Hasukkah shel David. Marzanne

Чтение книги онлайн.

СКАЧАТЬ al sy swakhede was, hy was inderdaad ’n strateeg sonder gelyke,” sê Dan. “Maar daar was beslis ook ’n ander element aan sy persoonlikheid. ’n Vriend van my, ’n senior offisier onder hom in Sinai, het my vertel waarvan hy self getuie was. Sharon het ’n reservis-majoor in een van die krygsgevangekampe ’n gevangene sien slaan. Sharon het die majoor na ’n tent ontbied waar die gevangenes hulle nie kon sien nie, en hom geklap.”

      “Dis waar,” gee Avigdor toe. “’n Mens kon daardie element goed sien in die byna ses jaar toe hy premier was. Hy het foute gemaak – wie het nie? – maar daar was ook ’n karaktervastheid in hom wat by van die ander premiers ontbreek het. Ek meen die wroeging daarvan om sy eie mense uit Gasa te onttrek, het – so glo ek – uiteindelik gelei tot die beroertes wat sy lewe gekos het.”

      “Jy kan sê wat jy wil oor Arik Sharon, maar een ding is seker – hy was uiters gewild onder die troepe,” sê Gur. “Die algemene opinie onder die troepe was: As Arik in beheer is, sal dit goed gaan.”

      Vir nog ’n halfuur gesels die manne oor hul ervarings. Ook Henok vertel van sy eie belewenisse gedurende die Kassinga-aanval in Namibië se Onafhanklikheidsoorlog. Hulle gesels oor die wonderbaarlike draai wat die oorlog gemaak het. Van Israel se vrees van uitwissing, tot die stabilisering van die situasie en die uiteindelike skietstilstand.

      “Ek sê nog altyd Henry Kissinger se briljante tour de force het uiteindelik in die vredesonderhandelinge die deurslag gegee,” sê Gur.

      “Nachon,” stem Yossi saam. “Die genade was dat daar glo met die onderhandelinge tussen hom en Sadat ’n onmiddellike verstandhouding was.”

      Dan knik. “Ek dink hulle het albei die ander man se uitgeslapenheid, maar ook sy visie gerespekteer en albei onderhandelaars het gevoel hulle kon die ander man vertrou.”

      “Goed gesê, Dan,” kom dit van Chaim. “Dit is wat ek ook by nabetragting gedink het.”

      “Al wat ek van die skietstilstand onthou, is hoe stil dit daardie eerste nag was ná die verskrikking van soveel vorige nagte,” merk Pinhas op. “Ek het daar onder een van die oorgeblewe tenks in my slaapsak gelê en dink aan hoe baie van my vriende, 18-jariges soos ek, nie meer geleef het nie of baie swaar gewond was. Soveel van hulle het ledemate verloor. Hoeveel van hulle het ek nie daar op die Golan in hul tenk sien doodbrand nie. Ek het so ontsettend skuldig gevoel oor ék nog leef dat ek lank daar gelê en huil het.”

      Avigdor knik. “Ek verstaan wat jy sê, Pinhas. Dit was vir my ook so. Ek het, offisier wat ek was, op ’n beter plek as jy gelê. In ’n tent. En ek onthou ek het daaraan gedink dat dit 19 dae van hel was sedert die kantors Kol Nidre op Yom Kippur opgesê het.”

      “’n Mens het agtergebly met soveel herinneringe,” sug Yossi. “Die vreemdste is dat sommige van jou helderste herinneringe nogal onbenullige dinge is.”

      “Dis waar. Dov, my broer, het onder my naamgenoot Motti Ashkenazi geveg …”

      “Jerusalem-brigade?” merk Chaim op.

      “Ken. Dov vertel sy kleinkinders vandag nog van Ashkenazi se vier maande oue Duitse herdershond wat hy saam met hom op reserwediens gevat het en tot die verdediging van Fort Budapest bygedra het. Hulle was op die kanaal vasgekeer,” verduidelik hy vir Henok. “Die hond kon die geluide van die Egiptiese artillerie en mortiervuur hoor nog voor die soldate kon. Sy geblaf het hulle betyds genoeg gewaarsku om skuiling te soek.”

      “Ek het ook van die hond gehoor,” sê Gur. “Hy het mos oorleef?”

      Motti knik.

      “Dov sê hy’t vir sommige ouens ’n soort gelukbringer geword. Hulle het gereken as hy oorleef, sal hulle ook. Baie het nie.”

