Die erfgename van La Provence. Tryna du Toit

Чтение книги онлайн.

СКАЧАТЬ gehoor: hulle moed, hulle onverskrokkenheid, hulle galantheid – maar as daar onder hulle nie een is wat jou kan oorreed om hier in die Kaap te bly nie, sal hulle in my oë maar ’n treurige klomp wees.”

      Mathilde het die gesprek in ’n ander rigting gestuur en maar gehoop dat Francina nie die skielike blos op haar wange raaksien nie.

      Langsamerhand, soos die son hoër en hoër die blou lug ingeklim het, het die berg groter en helderder geword, maar later het die lug bewolk geraak en het Tafelberg in die grys mistigheid verdwyn. Die res van die middag het die reën hulle onderdek gevange gehou, maar toe Mathilde en Pierre die aand weer op dek gaan om ’n bietjie asem te skep voor hulle gaan slaap, het die wolke verdwyn en die sterre helder bokant hulle koppe geflonker. Reg voor in hulle pad hang die Suiderkruis, blink en skitterend, en teen die kim is die donker skaduwee van die berg.

      “Land van die Suiderkruis,” sê Mathilde saggies en ’n skielike rilling, deels huiwering, deels verwagting, gaan deur haar. Sy trek haar mantel digter om haar en ’n lang ruk staan sy en Pierre nog daar met die koel, klam seebries in hulle gesigte, hulle oë op die donker skaduwee van die berg.

      “Die laaste aand,” sê Pierre en Mathilde knik. Dis ’n wonderlike gedagte dat hulle môreaand, na drie en ’n half maande op see, weer in ’n skoon, gemaklike bed sal slaap met die vaste grond onder hulle voete. ’n Oomblik laat sy haar kop in ootmoed en diepe dankbaarheid op haar arms rus. Dan, met ’n laaste blik na die vriendelike aandhemel en die donker vlek wat Tafelberg is, sê hulle goeienag en gaan onwillig na hulle kajuite.

      Die volgende oggend seil die Seemeeu, aangedryf deur ’n ligte windjie, Tafelbaai binne. Die baai is vol vreemde skepe en die vlae van baie lande wapper aan die hoë maste. Die bemanning staan gereed om die skip voor anker te bring en die seile te stryk terwyl die passasiers opgewonde op die dek saamdrom. Dit is ’n perfekte somersdag en met bewondering kyk Mathilde en Pierre na die granietblou berg wat bo hulle uittroon. Die klowe en die rotsagtige kranse, die hele wye woeste wêreld, vul hulle met ontsag. En in teenstelling met die grootsheid van die berg en see en land, lyk die dorpie wat aan die voet van die berg nestel, klein en weerloos.

      Die Seemeeu nader stadig die ankerplek en die skip se kanonne begin die eresaluut van sewentien skote uitbulder. Onmiddellik daarna word die saluut deur die kasteel beantwoord en die eggo’s weerklink in die klowe en berge. Die anker word neergelaat, die seile gestryk, en met ’n ligte ruk kom die Seemeeu ná sy lang reis tot stilstand.

      Cabo de los Termentos! Kaap van Storms! Waarom moet dié onheilspellende naam haar op hierdie mooi oggend te binne skiet? wonder Mathilde effens verontrus. Sy hoop dit is nie ’n voorbode van wat in hierdie nuwe land vir haar en Pierre wag nie.

      Langs Mathilde sê kaptein Alkema: “Die einde van ons reis. Daar links lê die Kasteel. En die straat hier voor ons is die Heerengracht. Die Kompanjie se tuin is aan die bopunt geleë en daar sal julle ook die kerk, die hospitaal en die slawehuis vind.”

      Klein roeibootjies het intussen die Seemeeu omsingel en belangstellend kyk Mathilde en Pierre na die bemannings met hulle snaakse kleurvolle hoedjies wat luidrugtig vrugte en ander ware te koop aanbied. Pierre koop vir hulle ’n mandjie vrugte en na die lang, barre maande op see smaak die geurige perskes en pere soos nektar van die gode.

      Eers nadat die hawekaptein en die dokter aan boord gekom het en alle formaliteite afgehandel is, kan hulle gereed maak om aan wal te stap. Wat ’n vreemde gevoel om weer vaste aarde onder jou voete te voel!

      Op die strand is dit ’n bonte mengelmoes mense van alle kleure en nasies, maar tot hulle groeiende ontsteltenis is daar niemand om hulle te ontmoet nie. Kaptein Alkema, op pad na die Kasteel om ’n hoflikheidsbesoek by die goewerneur af te lê en briewe en instruksies wat in sy bewaring geplaas is, te oorhandig, vertoef ’n oomblikkie by hulle.

