАЧАТЬ wat sê jy toe?”

      “Die pap dik aangemaak. Lekker gebrag oor jou. Gesê jy toer die wêreld vol en skryf reisboeke en motiveer mense om weer op te staan ná teleurstellings. Hy was baie impressed.”

      “Regtig?” Sy vergroot die een foto en staar met heimwee na die historiese geboue van Stone Town. Sy ruik weer die soet, eksotiese Oos-Afrika-, Arabiese en Indonesiese geure wat haar om elke hoekie ingewag het. Die stad het ’n sensuele indruk op haar hart agter­­gelaat, soos ’n minnaar.

      “So, moet ek sy selnommer vir jou probeer uitsnuffel by sy sekkie? Dan kan julle solank met mekaar begin whatsapp, terwyl ek die troue en die strooimeisies reël.” Louise lag ingenome in haar oor. “Dink net: ek stel jou dalk aan jou toekomstige man voor.”

      Selma voel hoe sy haar bloediglik vererg. Louise verbeel haar sy is steeds die fairy queen met die vlerke en die towerstaf hoog bo in die vyeboom. Is sy naïef of net plein dikvellig? Sy wens sy wil haar neus uit ander se sake hou en ophou om alewig Kupido te speel.

      “Hoeveel keer moet ek jou nog sê ek wil nóóit weer trou nie?! Ek is amper vyftig, finansieel onafhanklik en suksesvol. Waarom sal ek weer wil trou?”

      “Moenie jou gat so wip nie, Selma. Ek trek net jou been. Wat is die big deal om net met die man te chat op whatsapp of facebook? Dis hoe mense deesdae ontmoet: op kuber. En daarna wanneer jy afkom Kaap toe, is die ys al gebreek.”

      “Néé, Louise. Dis vir my common om met ’n vreemde man te begin whatsapp. As ek ’n boyfriend soek, is hier genoeg belangstelling in die Noorde. Ek word gereeld uitgenooi.”

      “Jy kan so ’n yskaskoek wees,” kou Louise in haar ore.

      “En jy so ’n orige tert. Dat jy jou wragtig voordoen as ’n pasiënt!”

      “Net oor ek vir jou omgee. Ek weet dis vir jou swaar ná Zander . . . maar dis tyd dat jy aanbeweeg. Jouself weer oopstel vir liefde.”

      “Ek HOU daarvan op my eie!” gil Selma, skielik buite beheer. Die twee beagles vlieg op en kyk haar met vraende skuins koppe aan.

      “Could have fooled me. Hoe gaan dit regtig met jou, Selma?”

      Selma klik op ’n nuwe foto in die galery. Die see is glad soos ’n Olimpiese ysskaatsbaan. Sy duik in die lou turkoois water naby Millionaire’s Island net duskant Stone Town.

      Duik het een van haar maniere geword om te cope. Sy’t geleer om ritmies te sweef saam met haar asemhaling wat gekoppel is aan die suurstoftenk, haar gedagtes gefokus op die fantasiewêreld van die betowerende blomtuine en vislewe van die oseaan. Vir daardie ruk onder water is sy vry – totaal verlos van haar verlede. Sodra sy weer terug op land is, is die pyn in haar bors terug. Soos nou. ’n Pyn van diep verlange na die skat wat sy nie eens op die bodem van die oseaan kon terugvind nie.

      “Ek cope,” sê Selma en verskuif haar aandag na ’n foto van ’n pylstert.

      “Ek worry oor jou.”

      “Ek is okay.”

      “Laat weet my wanneer jy weer Kaap toe kom, okay?”

      “Okay . . .”

      Sy sit nog ’n rukkie na die foto’s en staar en maak dan weer haar kinderfoto’s oop. Daar is soveel mooi momente om te onthou. By Louise het sy baie jare gelede geleer om na ’n fantasiewêreld te ontvlug wanneer die realiteit te donker word.

      Daar waar jy droom jy is, daar is jy.

      MAART 1976: MOORREESBURG

      “Selma!” skree Louise en waai met haar hand deur die vyeboom se blare. Dis byna vyfuur en die son raak reeds aan die koppies.

