Hasukkah shel David. Marzanne

Чтение книги онлайн.

СКАЧАТЬ het nie mense met die naam Palestyne gewoon nie, net ’n paar Jode en Arabiere. Ek gaan dit net so in Engels gebruik soos hy dit geskryf het.”

      Hy lees voor: “‘Of all the lands there are for dismal scenery, I think Palestine must be the prince. The hills are barren, they are dull of colour, they are unpicturesque in shape. The valleys are unsightly deserts, fringed with a feeble vegetation that has an expression about it of being sorrowful and dispondent. It is a hopeless, dreary, heartbroken land.’ ”

      Marc hoor hoe diep Rivkah asemhaal om nie haar emosie te laat oorneem nie.

      “Dis maar 57 woorde,” sê Yhoshi. “Dis mos nie te veel vir ’n inleiding nie?”

      “Lo,” sê Marc, “dit is reg so. Maar hoekom gebruik jy dit? Gaan jy sê hoe dit nou 150 jaar later hier lyk?”

      “Lo, ek hoef niks te sê nie, want wat hy geskryf het, sê dit alles. Almal kan mos sien hoe dit nou hier lyk. Ek gaan net in my volgende paragraaf sê: ‘Is dit omdat ons die wildernis laat bloei het dat hulle ons nou doodmaak? Of is dit dalk omdat ons die ‘hopeless, dreary, heartbroken’ land van Mark Twain lief genoeg gehad het om ’n paradys daarvan te maak?”

      Marc sluk. “Dis reg,” sê hy weer, “en wat het jy nog daar?”

      “Ek het gebruik wat Bibi gesê het en wat ek aanlyn gelees het van wat ons ambassadeur in Brittanje, Eitan Na’eh, Donderdag in die Telegraph geskryf het. Dat Jode doodgemaak word eenvoudig net omdat hulle Jode is. Dat die storie van ons wat die Al-Aksa-moskee wil afbreek en op die Tempelberg gaan aanbid, al in 1929 gebruik is toe daar ook vreeslike anti-Joodse onluste was. Sy oupagrootjie-hulle se huis is afgebrand. Altesaam 133 Jode is in een week in Hebron doodgemaak. Studente is in ’n yeshiva vermoor. Daar is op die ambulans geskiet wat sy tante, ’n oorlewende van die Shoah, hospitaal toe geneem het vir die geboorte van haar baba.”

      Hy kyk weer na die papier waarop hy sy aantekeninge gemaak het. “Soos Bibi sê, daar was toe nie eens Joodse nedersettings nie. Toe soos nou, het Eitan geskryf, is dit eenvoudig die teenwoordigheid van Jode in Eretz Yisra’el wat die grondoorsaak van die begeerte onder Palestynse terroriste is om ons dood te maak.”

      Marc knik.

      “Dis baie goed, Yhosh. Maar jy moet nog sê hoe jy die land nou sien.”

      “Ek weet,” sê sy oudste. “Ek eindig dit deur te sê: Ek sien my land soos toe David HaMelech ’n jong seun was – want ons land is ook nog ’n seun – en hy voor die reus Golyat gestaan het met sy klippies en sy slingervel. Toe almal gedink het hy gaan doodgemaak word, het hy vir die P’lishti gesê: ‘Ek kom na jou toe in die Naam van Adonai Tzva’ot.’ ”

      Die kamer is stil.

      En dan eindig Yhoshi af met: “Ons is nie bang nie.”

      Die trane blink in Rivkah se oë. Sy trek Yhoshi op haar skoot en soen hom.

      Marc se keel trek sommer baie nou. Hy moet dit skoonmaak voordat hy kan praat. “Glo jy ook self wat jy geskryf het, Yhosh?”

      “Ken, Abba. En toe ek na Bibi luister, het ek gedink hy glo dit ook, al het hy dit nie so gesê nie.”

      “Ek hoop van harte so.”

      Yhoshi hou die papier in die lug. “Dis presies 600 woorde. Ek gaan dit vanaand netjies in my boek skryf. Kan ek asseblief nou afgaan plein toe? Avraham-hulle is al lankal daar.” Hy beduie na sy selfoon wat hy in die ander hand het.

