Ena Murray Keur 15. Ena Murray

Чтение книги онлайн.

СКАЧАТЬ hart trek pynlik saam. Ja. Ja, hulle het vreemdelinge vir mekaar geword. “Tant Miemie stuur al haar liefde en goeie wense. Haar hart is op die oomblik ’n bietjie onstuimig – niks meer as gewoonlik nie, hoor – en sy laat weet jy moet sterk wees en gou gesond word.”

      “Mamma …”

      Dis weer stil, so verskriklik pynigend stil.

      “Hoe voel jy, maatjie? Baie pyn?”

      “Nee. Niks. Net … dood.”

      Hy laat sy kop sak. Die dokters het hom gesê dat hulle haar onder sterk verdowing hou. Sy het geen pyn nie, maar is verdowing nie miskien erger nie? Hy wonder of sy reeds weet, reeds besef wat met haar gebeur het, maar hy het nie die moed om te vra nie.

      “De Waal …”

      “Ja?”

      Haar vingers roer bewend in die palm van sy hand. “Ek kan niks sien nie. Dis alles donker … baie donker. Hoekom … hoekom kan ek nie sien nie. Is ek blind?”

      “Dis net ’n tydelike versteuring, Karina. Die dokters sê jy het ’n geweldige slag teen jou kop gekry. Jy moet eers rus en herstel. Dit sal …” Hy sluk. Mag God gee dat dit so sal wees! “Dit sal mettertyd weer regkom. Jy moet jou nie ontstel nie.”

      Sy antwoord nie, lê net doodstil, sluit weer haar oë, en hy weet nie of sy hom glo nie. Hy kyk half wanhopig om hom rond. Wat sê ’n mens nog? Wat kan jy nog sê?

      “Jy moet sê as daar enigiets is wat ek vir jou kan doen. Enigiets. Het jy alles wat jy nodig het? Is daar iets wat ek vir jou kan kry?”

      “Nee, dankie. Ek het alles. Daar is niks …” Sy aarsel. “Mamma …” Die stem verdof ietwat. “Jy moet …”

      “Ek kyk na haar. Moenie jou oor haar bekommer nie, asseblief. Ek sal haar bring sodra die dokter dit veilig genoeg ag.”

      “Dankie.”

      Hy gee haar hand ’n drukkie. “Ek sal nou moet gaan. Ek mag jou nie vermoei nie. Tot siens, Karina. Word gou gesond. Laat weet my as jy my nodig het of as ek iets vir jou kan doen. Belowe?”

      “Dankie. Sê vir Mamma … sê vir haar ek het haar lief en sy moet gou gesond word.”

      “Ek sal.” Hy aarsel, buk af en soen haar op die punt van die neus soos hy dit so dikwels gedoen het toe hulle nog kinders was. “Soet bly. Ek sal weer kom.”

      “Dankie, De Waal. Tot siens.”

      By die deur draai hy terug, kyk lank na die gebroke mens op die bed, stap dan vinnig uit.

      Karina sluit haar blinde oë styf toe, maar nie styf genoeg om die trane te keer nie. Sy weet dit nou. Vanoggend toe sy vir die eerste keer werklik besef het wat om haar aangaan en wat gebeur het, wou sy dadelik weet hoekom sy nie kan sien nie.

      Sy het haar oë oopgemaak, oor hulle gevee, hulle weer styf toegeknyp en toe weer groot oopgerek – maar dit het donker gebly.

      “Ek kan nie sien nie!” Dit was ’n besef wat soos ’n verlammende skok op haar brein ingewerk het. Sy het dadelik beangs begin roep, en toe het die suster gekom, haar op ’n baie professionele toon gerusgestel: “Dis net tydelik. Dis skok. Jy sal herstel. Niks om oor bekommerd te wees nie.”

      Haar stem het so kalm geklink, so seker, en die ergste onrus het bedaar. Toe die dokter op sy ronde kom, was dit ook haar eerste vraag: “Dokter, hoekom kan ek nie sien nie?”

      Ook sy stem was so kalm, byna ongeërg, dat die onrus nog verder afgeneem het. Dit gebeur soms, veral as mens ’n groot skok of ’n baie harde slag teen die kop gekry het. Namate jy herstel, sal dit regkom.