      “My ma gaan my velle aftrek,” sê Selma met ’n bewende lip. Haar voete is vol blase van die tien kilometer se stap plaas toe.

      Louise druk ’n koue Mirinda Orange in haar hand. “Sorry, Pieter het weer al die Cream Soda uitgesuip.” Sy help Selma om haar kos­tuum aan te trek en haar vlerke reguit te stryk.

      “Onthou, daar waar jy droom jy is, daar is jy. As jy heeltyd droom jou ma trek jou velle af, gaan ons niks fun hê nie. Kom, ek wil jou ’n nuwe geheime plek gaan wys!”

      Louise hardloop voor haar uit na die groot, hoë silo waarin die graan geberg word. Sy klim kaalvoet teen die dun sporte van die staal­leertjie op. Selma kyk hoe sy kleiner en kleiner word. “Kom!” roep Louise van bo af. Haar stem klink ver, asof sy van ’n ster af roep.

      “Ek is bang vir hoogtes!” skree Selma met ’n flou stemmetjie.

      “Kom! Moet net nie afkyk nie – kyk net na een sportjie op ’n slag. Dis die trick!”

      Selma klim stadig, treetjie vir treetjie, teen die leertjie op. Haar hande sweet teen die koue staal. Ver onder haar hoor sy die skaap­honde blaf en tjank. Sy wil oor haar skouer loer, maar hou haar oë vasgenael op die sportjie voor haar. Uiteindelik is sy bo. Sy sak in die lafenis van die droë graan neer.

      “Kom ons swem resies!” skree Louise. Sy beweeg haar arms en seil vorentoe deur die koring. Die graan girts onder haar feetjierok. Selma gaan lê op haar maag en probeer ook swem. Die korrels voel koel teen haar vel.

      “Kyk wat het ek vir ons.” Louise bring ’n bruin kardoessak te voor­­skyn. Sy gee vir Selma ’n plastieksakkie met pienk spookasem en haal vir haarself ’n blou een uit. Louise skeur die sakkie met haar voor­tande oop en sit ’n stukkie spookasem op haar tong.

      “Kyk, nog voor ek dit kou, is dit weg. My ouma wat dood is, wie se plaas dié eers was, het gesê die lewe is soos spookasem. Nog voor jy behoorlik proe, is dit op.” Sy steek haar blou tong vir Selma uit. “Wys my jou tong.”

      Selma steek haar pienk tong uit.

      “Dis al wat die lewe is, het my ouma gesê. Ons is almal maar net spookasem op die Here se tong. As jy weer kyk, is jy op.”

      “So vinnig?” vra Selma. Die gedagte dat sy spookasem op iemand se tong is, laat haar triestig voel.

      “Ja, so vinnig. Dis hoekom ons al die lekker dinge moet doen. Voor die tyd op is. Kom ons gaan voer die varke van die spookasem.” Sy kreukel haar neus. “Ek wonder wat hulle gaan doen as die suiker so vinnig in hulle bekke verdwyn.” Sy gryp die kardoessakkie en klou­ter vinnig teen die staalleertjie af. “Kom, Selma!” skree sy.

      Selma loer oor die rand van die silo. Die honde is klein miniatuur-­speelgoedhondjies onder op die grond. Sy voel haar mond droog word en ’n naarheid stoot op in haar keel. Haar knieë voel soos jellie wat nog nie lank genoeg in die yskas gestol het nie.

      Die son sak al vinniger. In die namiddaglig lyk die pad ondertoe vreesaanjaend ver, baie verder as van die hoogste piek van Tafelberg af.

      “Selma, jy moet afklim, voor dit donker raak!” skree Louise.

      Sy kyk weer oor die silo se rand. “Nee!” Haar kop draai. “Ek kom nooit weer af nie, Louise. Ek gaan hier bly tot ek net ’n spookasemvlekkie op die Here se tong is!”

      “Johanna!” skree Louise. Sy hardloop saam met die honde na die plaashuis toe. “Johannaa! Johannaaaa! Iemand, kom help my om Selma van die silo af СКАЧАТЬ