Die rooikop en die redakteur en ander stories. André P. Brink

Чтение книги онлайн.

СКАЧАТЬ mooi as wat hy kon geskilder.

      Sy het met ’n snaakse uitdrukking geluister, toe opgestaan om te loop. Sy was ’n paar tree weg toe sy omdraai.

      “Anton?”

      “Hallo?”

      “Kom kuier vanaand weer by ons. Jy was vier dae laas daar.”

      “Natuurlik!” het hy verras ingewillig. Hy kon nou eenmaal nie vatkans aan haar kry nie.

      Dit was die Saterdag van daardie week, pas ná koffie, dat sy in die tuin voor haar huis ’n roos afgepluk en in sy knoopsgat gesteek het. Haar vingers het effentjies gebewe.

      Hy het sy hande liggies op haar kaal arms gelê en in haar oë afgekyk: “Marieke?”

      Daar was iets vreemds aan haar wat hy nie kon peil nie.

      Sy het afgekyk grond toe. “Sal jy my help as ek stad toe gaan, Anton?”

      ’n Vreugde het in hom opgestoot. “Natuurlik! Bedoel jy …?”

      “Sal jy nooit vir my kwaad word nie?”

      “Natuurlik nie,” het hy verseker, dol soos ’n kind met ’n nuwe speelding.

      Die twee dae daarna, voor hulle sou weggaan, het Anton iets vreemds in die dorpie se houding begin aanvoel. Voorheen was almal so hartlik soos oom Theuns-hulle, maar nou was dit of hulle hom ontwyk het. Miskien was dit sy verbeelding, maar toe die dominee hom ook in die dorp voorkeer, was die twyfel weg.

      “Jy het ’n verantwoordelikheid op jou, broer,” het hy gesê.

      “Ek sal haar laat studeer, dominee,” het hy verseker. “Sy sal die wêreld aan haar voete hê. Besef u watter stem sy het?”

      Die predikant het sy kop geskud. “Jou verantwoordelikheid is meer as dit. Jy wil haar ’n nuwe mens maak. Maar elke mens is verantwoordelik vir dit wat hy skep.”

      Hy het net sy skouers opgehaal. “’n Sedelessie,” het hy besluit.

      Die Steyns was baie ernstig toe hy Marieke die dag kom oplaai.

      “Jy moet goed vir haar sôre,” het die tante hom eenkant gekry. “Ons is lief vir die kind. En … sy is lief vir jou, jong.”

      “Lief?” het hy verbaas gefrons, toe gelag. “Ag, tante verbeel tante maar. Daar is nie sprake daarvan nie.”

      Tog het dit bietjie gepla hier binnekant. Sou dit die verandering in Marieke se houding verklaar: dat sy hom liefhet? Maar dit was tog onmoontlik. Hulle doen hierdie stap tog suiwer ter wille van haar kuns.

      So is hulle daar weg.

      Die stad het Marieke betower, soos hy verwag het. Die eerste ruk was sy ’n skone kind. Hy het haar maar laat begaan en begin reël vir haar lesse. Gelukkig kon hy ’n netjiese woonstel vir haar naby sy eie kry; hy het selfs ’n klavier gereël. Teenoor geeneen van sy vriende het Anton ’n woord oor Marieke gerep nie. Heeltemal in die stilligheid het hy haar haar lesse laat neem, ure per dag vir haar begelei. Soms het sy ná so ’n oefening in ’n stoel neergesak en met moeë, toe oë bly lê en rus. Dan het hy moed ingepraat. Hulle sou die wêreld verower.

      “Jy gaan ’n nuwe mens word!” het hy op ’n dag verseker. “Jou tegniek verbeter elke dag. En met daardie stem …!”

      Sy het dig teen hom kom staan, sy kraag reggetrek. “Is dit so belangrik, Anton? Is jy nie tevrede met my soos ek is nie?”

      “Natuurlik nie!” het hy gesê, sonder om te snap wat sy bedoel. “’n Kunstenaar kan nooit tevrede wees nie.”

      In hom was die vuur van sy onderneming. Hy sou haar skep, ’n nuwe mens maak. Hy kon lag oor haar vorige tuiste. Hulle sou haar nooit ken as hulle haar nou moes sien nie!

      Sy was ’n maand in die stad toe hy ’n klein private konsert in sy woonstel gereël het. Die paar gaste was uitgesoek: ’n vooraanstaande konsertbestuurder, ’n paar professors, enkele musiekkritici.

      Marieke was bleek en vir die eerste keer het hy gewonder of sy dalk te hard gewerk het.

      “Voel jy gesond?” het hy haar bekommerd gevra.

      Sy het met skigtige oë na hom gekyk. “Ja. Maar ek is so bang, Anton.”

      Hy het haar speels gesoen. “Dit sal goed gaan, Marieke.”

      Daar was kleur in haar wange toe hy teruggaan na sy plek.

      Die aand was ’n ontsaglike sukses. Die gaste kon hul ore nie glo nie. So ’n stem was eenvoudig ongehoord in die stad. Marieke het bietjie gespanne en senuweeagtig daar gesit en luister na wat hulle sê, heeltyd net haar oë op Anton gehou asof sy goedkeuring eintlik al was wat saak gemaak het.

      Die koerante het die volgende dag gejubel oor die vonds. Reëlings vir die eerste groot openbare konsert het begin.

      Gedurende die drie weke voor die konsert het Anton gemerk dat Marieke stiller word.

      “Ná die konsert kan jy rus,” het hy belowe. “Dan sal jou naam gemaak wees. Is jy nie bly dat jy weggekom het van daardie godverlate plekkie nie?”

      Sy het ’n oomblik na die vloer gestaar, toe omgedraai en by die venster gaan staan sodat hy nie haar gesig kon sien nie.

      “Marieke?” het hy bietjie verbaas aangedring.

      “Is die sang ál wat tel?” het sy sag gevra.

      “Dis tog hoekom jy gekom het?” het hy verbaas teengewerp.

      Sy het nie weer daaroor gepraat nie.

      Hy was so opgewonde soos voor sy eie eerste uitvoering toe die konsert aanbreek.

      Die applous was oorverdowend. Marieke in haar eenvoudige wit aandrok, haar hare sonder pretensie agter haar kop vasgemaak, het die gehoor betower.

      Dit was ’n opgewonde groepie mense wat die onthaal daarna bygewoon het.

      “Jy behoort ’n professoraat te kry uit hierdie vonds,” het mense teenoor Anton geskerts. “Waar het jy haar gekry?”

      Hy het maar geglimlag en na Marieke geloer. Sy het skraal en ingetoë daar op haar stoel gesit, haar oë neergeslaan.

      “Jy het ’n geniale oor vir talent!” het ’n ander hom gelukgewens.

      Só het die aand verloop.

      Toe die laaste gaste vertrek het, het hy glimlaggend teruggegaan na Marieke. “Wel?”

      “Jy’s seker tevrede?” het sy op ’n ongewone, amper bitter manier gesê.

      Hy het haar ’n oomblik ondersoekend aangekyk. “En jy?”

      “Dit maak seker nie veel saak nie.”

      “Dit was tog jou konsert?”

      “Was dit?”

      Hy СКАЧАТЬ