      En toe kom De Waal – De Waal wie se gesig sy kwalik voor haar geestesoog kon oproep. Op hierdie oomblik sukkel sy nog om sy gesig helder te onthou. Sy het hom so lank laas gesien, en dis eintlik die jong seunsgesig wat sy elke keer voor haar sien. Sy onthou so goed daardie bekende aarseling in sy stem. De Waal kon nooit doelbewus vir haar jok nie. Daardie effense aarseling het hom altyd verraai. En vandag … netnou … het hy geaarsel. Dit was skaars merkbaar, maar sy het intens op sy antwoord gekonsentreer, en dit onmiddellik gehoor.

      Nou weet sy. Sy is blind.

      Blind!

      Sy wil liewer nie daaraan dink nie. Sy wil nie. Sy sal nie! Sy mag nie daaraan dink nie. Sy moet aan iets anders dink. Waaraan sal sy dink?

      Aan Mamma … Sy sal aan Mamma dink. Haar ma se gesig verskyn duidelik voor haar geestesoog. Sy sien elke rimpel, elke grys haar, en die oë, daardie stilblou oë wat soms so gelag het, soms ernstig was. Sy onthou die openbarende gesprek wat hulle so lank terug gevoer het, en sy hoor die stem. Die sagte, beheerste stem soos sy dit altyd geken het. Ek hoop jy sal altyd nie net van buite nie, maar ook van binne mooi wees, my kind.

      ’n Fronsie keep tussen haar wenkbroue in. Weer skram haar brein weg. Is sy ook mooi van binne? Het sy ook mooi van binne gebly? Weliswaar is daar niks ernstigs waaroor sy haar hoef te skaam nie. Daar was baie versoekings die afgelope jare. Vir ’n mooi vrou is daar voortdurend slaggate, maar oor die algemeen, weet sy, het sy besonder standvastig bly staan in ’n wêreld wat so dikwels verrotting meebring. Die wêreld van die kalklig is nie ’n gesonde wêreld nie.

      Maar tog is daar iets waaroor sy op hierdie oomblik skaam is: dat sy haar ma die afgelope jare so afgeskeep het. Sy was geweldig besig. Sy was gedurig in aanvraag. Haar werk het haar byna dag en nag besig gehou. Daar was nooit ’n vry naweek nie. Maar sy kon tyd ingeruim het as sy werklik wou. Sy was so bitter min huis toe die afgelope jare. Dan was dit ook maar net vir ’n heen-en-weertjie. En so een maal ’n maand ’n kort briefie, niksbeduidend.

      Sy voel ’n skaamteblos oor haar gesig vlek. Nou eers, noudat sy tot stilstand gedwing is, sien sy hierdie dinge raak, besef sy hoe sy as dogter gefaal het. Sy is haar ma se enigste, en sy is al wat sy het noudat Pappa dood is. Sy is alleen. Sy lewe van ’n pensioen. Eenmaal het sy haar ma ’n groot tjek gestuur. Dit was aan die begin van haar loopbaan. Toe het haar ma haar betig, gesê dat sy weet die stadslewe is duur, dat sy haar geldjies self moet gebruik, sy kom baie goed reg met Pappa se pensioen.

      Sy het nooit weer geld gestuur nie, net nooit weer daaraan gedink nie, want die lewe het so duur geword, die woonstelhuur het gestyg, haar klere het ’n fortuin gekos, die petrol vir haar motor … Maar die lewe het ook vir Mamma duurder geword …

      Dis asof sy half verbysterd is op hierdie oomblik. Was sy werklik so selfsugtig die afgelope jare? Het sy werklik net vir haarself gelewe? Sy besef nou dat sy vir die eerste keer in ’n baie lang tyd werklik aan haar ma dink. O, sy was daarvan bewus dat sy ’n ma het, maar sy het nie aan haar gedink soos ’n dogter aan haar moeder behoort te dink nie.

      Maar sy sal vergoed. Van nou af gaan dit anders wees. Sy sal haar moeder meer gereeld gaan besoek, vir haar meer geld gee. Sy sal …

      Dan skok haar gedagtes tot stilstand. Besoek? Gee? Wat het sy om te gee? Sy het nog altyd ’n baie goeie inkomste gehad, maar sy het dit ewe roekeloos uitgegee op al die mooi goed wat sy so begeer het. Sy sit met kaste vol klere, pragtige meubels en ’n motor … maar dis ook al. En nou beteken dit niks, want sy kan dit nie sien nie! Sy is blind!

      Daardie kaste vol mooi klere beteken niks, want sy sal nie eens meer daarheen kan stap en vir haar ’n mooi uitrusting met die regte bykomstighede kan uitsoek СКАЧАТЬ