      “Ontstel julle nie, my liewe kinders,” sê hy vriendelik. “Die nuus dat die Seemeeu in Tafelbaai is sal gou genoeg versprei en mynheer Jourdan sal julle sekerlik kom haal.”

      Hy draai weg, maar iets in Mathilde se gesig laat hom weer terugdraai. ’n Oomblik kyk hy besluiteloos na die twee jong mense wat so verslae daar staan, dan sê hy op ’n skielike ingewing: “Mynheer Jourdan het tog seker ’n dorpshuis, nie waar nie? As julle die adres ken, waarom gaan julle nie direk daarheen en verras hom nie?”

      Mathilde se gesig verhelder.

      “Ek ken die adres. Oom Jacques het ’n huis in die Keizergracht.”

      Kaptein Alkema beduie vir hulle waar die Keizergracht is en stadig, want die dag is buitengewoon warm, begin hulle aanstap. Belangstellend kyk hulle om hulle na die mooi, rustige dorpie, na die wye straat met die grag, na die slawe wat met drastoele langs die strate stap, na ’n wa, hoog gelaai met hout en getrek deur agt perde, wat flink by hulle verbydraf. Die geklap van die drywer se sweep sny deur die oggendlug. Daar is soveel dinge wat hulle aandag trek en baie gouer as wat hulle verwag het, staan hulle voor die wit gewelhuis waar oom Jacques en sy familie tuisgaan wanneer hulle in die Kaap is. Die swaar voordeur is gesluit, maar die vensters is halfoop en binne is daar beweging.

      ’n Slaaf in wit klere maak die voordeur vir hulle oop.

      “Is dit mynheer Jacques Jourdan se woning?” vra Mathilde terwyl sy benoud wonder of hy hulle taal verstaan.

      Die slaaf knik bevestigend.

      “Is mynheer Jourdan tuis?”

      Die slaaf kyk hulle ’n oomblik aan, dan skud hy sy kop.

      Mathilde en Pierre kyk onseker na mekaar, dan verduidelik sy met ’n glimlaggie: “Ek is mejuffrou Mathilde Jourdan en dit is my broer, die jongeheer Pierre Jourdan. Ons het vanoggend met die Seemeeu van Holland af gekom. Oom Jacques weet dat ons kom – hy het tog seker gesê dat hy ons te wagte is. Weet jy wanneer hy terug sal wees?”

      Die slaaf se blik rus op die jong meisie in haar eenvoudige grys tabberd en baadjie en op die skraal jong seun langs haar. Pierre het gedurende die lang seereis heelwat gegroei, met die gevolg dat sy klere almal vir hom te klein is, en Mathilde is skielik bewus daarvan dat hulle seker maar ’n bra armoedige indruk skep.

      Weer skud die slaaf sy kop en haastig sê Mathilde: “Ons is heeltemal vreemd en alleen. Kan ons hierbinne wag totdat my oom terugkeer?”

      Die slaaf aarsel nog ’n oomblik, dan maak hy die deur wyer oop en lei hulle na ’n ruim, deftige ontvangskamer. Na ’n rukkie kom hy terug, vergesel deur ’n gesette slavin. Ook sy is netjies aangetrek en sy groet die vreemdelinge vriendelik: “Ons oumeneer het nog nie teruggekom nie,” verduidelik sy toe Mathilde haar vrae herhaal. “Maar die jongmeneer kom vanmiddag. As mejuffrou-hulle wil wag tot hy kom …”

      “Ons sal graag wag,” sê Mathilde dankbaar.

      Die huishulp neem haar na ’n slaapkamer, net so ruim en deftig soos die voorkamer, waar sy haar kan verfris, en ’n rukkie later geniet sy en Pierre ’n heerlike maaltyd van koue vleis, vars brood, botter en vrugte.

      Mathilde het die huishulp verder probeer uitvra, maar al wat sy uit haar kon kry, was dat hulle oumeneer weg is, maar dat die jongmeneer later sal kom, en daarmee moes sy tevrede wees. Pierre was glad nie onrustig nie: hy was opgewonde oor alles en almal om hom en was oortuig dat sy oom binnekort sou opdaag om hulle te kom haal.

      Die middagure het egter verbygegaan sonder dat die jongmeneer gekom het en toe Pierre, wat rusteloos begin word het, voorstel dat hulle ’n bietjie in die dorp gaan rondstap, het sy dadelik ingewillig.

      Volgens die onafgebroke СКАЧАТЬ