      “Hoe briljant Kissinger en al die generaals ook al was, en Sadat ook, nie een van hulle het die uitkoms van die oorlog bepaal nie. Dit was alles in Shomer Yisra’el se hand,” mymer Avigdor.

      Dan knik. “Nachon! En Hý alleen sal hierdie nagmerrie van terreur wat op die oomblik aan die orde van die dag is, ook uitsorteer. Nie Bibi se befaamde intelligensie of ál sy raadgewers s’n nie. Alleen die Ewige van Israel is daartoe in staat.”

      Erev Shabbat 16 Oktober 2015

      Weens die onveiligheid van Jerusalem se strate vier die Cohens en die Kriges dié aand die intrede van Shabbat in hul eie huise. Marc en Rivkah probeer alles so kalm en gewoon moontlik hou. Hulle het besluit om nie nou al die seuns en die res van die familie van haar swangerskap te vertel nie; nie voordat dit teen die einde van Oktober drie maande ver is en alles voorspoedig was nie. Die kinders is egter nie heeltemal te flous oor die omstandighede in die land nie, veral nie Yhoshi nie. Dit was duidelik toe Marc teen hul slaaptyd sonder ophef aankondig dat hulle op Shabbat die volgende oggend liefs die parashah by die huis sal doen en nie na die Messiaanse shul sal gaan nie.

      “Is dit so gevaarlik?”

      “Miskien nie. Maar waarom sou ons nou kanse vat?”

      “En skool toe?”

      “Voorlopig sal ek julle met die motor neem.”

      “Maar jy en Imma gaan dan elke dag met die Light Rail werk toe.”

      “En Imma werk elke dag op al die plekke waar die messtekers is,” voeg Natan by.

      Marc en Rivkah kyk vlugtig na mekaar en sy sit haar arm om die kleine se skouers. “Niemand van MADA het nog seergekry nie, Natani. Moenie bang wees nie. Kom, liewer nou bed toe met julle twee. Dis al baie laat.”

      Toe dit stil word in die seuns se kamer, skink Marc vir hom ’n stewige glas rooiwyn en hulle gaan in die woonkamer sit. Dis Shabbat en die televisie word nie aangeskakel nie.

      Rivkah, wat die oggend gewerk het, lig vermoeid haar hare van haar skouers op en vat dit agter haar nek saam. “Dit was ’n verskriklike week,” sê sy, “en dit gaan nie beter raak in die week wat voorlê nie.”

      “Ek dink ook nie so nie.”

      Sy soek in haar werktas se sysak en trek ’n sakboekie uit, slaan dit oop en lees: “Saterdag die 10de – vier mesaanvalle in Jerusalem. Gewelddadige protes. Sondag die 11de – vier mesaanvalle in Hadera. Vroueterroris laat brandbom ontplof, twee polisielede beseer. Maandag die 12de – drie mesaanvalle in Jerusalem. Dinsdag die 13de – motor jaag tussen mense by bushalte in, drie dodelike mesaanvalle, 20 gewondes. Woensdag die 14de – 70-jarige vrou met mes oorkant sentrale busstasie aangeval en ernstig gewond. Donderdag die 15de – 13-jarige Palestynse seun wond twee mense ernstig in Pisgat Ze’ev.” Sy kyk na Marc. “Dit is die een van wie Abbas aan die pers gesê het dat Israel hom koelbloedig vermoor het, maar intussen word hy in die Hadassah Mediese Sentrum verpleeg.”

      “Ek het daardie toespraak van Abbas vanoggend hier op die Palestynse televisie gesien. Hy het letterlik gesê Israel het die kind Ahmed Manasra koelbloedig tereggestel ‘net soos hulle doen met ander kinders in Jerusalem en in ander Palestynse gebiede’. ”

      “Die waarheid is dat hy deur ’n motor raak gery is toe hy deur die strate in Pisgat Ze’ev gehardloop het. Hy is beseer, maar beslis nie dood nie. Hy en sy neef Hassan Manasra se amok met yslike slagtersmesse deur die strate is deur kringtelevisiekameras vasgelê,” sê Rivkah.

      “Abbas se aanhitsery is net ongelooflik vir iemand wat sogenaamd ons vredesvennoot is. In dieselfde toespraak beweer hy Israel probeer ’n godsdienstige oorlog begin. СКАЧАТЬ