Die rooikop en die redakteur en ander stories. André P. Brink

Чтение книги онлайн.

СКАЧАТЬ stryk hy verby die laaste huise na die rivier, soos oom Theuns hom beduie het. Hy is juis besig om deur die struike te dring na die waterkant, toe hy weer die stem hoor. Daar is geen twyfel aan nie: dis dieselfde stem as gisteraand. Versigtig koers hy deur die boskasie.

      Agter ’n boom gaan hy skielik staan: sy sit daar op ’n groot klip op die wal, haar voete in die water. Sy het lang, ligte hare, ’n skraal liggaam; meer kan hy nie uit hierdie hoek sien nie. Al wat tewens saak maak, is haar stem. Eintlik sit sy maar daar en neurie – bekende liedjies, ’n paar arias.

      Hy klou aan die boomstam, voel soos ’n wetenskaplike wat ná jare en jare van navorsing ’n lewensbelangrike serum ontdek het. Hoe op aarde kom hierdie verlate dorpie aan so ’n talent?

      Hy moes in sy opgewondenheid daar agter die boom beweeg het, want sy hou ineens op met sing en draai vinnig, half verskrik na hom om.

      “Wat maak jy hier?”

      “Ek het jou hoor sing,” verduidelik hy rustig. “Gee jy om dat ek kom luister het?”

      Sy skud haar ligte hare agteroor. “Wie is jy?”

      “Anton Viviers,” sê hy en wag vir ’n blik van herkenning op haar gesig, maar sy bly hom vreemd aankyk.

      “Ek is ’n pianis,” verduidelik hy en probeer so natuurlik as moontlik naderkom. “Gee jy om as ek hier kom sit?”

      Daar is iets nuuskierigs in haar wye blou oë. “’n Pianis?”

      Hy knik. “Dis dié dat jou stem my getref het. Ek het dit gisteraand al gehoor …” Sy kyk hom sonder ’n woord aan. Hy glimlag bietjie verskonend. “Ek het daar in die tuin staan en luister.”

      “Hoekom het jy nie ingekom nie?”

      Anton is ’n oomblik uit die veld geslaan. “Julle is tog vreemd.” Hy gaan op die klip sit, kyk haar ineens ernstig aan. “Weet jy dat jy ’n besondere stem het?”

      Sy haal haar skouers argeloos op, speel met ’n rietjie in die water. “Ek hou daarvan – dis al.”

      “Waarom het jy jou nie verder laat oplei nie?”

      “Dan moes ek hier weg.” Sy sê dit eenvoudig, natuurlik, soos mens sou sê: “Dis ’n mooi dag.” Maar in haar stem hoor hy die vraag: “Kan jy ’n vis uit die water wegneem?”

      “Jy is tog seker meer verskuldig aan jouself as dit?” dring hy aan.

      “Ek is gelukkig,” sê sy. “Ek hou skool vir die kleintjies en ek help in die huis. Ek het nog nooit na iets anders verlang nie. Buitendien, daar is niks buitengewoons aan my stem nie.”

      Hy voel magteloos. “Ek het tog darem seker ’n bietjie vermoë om te oordeel. Ek weet dat mens nie elke dag ’n stem soos joune hoor nie. As jy die regte opleiding het …”

      “Ag!” Sy lag, onbesorg soos ’n kind. Inderdaad lyk sy soos ’n kind daar op die rots, met haar voete in die water: ’n klein, pragtige dogtertjie.

      Hy raak ineens verleë en weet nie hoe om die saak verder aan te pak nie.

      Sy bly met die rietjie speel, neurie baie liggies, ongeërg tussen haar tande.

      “Weet jy,” kyk hy onverwags op, “ek weet nog nie eens wat jou naam is nie.”

      “Marieke,” sê sy gewoonweg, sonder skroom. “Marieke du Preez.”

      Hy frons en dink ’n oomblik. “Ek verbeel my tant Soes het gesê jou van is Steyn?”

      Sy skud haar kop, kyk hom ’n oomblik met iets treurigs in haar oë aan. “Hulle het my aangeneem.”

      Hulle bly nog ’n rukkie daar sit.

      Dan staan sy op en trek haar sandale aan. “Nou ja, ek moet loop.”

      “Wanneer kan ek jou weer sien?” vra hy dringend.

      Sy suig aan ’n grassie. “Môre ná kerk of so, as jy wil.’

      “Sal jy dink oor die saak?”

      “Watter saak?”

      “Om verder te gaan studeer. Jy móét.”

      “Hoekom?” vra sy soos ’n kind.

      Hy onderdruk ’n wreweligheid. “Jy’s dit verskuldig – aan jouself en aan die wêreld.”

      Sy lag klinkklaar en hardloop die groen oewer uit. Bo wuif sy met ’n hand. “Tot siens!”

      Hy bly daar staan, midde-in die wêreld. Hy is net bewus van een dringende besef: sy mág nie hier bly nie. Dit gaan hy bewerk, hoe lank hy dan ook hier sal moet bly.

      Dit was moeilik, bitter moeilik. Hy het Marieke dikwels gesien, elke slag daaroor gepraat. Soms, as hy op ’n weeksoggend by die wit skoolgeboutjie verbykom, het hy die kinders hoor sing en gaan staan om te luister. Af en toe sou sy voorsing om hulle iets nuuts te leer. Daardie stem …! Eenkeer het sy by ’n Kersfunksie vir die mense gesing. En die blote gedagte dat hulle dit maar so as vanselfsprekend aanvaar, wou hom gek maak.

      Saans het hy dikwels gaan kuier en dan sou sy soms sing. ’n Slag of wat het hy haar begelei. Maar sy wou net nie kopgee nie. Hy het die Steyns oor die saak gaan spreek, een oggend toe sy in die skool was.

      Hulle het geluister, nie juis mooi begryp hoekom hy so gretig was nie.

      “Sy moet self besluit,” het hulle gesê.

      Hy het die dominee gaan spreek.

      “Kan u dan nie help nie?” het hy gevra. “Dis onmoontlik dat daardie stem hier verlore gaan.”

      “Ek vra my af of dit werklik ’n kwessie van verlore gaan is,” het die dominee aan sy pyp getrek.

      Dit wou hom mal maak, daardie sentimentaliteit. Kon hulle dan nie besef wat hulle aan haar het nie?

      Hy was al aan die moed opgee, byna twee weke ná sy koms, toe hy een middag alleen saam met Marieke rivier toe stap. Dit was die eerste keer dat hulle ná daardie eerste slag weer soontoe is. Hy het nie weer oor die saak gepraat nie, gehoop dat sy dit sou doen. Maar sy het argeloos vertel van haar klasse, van insidente op skool, van die vreugdetjies van haar lewe.

      Toe het sy lank stilgebly en ineens na hom gekyk: “Anton, is dit lekker in die stad?”

      Hy het vinnig opgekyk en haar fyn gesiggie bestudeer, maar daar was niks anders as ’n vraagteken in haar oë nie.

      “Natuurlik,” het hy gesê. “Musiek, kuns, lewe – soveel daarvan as wat jy maar kan inneem.”

      “Is die mense anders daar?”

      “Hulle is fyner van gees,” het hy ietwat versigtig geantwoord. “Hulle lewe dieper, het meer kans om deur te dring tot alles wat mooi is.”

      Hy het gehoop dat sy sou verder gaan, maar die hele middag het sy dit onaangeroer gelaat.

      Dit СКАЧАТЬ