Die erfgename van La Provence. Tryna du Toit

Чтение книги онлайн.

СКАЧАТЬ wyn, dan verskyn Selina vakerig in die oop deur. Hy vra of sy die vrykamer reggemaak het en beveel haar om te sorg dat hulle gaste alles kry wat hulle nodig het.

      “Selina sal op die daad vir alles sorg,” sê Selina en verdwyn weer.

      Adriaan bring vir Mathilde een van die glasies wyn.

      “’n Glasie van ons bekende Constantiawyn om u welkom te heet. Ja, u moet dit drink, dit sal u goed doen.”

      Hy lig sy eie glasie vir haar en sê saggies: “Ek drink op u goeie gesondheid, mejuffrou Mathilde Jourdan! Mag u slegs geluk en voorspoed in hierdie nuwe land vind.”

      Mathilde kyk oor die rand van haar glas na die man wat voor haar staan en die gevoel dat sy droom is so sterk dat sy haar nie dadelik daarvan kan losmaak nie. Die kerslig wat skitter in die robynrooi wyn, die elegante man wat haar met ’n vreemde glimlaggie betrag, die donker kolos van die berg daarbuite en die wye, woeste wêreld wat hulle omring … hoe kan dit die werklikheid wees? ’n Oomblik nog is sy vasgevang in hierdie vreemde betowering, dan bring sy stadig die glasie na haar lippe. Sy proe die wyn en onverwags glimlag sy.

      “Ek is nou heeltemal oortuig daarvan dat ek netnou aan boord van die Seemeeu sal wakker skrik en sal uitvind dat dit alles net ’n droom is.”

      “En sal u verlig of spyt wees?” vra Adriaan Cloete.

      “Ek weet nie,” antwoord sy sag. “Ek weet werklik nie.”

      Mathilde het die volgende oggend wakker geword toe Selina met ’n geurige koppie koffie die kamer binnekom. Die son skyn en uit haar kamervenster is ’n deel van die grysblou berg sigbaar. Geen sprake nou dat sy droom nie!

      Terwyl sy haar koffie drink, herleef sy die gebeure van die vorige dag en aand. Wat ’n vreemde toeval dat die hooghartige man wat haar uit die kloue van die dronk matroos gered het, oom Jacques se stiefseun is. Sy glimlag verleë as sy dink dat sy in haar laaste brief aan oom Jacques aangebied het om met die onderrig van sy stiefkinders te help. Omdat oom Jacques nooit iets oor hulle gesê het nie, het hulle aanvaar dat die kinders nog klein is. Wat sou die elegante Adriaan Cloete se reaksie wees as hy van dié planne te hore moet kom? Sy moet dadelik vir Pierre waarsku om nooit ’n woord daaroor te rep nie.

      ’n Rukkie nog lê sy stil om die ongewone luukse van ’n sagte, gemaklike bed met haelwit lakens te geniet, maar haar onrustige gedagtes dwing haar tot aksie.

      Wat ’n ongelukkige toeval dat oom Jacques juis nou afwesig moet wees. Sy is inderdaad in ’n onbenydenswaardige posisie. Solank haar oom weg is, sal Adriaan Cloete seker voel dat hy vir haar en Pierre verantwoordelik is, maar sy is nie van plan om ’n dag langer as wat nodig is sy gasvryheid te aanvaar nie. Hoewel sy gedrag teenoor haar gisteraand onberispelik was, is sy baie seker dat nóg hy nóg sy moeder – en is daar nie nog twee susters ook nie? – gretig is om twee vreemdelinge te ontvang en onbepaald te huisves. Gelukkig het hulle nog ’n klein bietjie geld, nie baie nie, maar genoeg om hulle ’n maand of twee aan die gang te hou. As sy dan nie vir oom Jacques kan help nie, sal daar seker ander mense wees wat ’n goewernante se dienste kan gebruik. Kaptein Alkema het self vir haar gesê dat daar ’n groot tekort aan leermeesters aan die Kaap is.

      Mathilde het aangetrek en in die voorkamer vir haar gasheer en Pierre gewag. Dit is nog ’n volmaakte dag, maar Selina het voorspel dat die wind later sou waai. Mathilde is besig om na die skaduwees in die klowe van die berg te kyk toe Pierre die vertrek binnekom. Sy linkeroog is blou en daar is ’n kneusplek op sy wang, maar hy is in ’n opgewekte bui. Impulsief dam hy sy suster by en gee haar ’n soen.

      “Is dit nie wonderlik nie, Tilde? Kan jy glo dat ons regtig hier is?”