      “Ek gaan ook,” sê Natani en los sy tekenwerk net so.

      Yhoshi lyk nie alte gelukkig daaroor nie. Hy sê tog: “Beseder, maar as jy vir Shmu’eli saamvat, gaan jy hom oppas, nè?”

      Die kleintjie beloof haastig en die twee vertrek sonder meer.

      Marc voel na Rivkah se hand langs hom op die bank en vou dit styf in syne toe. “Adonai het vir ons met ons kinders geseën.”

      Sy vee met die agterkant van haar hand oor haar oë. “Mag Hy ons genade gee om hulle in hierdie verskriklike tye reg groot te maak.”

      Daar is ’n ligte kloppie aan die voordeur voordat dit oopgaan en Re’uven inkom. “Is hier mud beskikbaar?” wil hy weet.

      “Betach,” sê sy suster en staan op om dit te gaan haal. “Kom sit. Jy lyk moeg.”

      “Jy ook,” sê hy, soen sy suster en sink terug in die groot leunstoel.

      “Waar’s die seuns?”

      “Plein toe.”

      “En die?” Hy wys na die tekeninge op die koffietafel.

      Marc gee dit vir hom aan. “Dis wat Natani geteken het toe ons netnou na Bibi se perskonferensie geluister het.” Hy verduidelik wat elkeen beteken.

      Re’uven bly woordeloos sit, skud sy kop. “Merkwaardig,” sê hy toe. “HaShem moet ons genadig wees om nou hier kinders groot te maak.” Hy grinnik. “Veral daai Yaniv van my maak my partykeer bekommerd. Ek sien nog hoe hy ’n aktivis word.”

      “Hoe so?”

      Hy lag. “Ek luister maar hoe hy verduidelik wat Bibi moet doen om die geweld vas te vat.”

      “Dis ook maar begryplik. Die kinders is immers nie blind vir wat dag vir dag rondom hulle aangaan nie,” sê Marc.

      Re’uven neem sy koffie by Rivkah aan. “Die totaal tot dusver vir Oktober staan nou op 35 mesaanvalle, 4 skietvoorvalle en 3 voorvalle van motors wat tussen mense ingejaag en hulle beseer en gedood het.”

      “Waar sal dit eindig?”

      “Ek het vanmiddag in Be’er Sheva met ’n man gepraat wat saam met Muhannad al-Aqabi gewerk het.”

      “Die terroris wat Omri Levi in Be’er Sheva vermoor het?”

      Re’uven knik. “Dit was in die aanval by die Sentrale Busstasie. Yoni, wat in Bnei Brak woon, het die afgelope ses maande saam met hom vir ’n groot maatskappy gewerk. Hy sê Muhannad het dikwels van ISIS gepraat en gesê dat hy met hul godsdienstige idees saamstem. Maar hy wat Yoni is, het nie vir een oomblik gedink Muhannad sou uitgaan en Jode vermoor nie. Hy sê Muhannad was ’n stil mens met ’n sterk geloof in Allah. Hy was ontsteld oor wat by Al-Aksa aan die gang was. Hy was ongelukkig omdat kinders tydens Tzuk Eitan in Gasa gesterf het. Yoni het aan hom verduidelik dat dit was omdat Hamas kinders as menslike skilde gebruik het en daar ook nêrens bomskuilings in Gasa gebou is nie. Yoni glo wat gebeur het, was godsdienstige ekstremisme.”

      “Dit is die aanhitsing waarvan Bibi ook in die perskonferensie gepraat het,” voeg Marc by.

      “Dat ’n stil en diep godsdienstige man uitgaan om ’n Israeliese soldaat dood te skiet en 11 ander mense te verwond … Wat moet ’n mens nou daarvan dink?”

      “Jy moet aan gewelddadige Islam dink, sustertjie, net gewelddadige Islam. En die uitsprake van Mahmoed Abbas.”

      “Maar wat vir my amper nog erger is, is die man van Eritrea wat deur die omstanders geskiet en daarna gelynch is omdat hulle gedink het hy is ’n tweede terroris.”

      “Ken. СКАЧАТЬ