Die rooikop en die redakteur en ander stories. André P. Brink

Чтение книги онлайн.

СКАЧАТЬ kort wit bokbaardjie en fletse, vriendelike ogies. Alles was so gemoedelik, so goed, so eg.

      Daarna het hulle gaan stap, myle langs die see af, sy met haar skoene in haar hand.

      “As ek weer terug is ná die oorlog, kom ons terug hiernatoe,” het hy belowe.

      Sy het opgekyk na sy gesig, die nabyheid van sy groot, sterk liggaam gevoel. “Jy moet terugkom, Albert.”

      Hy het haar gesoen. “Ek sal, liefsteling. Dan sal dit nog wonderliker wees as nou. Ons is nog so jonk. Ons sal soveel ryper wees, nè? Soveel meer in staat om die mooiste dinge te waardeer.”

      “Moet jy gaan?” het sy gehuiwer, soos ’n kind aan hom geklou.

      Hy het vol oortuiging geknik. “Ek moet, Susan. Ek glo dit met my hele hart. Dis iets wat roep, hier binnekant.”

      Hy was altyd so vol oortuiging, so vol geloof in homself en in die lewe.

      Dit was so ’n onvergeetlike dag in hulle samesyn. En die blou rok het sy altyd gebêre. Al haar ander mooi klere het sy verkoop ná sy van sy ouers weg is en vir haar en Driesie se bestaan moes spartel. Net hierdie een het sy oorgehou, omdat dit die herinnering aan hulle mooiste dae saam sou wakker hou.

      Sy gaan met die trap op en loop in die rigting van die perron. Hier het sy van hom afskeid geneem daardie Januarie toe hy weg is. Hulle het aan mekaar geklou, soos skulpe aan rotse.

      “Ek sal vir jou wag, Albert,” het sy belowe. “Ek sál!”

      Deur haar trane het sy die trein sien wegraak.

      En nou is sy weer hier, ná vyf jaar. Vandag kom Albert terug.

      Sy stryk oor die rok, asof sy daar moed soek.

      Dis twee minute oor vier.

      Iemand in ’n grys pak stap verby. Haar hart ruk. Maar dis ’n vreemdeling.

      Tien oor vier kom die trein aan. Die perron is ’n malende mensemassa. Haar tenger figuur raak verlore in die bondel. Sakdoeke wuif, mense juig. ’n Blaasorkes speel.

      Soldate in uniform stroom uit, val mense om die nek. Sy staan maar daar in haar blou rok, skugter en bang, soek en soek met haar groot bruin oë tussen die mense.

      “Susan?” vra iemand aarselend.

      Dis hy. Hy is skraal en bruin, met ’n borselsnor. Die uniform is effens groot vir hom.

      “Albert?”

      So staan hulle teenoor mekaar, opsommend, aarselend.

      “Wel?” Hy lag ineens hard en omhels haar. Die snor krap haar wang.

      “Eindelik, nè?” Hy gooi sy kop agteroor en lag uitbundig. “Eindelik, eindelik!”

      Sy glimlag stram. “Ek kan dit nie glo nie.”

      “A, jy sal!” belowe hy luidrugtig. “My vrou! Dis amper te goed om te glo, nè? En wat het jy al die jare aangevang?”

      “Gewerk,” aarsel sy. “Dit was ’n lang tyd …”

      “Dit kan jy glo,” verseker hy. “Ma-hulle het my toe in die Kaap ontmoet. Pa is daar vir ’n konferensie. Ek moes glo eers bly, maar ek wou mos eers my vrou kom groet!”

      Hy druk haar vas en soen haar weer. Sy glimlag weer stram. Hulle loop by die uitgang uit.

      “Jy sal die pad moet beduie,” sê hy joviaal. “Nou is ek vreemd in my eie land!”

      “Kom,” sê sy.

      Hy slaan sy arm om haar. “Hoe gaan dit nou eintlik nog?”

      “Goed,” sê sy en soek na iets om te sê. “Jy lyk maer, Albert.”

      “Senings,” sê hy lughartig. “Dis ’n ander soort lewe daardie.”

      Sy loop klein en stil langs hom. “Ek … het vandag my blou rok aan,” sê sy eindelik met ’n verleë glimlag. “Jy het hom nog vir my gegee, onthou jy?”

      “Ja!”

      Maar sy sien in sy oë dat hy vergeet het. Vyf jaar is ’n ewigheid.

      “Dit is my woonstel,” sê sy eindelik.

      “Mooi plek!” sê hy. “Jy het mos deftig geword!”

      ’n Vlugtige gedagte aan Martin glip verby.

      “Kon jy darem uitkom met die geld wat ek gestuur het?”

      Sy knik net en kyk nie na hom nie.

      “Gits, nè?” sê hy toe sy die woonsteldeur oopsluit. “En nou is ek weer tuis. Tuis …! By my vrou!” Hy slaan sy arms om haar.

      Sy sluk en glimlag weer, tas na hom sonder om hom te vind.

      “Ek gaan tee maak,” sê sy. “Ek wil net eers my rok uittrek.”

      Sy trek ’n ou rok aan en vou die bloue versigtig op. Dan bêre sy dit in die kas, bly ’n lang minuut so staan met haar kop teen die blou materiaal.

      “Waar is jy?” roep hy uit die sitkamer.

      “Ek kom.”

      Sy stoot die laai met die blou rok toe. Sy sal dit nie weer aantrek nie.

      Die Huisgenoot, 29 Oktober 1956

       Pygmalion

      Dis maar ’n klein ou dorpie wat hier tussen die bome voor hom lê, maar ná die beslommernis vanmiddag met die motor is hy eerlik nie lus om vanaand nog verder te ry nie. Hy sal maar kyk of hier iewers ’n plek te vinde is waar hy kan tuisgaan.

      Hy draai in een van die eerste breë dwarsstrate af en vertrou maar dat dit naastenby die hoofstraat is. Hy moet noodgedwonge baie stadig ry om al die slaggate te vermy en terselfdertyd rond te kyk vir ’n moontlike uithangbord voor ’n hotel of losieshuis.

      Dit lyk nie of daar so iets op die plekkie is nie. Agter die bome raak die son al weg. Bietjie ongeduldig hou Anton voor ’n woonhuis stil en gaan klop aan.

      “Middag …?” maak ’n breë oom die deur oop.

      “Anton Viviers,” steek hy sy hand uit. Die oom loer vlugtig na sy lang, goed versorgde vingers voor hy hulle in sy eie stewige hand toevou.

      “En wat kan ek vir jou doen, neef?”

      “Kan oom my nie na ’n losieshuis of iets beduie nie?” val hy met die deur in die huis. “Ek het bietjie moeilikheid met die motor gehad op die pad en nou kan ek nie vanaand nog veel verder nie.”

      “Wat wil hy hê, Theuns?” roep iemand СКАЧАТЬ