Hasukkah shel David. Marzanne

Чтение книги онлайн.

СКАЧАТЬ op die sand, onthou jy? Die nag met die helder sterre.”

      “Ek weet,” sê sy en lê haar gloeiende gesig teen sy bors.

      Hy voel die warmte in hom opklim sodat sy asem kort raak.

      Dit tel sy dadelik op en sy woel haar gesig in sy nek. “Versigtig, nè!” sê sy.

      Hy sug behaaglik. “Sal my bes doen.”

      Hoofstuk 2

      Jerusalem

      5 tot 18 Oktober 2015

      Ten spyte daarvan dat hulle eers baie laat aan die slaap geraak het, is Marc die volgende oggend vroeg wakker. Hy kom versigtig regop in die bed om Rivkah nie te steur nie. Sy lê op haar maag en slaap met haar donker krulhare oor die kussing gesprei. ’n Groot deernis roer in hom. Sy is swanger. Die Ewige van Israel het dit goedgedink om in hierdie uur van geweld vir hulle weer ’n kind te gee.

      Sy bors brand van ingehoue emosie. Hy dink aan die skrikwekkende dinge wat die laaste weke en dae in Jerusalem en oor die hele land gebeur het. Gedurende die eerste nag van Sukkot het hulle ’n bloedrooi maan oor Jerusalem sien opgaan. Rillend het hy en Rivkah op die balkon gestaan en die skouspel dopgehou. In Psalm 89 word die maan ’n getroue getuie in die hemel genoem. Die verskyning van ’n “bloedmaan” het gewoonlik konflik vir die volk Israel beteken. Wat sou die toekoms inhou? het hulle toe onrustig gewonder.

      Dit het nie lank geneem voordat dit duidelik geword het nie. Die volgende dag al het toenemende oproer op die Tempelberg uitgebreek. Islamiste wat hulle in die Al-Aksa-moskee verskans het, het plofstof, vuurwerke, pypbomme en klippe ingesmokkel om Jode te teister wat die terrein gedurende die fees besoek. Toe die polisie die oproer onder beheer probeer bring, het geweld in alle erns losgebars. Terwyl die Jode onder by die Kotel die vreugde van Sukkot kom vier het, het oorlog op die Tempelberg gewoed.

      Dit was vir almal in Israel duidelik dat Mahmoed Abbas, leier van die Palestynse owerheid, die massas opgerui het. Op die Palestynse staatstelevisiediens en op sy eie webwerf het hy onbeskaamd losgetrek:

      “Die Al-Aksa-moskee behoort aan ons en so ook die Heilige Grafkerk. Die Jode het geen reg om dit met hul smerige voete te ontheilig nie. Ons sal hulle nie toelaat om dit te doen nie en ons sal alles in ons mag doen om Jerusalem te verdedig. Elke druppel bloed wat vir Jerusalem gestort word, is heilige bloed solank dit om Allah se ontwil verspil is. Elke martelaar sal die paradys bereik en elke gewonde persoon sal deur Allah beloon word.”

      Hy en Rivkah het dié uitbarsting laataand op televisie aangehoor en geweet watter uitwerking dit op die reeds opgestoke Islamiste sou hê. Elke “martelaar” in Israel en daar buite het nou godsdienstige vrywaring gehad vir jihad. Enkele dae later is die Henkins voor vier van hul kinders vermoor. En 48 uur later het die twee mans in die Ou Stad geval. ’n Paartjie in Gasa het dit goedgedink om hul pasgebore baba na Banita-Bennett se moordenaar te vernoem. Die volgende oggend het Abbas na dié moorde as “vreedsame verset teen die besetting” verwys. Hy het gevra daar moet voortgegaan word met dié verset. Een van Abbas se kollegas het na die moorde op Jode as die Palestyne se nasionale plig verwys. Die kommentaar van Ismail Haniyeh, leier van Hamas in Gasa, was: “Die Al-Aksa-intifada het herleef en ons is van plan om ons daarby aan te sluit.”

      Israeli’s het hul koppe net wanhopig geskud. Dít is nou sogenaamd die Palestyne se vredesonderhandelaars!

      Hoe meer gewelddadig en moorddadig die Arabiere raak, hoe meer word Israel daarvoor blameer. Dit lyk inderdaad of die wêreld se logika is: As die Arabiere so wreed reageer, moet dit beteken dat die Jode nog wreder is.

      Die Britse minister van buitelandse sake het opgemerk: “Die einde van Israel se besetting moes lankal in werking getree het. Dis tyd om al die Joodse setlaars uit Judea en Samaria te verwilder.”

