Die rooikop en die redakteur en ander stories. André P. Brink

Чтение книги онлайн.

СКАЧАТЬ hê,” roep die oubaas oor sy skouer.

      ’n Tante verskyn in die gang. Sy is effens geset, met grys hare in ’n bolla en twee verrassend lewendige blou oë agter ’n bril.

      “Dienie sal nou op kuier wees,” sê sy aan die man. “Dis die vrou van die losieshuis,” verduidelik sy aan Anton.

      Hy trap bietjie onseker rond. “Miskien kan ek maar daar gaan wag?”

      Sy trek haar neus op ’n plooi. “Sy gooi nooit genoeg sout in haar kos nie. Kom in, dan bly jy by ons oor.”

      Vir ’n oomblik is hy skoon uit die veld geslaan. Maar ná vanmiddag se gesukkel en die lang rit – hy is net ná ete uit Johannesburg weg – is hy maar te dankbaar om ruskans te kry. Nog ’n bietjie skepties loop hy agter die tante die gang af.

      “En wat doen jy nou eigelik in hierdie wêreld, as ek mag vra?” verneem die oom terwyl die tante kombuis toe is om koppies reg te sit.

      “Ek het ’n oom bietjie dieper die Bosveld in,” lig Anton hom in. “Hy’t my vir ’n vakansie genooi.”

      “Maar dis mos nie juis vakansietyd nou nie?” verneem die oubaas weer. “Hou jy nie skool nie?”

      “Wat laat oom so dink?” vra hy effens geamuseerd.

      Die oom plooi sy mond. “Sommer maar. Jou hande en so. Dis mos ’n dorpsmens se voorkomste.”

      Hy kan nie help om vir die naïwiteit te glimlag nie. “Ek is ’n pianis, oom.”

      “Hoe?” vra oom Theuns onseker.

      “Ek speel klavier,” verduidelik hy.

      “Maar wat werk jy?”

      “Dis my werk, oom. Ek het net ses maande gelede van oorsee af teruggekom.”

      “O.”

      Daar is ’n mengsel van geamuseerdheid en ergernis in Anton se binneste. Al die grootste koerante van die land was die afgelope maande vol van sy opspraakwekkende sukses. Hy het pas ’n aanstelling as lektor in Johannesburg gekry, en hier weet hulle sowaar nie eens wat ’n pianis is nie!

      Die gesels kom maar met rukke en stote, soos trekke aan ’n pyp. Tog is dit glad nie formeel of ongemaklik nie; dis asof hy ten spyte van sy ergernis oor die mense se onkunde tog ’n gemoedelike rus hier by hulle vind. Ná koffie neem die tante haar breiwerk, en vertel so algaande en ongevraagd van al die mense op die dorpie.

      “Ons het ook mos ’n musiekmensie hier,” deel sy mee.

      “So?” Hy dink aan al die moeders in Clarendon en Houghton wat hom al met die prestasies van hul dogters probeer beïndruk het.

      Die tante vertel maar een stryk deur sonder dat Anton veel ag gee.

      Deur die venster sien hy die son wegraak met al die kleurigheid van ’n Bosveldskemer. Die aarde adem ’n balsem. Sy moegheid damp weg. Ná ete, neem hy hom voor, gaan hy ’n bietjie stap om lug te skep.

      Dit doen hy ook. Hy kies nie ’n besondere koers nie, slenter maar sommerso deur die stowwerige strate en teug die aandlug in. Dis nog nie naastenby donker nie en die lenterigheid in die lug laat hom onwillekeurig opgewek voel. Heimlik glimlag hy oor die ontsaglike kontras wat dit met die stad vorm. In sy geheue probeer hy bepaal wanneer hy laas werklik uit die stad was; dit moes in sy kinderjare gewees het. Vandat sy studies begin het, het hy nooit weggebreek nie; met latere konsertreise het hy hom by groot plekke bepaal. Toe is hy oorsee vir twee jaar. Daar was dit eweneens maar stad op stad. Veral Amsterdam het sy hart gesteel; twee maal het hy selfs saam met die Concertgebouw-orkes opgetree, met Van Beinum en Kubelik as dirigente.