      Sy raak versigtig aan die kneusplek aan sy wang terwyl sy dink hoe skraal en bleek hy is, maar hy stoot haar hand ongeduldig weg.

      “Tilde, dis ’n wonderlike land! So ruim en groot met die fantastiese blou berge. Ek het by die hawe ’n man ontmoet wat van agter die berge met sy ossewa gekom het. Hy is eintlik ’n veeboer en hy sê hy kom net een maal per jaar Kaap toe om sy produkte te verkoop. So ’n reis met die ossewa duur glo weke – dikwels maande – en hy sê hulle moet gedurig op hulle hoede wees vir die Boesmans – daar is nog baie in die omgewing. Hulle is baie onvoorspelbaar, hy sê as ’n man of vrou lewend in hulle hande val …”

      “Asseblief, Pierre, spaar my die besonderhede,” sê sy met ’n gebaar van teësin. “En dis die land waarheen jy so graag wou kom – dié woeste, barbaarse land!”

      “Dis ’n wonderlike land,” herhaal hy. “Die boere is besig om die Boesmans terug te dryf en een van die dae sal hulle glad nie meer las van hulle hê nie. Tilde, het jy gehoor oom Jacques is weg op een van sy landtogte? Hoe jammer tog dat ek nie saam met hom kon gaan nie. Maar hy sal my seker die volgende keer saam met hom neem.”

      “Nie as ek iets daaroor te sê het nie,” sê sy beslis. “Het jy miskien gehoor wanneer oom Jacques terugkom?”

      “Niemand weet nie. Hy moes glo al voor Kersfees terug gewees het.”

      Mathilde is bewus van ’n skielike gevoel van beklemming. Voor sy iets kan sê, begin Pierre te lag.

      “En toe is jou ridder van gistermiddag niemand anders as oom Jacques se stiefseun nie! Ek kon my oë nie glo toe ek gisteraand die man langs my bed sien staan nie. En toe hy vir my sê hy is Adriaan Cloete, oom Jacques se stiefseun … wel, ek het amper uit die bed geval.”

      “Jy kan dink hoe ék gevoel het.”

      “Ek kan dink dit was ’n skok! Maar jy moet erken, dis deksels snaaks. As ek dink aan die geskenkies wat ons vir oom Jacques se stiefkinders saamgebring het! Of as hy hoor dat jy van plan was om sy opvoeding onder hande te neem!”

      “Pierre, …” begin sy waarskuwend, maar dis reeds te laat. In die deur staan Adriaan Cloete. Hy is vanoggend effens soberder geklee in ’n donkerblou baadjie en kniebroek met ’n ligblou, geborduurde onderbaadjie. Sy krawat van fyn kamerdoek is onberispelik, soos ook die wit mansjette wat onder die wye, geborduurde moue uithang. Hy dra nie ’n pruik nie en sy donker hare is agter in sy nek vasgebind. ’n Oomblik rus sy blik op die twee jong mense, dan sê hy met ’n beleefde buiging: “Goeiemôre, mejuffrou Jourdan. Ek hoop die bed het aan jou verwagtinge voldoen.”

      “Ek het heerlik geslaap, dankie, mynheer Cloete,” sê Mathilde styf. Die spottende blou oë laat haar opnuut ongemaklik en verleë voel. Hoeveel van hulle gesprek sou hy gehoor het? Effens verwytend voeg sy by: “As ek geweet het my oom moes reeds twee maande gelede terug gewees het en daar is nog geen teken van hom nie, sou ek seker nie so lekker geslaap het nie.”

      “Natuurlik nie,” gee hy toe. “Maar ons gesels later. Selina sê die ontbyt is gereed.”

      In stilte volg Mathilde hom na die eetkamer. Sy voel glad nie so seker van haarself as wat sy voorgee nie, maar sy is vasbeslote om mynheer Cloete te wys dat sy nie meer ’n kind is nie, maar ’n verantwoordelike vrou wat vir haarself kan dink en besluit.

      Die ontbyt is heerlik. Koue vleis en eiers en brood en botter met die grootste verskeidenheid vars vrugte wat sy nog gesien het. Terwyl hulle eet, vra Adriaan Cloete hulle uit oor die reis en hulle moeder se siekte en Mathilde vertel hom kortliks wat gebeur het.

      Toe hulle opstaan van die tafel vra Pierre of hy ’n bietjie in die dorp mag rondstap en Adriaan gee sonder aarseling sy toestemming.

      “Laat hom gaan,” sê hy toe Mathilde wil teëpraat. “Hy sal heeltemal veilig СКАЧАТЬ