Selma en Louise. Susan Coetzer

Чтение книги онлайн.

СКАЧАТЬ tong en skud haar kop. “Dis die tool wat ’n seun in sy broek het.”

      Selma staar na Louise. “Tool?”

      “Ja, ’n tool om mee te piepie. En babas mee te maak. A, my derde eier!”

      Selma gril. “Waar hoor jy dit?”

      “Afgeluister by Pieter se kamerdeur. Hy’s vyftien en weet baie ongeskikte goed.” Sy krap nog twee eiers agter ’n ou wynvat uit. “Jy beter opskud. Ek is jou ver voor.” Louise maak ’n wiegie van haar aandrok se materiaal en lê die eiers versigtig neer.

      Selma krap en soek in die hoenderhok rond, maar kry geen eiers nie. “Ek kry niks,” sê sy huilerig.

      “Kyk agter daai waterbak,” sê Louise.

      Selma krap tussen die strooi en haal ’n eier uit. “Ek het my eerste eier gekry!” juig sy. Sy vee met haar vinger oor die dop. “Kyk, daar’s ’n bietjie hoendermis aan.” Sy maak haar hand oop en wys die eier vir Louise.

      “Ja, hulle druk mos die eiers uit hulle boude. Daar sal hoendermis aan wees,” sê Louise uit die hoogte.

      * * *

      Die aand is daar vyf gedekte plekke aan die swaar eetkamertafel. Selma en Louise gaan sit in hulle feetjierokke op dieselfde stoele as die middag. Pieter kom ingeslof en gaan sit oorkant hulle sonder om te groet.

      Selma bestudeer hom onderlangs. Hy lyk soos die wrede soldaat wat sy ’n keer in ’n oorlogboek gesien het. Sy silwerwit hare is tot op die kopbeen afgeskeer. Hy kyk onverwags op.

      “Wat kyk jy so?” vra hy. “Nog nooit ’n mens gesien nie?”

      Sy blou oë sit diep in hulle oogkasse. Sy’t nog nooit sulke oë gesien nie. Dit lyk of die gleufies blou met ’n groenteskiller langs sy neus uitgekerf is.

      Louise se ma kom ingestap en gaan sit op die stoel langs die koppenent. Haar gesig lyk teleurgesteld asof sy steeds hoofpyn het.

      “Jy kan maar die kos bring, Johanna,” sê sy op een noot. “Meneer gaan laat wees.”

      Hulle eet in stilte. Selma wonder of hulle haar kan hoor kou. Sy probeer die hardgebraaide vetrandjie om die varktjop eet sonder dat dit onder haar tande kraak.

      “Ek het vandag ses eiers uitgehaal,” onderbreek Louise die stilte. “En Selma-kepelma net drie.”

      “Mmm,” sê Louise se ma asof sy aan iets anders dink.

      “Daar is ’n party by Japie-hulle,” sê Pieter. “Ek gaan sommer daar kiep. Kan ek verskoon word?”

      Louise se ma knik. “Jy kan maar die borde kom afdek, Johanna,” sê sy weer op een noot. Sy staar na die blou eetservies binne die vertoonkas asof sy haar oë nie daarvan kan weggeskeur kry nie.

      “Is tannie se hoofpyn al beter?” waag Selma dit.

      “Hoofpyn . . .?”

      “Het tannie al ’n Disprin probeer?”

      Louise se ma kyk haar met ’n afwesige blik aan. Dan staan sy stok­kerig op. Selma kyk hoe sy by die deurkosyn struikel en met moeite haar balans herwin. Sy beweeg stadig en onseker in die gang af en verdwyn by een van die sydeure in.

      “Is sy orraait?” vra Selma.

      “Moenie worry nie,” sê Louise. “Sy’t ’n Valium in. Kom ons gaan speelkamer toe.”

      Die meisies is verdiep in ’n bordspeletjie toe ’n motor voor die plaashuis stilhou. Die twee hoofligte skyn soos soekende flitse by die venster in. ’n Deur word hard toegeklap. Die klank van hardesool­skoene weerklink oor die gruis.

      “Dis my pa,” sê Louise. “Hy is terug van die gholfklub.”

      Selma kyk op haar horlosie. Dis tienuur. “Hulle speel laat gholf,” sê sy.

      “Nee, hulle drink tot nou in die bar. Whisky en soda of brandy en Coke.”

      “My pa drink net melk,” sê Selma. “Hy’s ’n tandarts. Hy speel nie gholf nie.”

      Sy luister hoe swaar voetstappe in die gang afgestap kom – al nader en nader aan die oop speelkamerdeur. ’n Skaduwee gly oor die plankvloer.

      “Louisie-peezie!” groet ’n manstem.

      “Hallo, Pappa,” sê Louise en swaai om. “Dis Selma, my nuwe beste maatjie.”

      “Wat het van Lana geword?”

      “Sy mag nie meer met my speel nie.”

      “Hoekom nie?”

      “Sy het nie gesê nie.” Louise trek haar skouers op. “Ek het vandag ses eiers uitgehaal. En Selma net drie.”

      “Dis grand,” sê haar pa en glimlag. Sy tande is lank en geel soos dié van ’n plaasperd.

      “Voel jy darem al tuis hier by ons?” vra hy.

      “Ja dankie, oom.”

      “Good!” sê hy vrolik. “Noem my gerus oom Tiny.”

      “Okay, oom Tiny.”

      Sy neus en wange is blinkrooi asof hy pas rooisel aangesmeer het. Hy’t dieselfde uitgekerfde blou strepie-oë soos Pieter, net vriendeliker.

      “Nou maar, Louisie-peezie en Selma-pelma, julle moet lekker slaap. Nite-nite, girls.” Hy trek die speelkamerdeur agter hom toe.

      “Jou pa lyk gelukkig,” sê Selma en gooi die dobbelsteentjie op die bord. “Ag nee, ek het op ’n slangetjie geland . . .” Sy skuif haar rooi knopie af in die slang se bek. “Maar jou ma lyk nie so gelukkig nie.”

      “Dis oor my pa ’n psigopaat is,” sê Louise.

      “Is dit soos ’n vegetariër?” vra Selma.

      “Ja, ek dink so iets,” sê Louise.

      Selma sit regop. Sy hoor gedempte stemme en kleinhondjiegeluide agter een van die deure in die lang gang.

      “Wat maak so?” vra Selma.

      “Seker maar Johanna se baby,” sê Louise en trek Selma aan die arm. “Kom ons klim deur die venster en gaan speel buite.”

      “Maar dis pikdonker,” sê Selma.

      “Maar ons is fairies, onthou. Ons het vlerke en ’n kroon en ’n tower­staf. Ons kan enige plek heen vlieg en magic doen.”

      Louise trek die luike weg en spring deur die venster. Haar grootmensskoene klikklak op die leiklip van die plaasstoep. Selma sukkel om by te hou.

      Louise hardloop vooruit oor die grasperk in die rigting van die vyeboom. In die maanlig verander sy in ’n regte feetjieprinses, haar bos lang koperrooi hare ’n vlieër wat agter haar aansweef. Twee van die plaashonde hardloop aan weerskante van haar. СКАЧАТЬ