      En nou? Hy glimlag. Nou dwaal hy deur die strate van ’n klein Bosvelddorpie waarvan hy nog nie eens die naam uitgevind het nie.

      Hy is op die punt om terug te draai toe hy iemand in ’n huis digby hoor sing. Bloot uit gewoonte bly hy ’n oomblik staan, sy kop effens skuins om te luister. Dan stap hy versigtig maar baie beslis nader in die rigting van die huis. Dis ’n sopraanstem, suiwer soos glas en met ’n ryk, gedempte kwaliteit soos hy nog selde gehoor het.

      Toe hy hom kom kry, staan hy in die tuin voor die huis tussen die struike, reg onder die venster. Dit stroom soos water oor hom, spoel die stof van die strate van hom af. Die tegniek is nie goed nie, maar die kwaliteit …! Dit laat hom voel soos ’n kind wat ’n skoenlapper tussen sy vingers hou, suiwer vir die skoonheid daarvan.

      ’n Halfuur later raak die klank stil. Hy bly nog ’n minuut staan en wag, luister soos ’n opgewonde skoolseun, maar dis verby.

      ’n Oomblik oorweeg hy dit om sommer in te stap en die sangeres te soek: die venster was te hoog bo die grond om deur te kyk. Maar hy skud die gedagte af: hierdie Bosveldmense sal so iets nie begryp nie.

      Vaagweg herinner hy hom tant Soes se woorde: “Ons het mos ook so ’n musiekmensie hier …”

      Sou dit hierdie sopraan wees? Haastig, amper gretig, sluip hy by die tuin uit en stap die straat af terug na oom Theuns-hulle se huis.

      “Wat jaag jou?” kyk die oubaas verbaas op toe hy inkom.

      Anton glimlag bietjie verleë. “Ek het maar sommer ’n ent gestap.” Hy weeg sy woorde. “Wie bly dáár … anderkant die tweede hoek?” Hy beduie naastenby.

      “Bart Steyn-hulle. Hoekom?”

      “Is dit hulle dogter …” Hy trap ineens rond. “Het hulle ’n dogter wat sing?”

      “Og, maar het ek jou nie vaneffe, voor ete, nog van haar vertel nie?” vra die tante.

      “Het sy enige opleiding gehad?” vra hy.

      “Sy’t les geneem by die orreliste,” lig die tante in. “Ek het vergange gehoor sy wou graag verder gaan, maar Bart-hulle was bietjie teë daarop en sy self wou ook maar nie te graag hier weg nie. Mens groei maar vas aan die ou plekkie.”

      “Dis ’n sonde om haar hier te hou!” sê hy met vuur.

      Die tante haal haar skouers op. “Wie weet? Is dit nie maar die belangrikste dat sy gelukkig is hier nie?”

      Hy kan stik van opgewondenheid, maar hy weet baie goed dat dit niks sal baat om met hierdie mense verder te gesels nie. Ongewoon vroeg gaan hy kamer toe, maar dis baie laat voor hy aan die slaap raak. Die klank van daardie verrassende stem nog in sy ore.

      Daar is nie eens meer ’n gedagte aan verder ry die volgende oggend nie: hy moet eers nader kennis maak met die eienares van daardie stem wat hy gisteraand gehoor het.

      “Ek hou van julle dorpie,” vertel hy terloops aan ontbyttafel. “Ek dink ek sal so ’n rukkie hier oorbly. Ek sal sommer netnou die losieshuis gaan soek.”

      “En hoekom kan jy nie hier by ons bly nie?” vra tant Soes aweregs.

      Hy wou teenstribbel: hoe kon hy nou so van hulle gasvryheid misbruik maak? Maar op die duur is hy oorreed en met ’n besonder opgewekte binneste kry hy kort ná ontbyt koers buitentoe. Eers gooi hy ’n draai verby die huis waar die vreemdeling die vorige aand gesing het, half in die hoop dat hy haar daar sal raakloop. Twee maal slenter hy voor die СКАЧАТЬ