      Marc staan stil op. Toe hy by hul kamer inkyk, slaap die seuns rustig. Hy sien wel dat Yhoshi se beertjie wat van sy babadae af sy troos was, by hom langs die kussing lê. Styf teen Natan se rug aan kyk Shishi, sy gemmerkatjie, met wye oë op toe sy Marc gewaar. Hy sug effens. Daar is geen manier wat die toenemende geweld vir die kinders geheim gehou kan word nie. En nou ’n baba …

      Hy gaan voor die venster in die woonkamer staan en kyk oor die Hurvah-plein uit. Van die oorkant af kom drie Chassidim aangeloop. Hulle is duidelik vir Shacharit op pad Kotel toe. Hy merk dat hulle nie soos gewoonlik stap terwyl hulle driftig praat en met die hande beduie nie. Hulle is stil en hul gesigte ingetoë. Hul voetstappe klink hol oor die nog stil plein.

      Marc vat die vensterraam styf vas. Sy kneukels slaan wit deur. “Adonai!” roep hy geluidloos. “Adonai! Ek wil van vreugde uitbars oor wat U gedoen het, maar ek is bang, so bang vir Rivkah se veiligheid en vir die ongebore kind s’n. Vou u shalom en u beskerming oor ons soos ’n tallit. Bevakasha, Abba!”

      Omdat dit oor die hoogs heilige dae ook 42 jaar ná die Yom Kippur-oorlog is, het Chaim en ’n paar van sy kamerade van destyds besluit om ’n klein reünie te hou. Sewe van hulle sou die dag ná Shemini Atzeret in die sysaal van Chaim se shul bymekaar kom. Chaim het Henok ook uitgenooi. Hadassah sou vir verversings sorg.

      Die manne kom een ná die ander daar aan. Die destydse jong manne, sommige wat nog seuns was in 1973, is almal nou al in hul 60’s en ouer. Henok, wat ’n bietjie vroeër gekom het, bekyk hulle geïnteresseerd. Drie van hulle het baarde en tzitziyot wat onder hul baadjies uithang. Een veteraan se vergrysde peyot bengel onder sy swart hoed uit. ’n Ander een dra, soos Marc ook gewoonlik doen, ’n wit hemp en donker broek met ’n kippah. Die orige twee is kennelik sekulêr. Dis vir Henok duidelik dat hulle oor die jare steeds redelik kontak met mekaar behou het.

      Chaim verduidelik dat Henok ’n “nuwerige Jood” is wat soveel moontlik van Israel se geskiedenis wil weet. Omdat hy self in Namibië met oorlogsgeweld te doen gehad het, het Chaim geweet so ’n byeenkoms sal hom na aan die hart lê. Hy stel die manne aan Henok voor. Avigdor, die oudste in die groep, is ’n 70-jarige rabbi. Dan is daar ook Yossi, Gur, Pinhas, Dan, wat ook ’n rabbi is, en Motti.

      Hulle skud blad met Henok, die swart man uit Namibië wat in sy laat jare eers ontdek het dat hy Joods is en wat uiteindelik alles in sy ou tuiste opgegee het om by sy antieke wortels te kom wees.

      Vir ’n lang ruk gaan die gesprek verstaanbaar oor wat in Israel aan die gang is, maar geleidelik swaai dit om na hul herinneringe.

      “Watter soort mens was Anwar Sadat eintlik?” wil Henok in ’n stadium weet.

      Dis die 66-jarige Motti, die tweede oudste, wat antwoord: “Weet jy, toe hy by Nasser oorgeneem het, is hy eintlik allerweë as ’n vaal persoonlikheid beskou. Almal het gedink hy sou net Nasser se skoene vol staan totdat iemand met ’n meer charismatiese inslag kon oorneem. Maar hy het ’n metamorfose ondergaan wat hom seker een van die mees kreatiewe, indien nie die waaghalsigste nie, nasionale leiers van die 20ste eeu laat word het.”

      Die ander knik hul koppe bevestigend.

      Pinhas grinnik. “Interessante man gewees, hoor! Hy was danig trots op sy afkoms as peasant.”

      “En soort van ’n askeet ook nog,” vul Chaim aan.

      “Ken! Hy het niks daarvan gedink om onderhoude aan besoekende joernaliste toe te staan terwyl hy op die grond onder ’n boom in sy geboortedorpie sit nie – met ’n eenvoudige jellabiya aan.”

      Motti СКАЧАТЬ