Selma en Louise. Susan Coetzer

Чтение книги онлайн.

СКАЧАТЬ ma is vandag by die haarkapper. Dié dat my pa my gebring het.”

      “My ma doen haar eie hare,” sê Louise. “Johanna!”

      ’n Vrou kom binne en knik haar kop beleefd. Haar kopdoek en voor­skoot lyk asof dit van wit kladpapier gemaak is. Haar ronde voor­kop blink nes ’n handspieël, merk Selma.

      “Middag, Miss Louise.”

      “Hallo, Johanna.”

      “Melk, lemoensap, Fanta of Coke saam met die ete, Miss Louise?”

      “Is daar nie meer Cream Soda nie?” vra Louise nors.

      “Jammer, Miss Louise. Mister Pieter het die laaste een gevat.”

      “Dammit!” sê Louise. “My bleddie broer suip altyd al die Cream Soda uit. Dan maar ’n Coke.”

      “En vir u, jonge dame? Wat is u se name?”

      Selma kyk op in twee sagte bruin oë. Hulle lyk soos haar teddiebeer by die huis se oë.

      “Selma.”

      “Wat kan ek vir u te drinke bring, Miss Selma?”

      “Lemoensap, asseblief.”

      “Ek bring vir Miss Selma.”

      “Dankie, Johanna,” sê Selma.

      “Jy hoef nie vir haar asseblief of dankie te sê nie, hoor,” sê Louise en trek haar skoolbaadjie uit.

      “Hoekom nie?”

      “Sy’s ’n bediende.” Louise skulp haar hand. “Sy maak tot die kak­huis skoon,” fluister sy.

      Selma se mond val oop van skok. “Ek mag nooit die k-woord ge­bruik nie.”

      “Ek ken nog baie vloekwoorde,” sê Louise vol bravade. “Ek sal hulle vir jou leer.”

      “Eerder nie,” sê Selma. “Ek sal dit nêrens hardop mag sê nie.”

      “Jy kan dit hier sê – wanneer jy vir sleepovers kom. Dan is dit ons geheim.”

      Johanna verskyn met die koeldranke en ’n skinkbord met bobotie en piesangslaai.

      “Dankie,” sê Selma.

      Louise slurp die Coke deur haar strooitjie en lê dan weg aan haar bord kos. “Bid julle nie eers nie?” vra Selma. Sy sit steeds met haar mes en vurk in haar hande.

      “Nee, hier sê elkeen vir homself: Op jou merke, gereed, vreet!”

      Selma knyp haar oë vinnig toe en sê in haar gedagtes dankie aan Johanna vir die bobotie en lemoensap. Dit voel baie anders by Louise se huis as by haar eie huis. Dit voel of daar niks reëls is nie. Asof daar nie ’n heining om die plaas is nie.

      Louise slurp die laaste bietjie Coke op en stoot haar halfgeëte bord kos weg. “Kom ons gaan speelkamer toe.”

      Selma stap agter haar aan in die lang gang af. Een van die deure is toe. Dis seker waar Louise se ma met haar hoofpyn lê, dink Selma.

      Die speelkamer is die laaste vertrek in die gang. Dit wemel van poppe en sagte speelgoed. Teen die een muur is rakke waarop allerlei bordspeletjies, boeke, verf en tekenkryt uitgepak is. In die verste hoek is ’n klavier met ’n stoeltjie wat met ’n pers fluweelbekleedsel oorgetrek is.

      “Sjoe!” sê Selma. “Jy het baie speelgoed.”

      “Maar my favourite goed is in hierdie kis,” sê Louise. Sy lig die deksel van die groot houtkis versigtig op. Dis vol kleurvolle kostuums, hoede, skoene en fantasieklere. Louise krap in die kis rond en trek dan ’n pienk prinsesrok uit die bondel.

      “Trek jy die pienke aan,” gebied sy. “Ek gaan vandag die goue een dra.”

      Selma neem die pienk net-aandrok en vryf die materiaal tussen haar vingers. “Waar is julle badkamer?” vra sy skaam.

      “Ons het twee af in die gang, maar vir wat wil jy daar gaan aan­trek? Jy hou mos jou vest en jou pantie aan.”

      Selma gaan hurk langs die klavier en probeer die feetjierok oor haar kop kry. Sy lees die naam op die stuk bladmusiek: Jingle Bells.

      “Jy moet eers die zip aftrek, stupid,” sê Louise en help haar om die rok aan te kry.

      “Die materiaal is hard,” sê Selma. “Dit krap my rugvel.”

      “Dis oor jy nog nie die kroon en die vlerke ophet nie, silly. As jy dit eers ophet, voel die rok sag soos sy.”

      Louise grawe met nuwe ywer in die kis rond. Sy gooi ’n verskeiden­heid items oor haar skouer. Dan draai sy om en glimlag asof sy die lotery gewen het.

      “Sit die silwer kroon op jou kop – en jy kan die staffie ook leen.”

      Selma sit die kroon op en hou die towerstaf in haar hand vas.

      “Hoe voel die rok nou?”

      “Nog steeds of ’n kat my krap.”

      “Moenie so ’n sissie wees nie!” skel Louise. “Anders kom jy nooit weer vir ’n sleepover nie.”

      Selma knik gedwee. Sy wil graag weer plaas toe genooi word. By hulle huis op die dorp het sy nie ’n speelkamer met ’n houtkis vol fantasiekostuums nie.

      “Okay, nou kort jy net die vlerke en smarter skoene. Jou skool­skoene gaan nie werk nie. Trek aan, dan sal jou vel ophou krap.” Louise help Selma om die silwer feetjievlerke oor haar skouers te trek.

      “En hoe lyk ek?” Louise sirkel ’n paar keer verby haar op hoë hakke. Sy het ’n goue aandrok met ’n bypassende kroon, towerstaffie en vlerke aan.

      “Mooi,” sê Selma.

      “Nou is ons fairies. Ek is die fairy queen en jy die fairy-prinses. Ons kan vlieg en magic doen. Kom ons gaan haal eiers uit,” sê Louise. “Ek kry altyd meer eiers wanneer ek die goue rok aantrek.”

      Die twee meisies loop met hulle feetjierokke en vlerke hoenderhok toe.

      “Die een wat die meeste eiers kry, wen ’n prys,” sê Louise.

      Selma ploeter op die hoëhakskoene deur die hoenderhok. Die hoen­ders pik-pik in die grond en sprei hulle stertvere soos Spaanse waai­ers oop wanneer sy nader kom om eiers te soek.

      “Ek weet tog waar al hulle wegsteekplekkies is,” spog Louise. Sy krap ’n paar stukkies strooi langs die ogiesdraad weg en haal ’n eier uit. “A, my eerste een! Voel, dis nog louwarm.” Louise druk die hoen­dereier teen Selma se wang.

      “Ek wens ek kan ook een kry,” kla Selma.

      Louise krap nog strooi weg. “A, my tweede een!”

      “Ek het nog niks,” sê Selma bekaf.

СКАЧАТЬ