Die erfgename van La Provence. Tryna du Toit

Чтение книги онлайн.

СКАЧАТЬ gevare wat hulle op die lang seereise moes trotseer, het luidrugtig te kere gegaan en Mathilde het ’n hele paar gesien wat maar taamlik onvas op hulle voete was. Sy het gedink dit sal miskien verstandiger wees om terug Keizergracht toe te gaan, maar Pierre was gretig om die wêreld ’n bietjie te verken en wou nie omdraai nie. Met geboë hoof, om so min moontlik aandag van verbygangers te trek, het sy langs Pierre gestap en tot haar verligting het niemand enige notisie van haar geneem nie. Hulle het in die koelte van die Kompanjiestuin gewandel en gekyk na die blou berg; hulle het die kerk, hospitaal en slawehuis besigtig, maar Mathilde was haastig om huis toe te gaan ingeval die jongmeneer gekom het en wou nie langer vertoef nie.

      En toe, op pad terug, gebeur wat sy heimlik gevrees het. ’n Dronk matroos gaan skielik voor haar in die pad staan en wil nie toelaat dat sy verbykom nie. En toe Pierre hom opsy probeer druk, laat die matroos hom met een veeg van sy groot hand in die stof beland.

      Aangehits deur ’n paar van sy makkers wat glimlaggend toekyk, trek die matroos ’n handvol geld uit sy sak en maak ’n lompe buiging voor Mathilde.

      “Kom saam met my, skone mejuffrou,” sê hy met ’n swaar tong. “Ek het baie geld. Ek sal vir jou ’n nuwe rok en nuwe skoentjies met silwer gespes koop.”

      Uit die hoek van haar een oog sien Mathilde dat Pierre weer nader kom. Sy gesig is wit en woede straal uit sy donker oë.

      “Pierre,” roep sy vermanend, maar soos ’n briesende jong bul storm hy op die matroos af. Maar selfs in sy halfbenewelde toestand is die matroos te slim vir hom en die volgende oomblik lê Pierre weer op die naat van sy rug langs die grag. Mathilde wil na hom toe gaan, maar die matroos kry haar aan haar arm beet.

      “Lastige vent,” brom hy. “Kom, meisie, kom ons gaan. Dit word laat.”

      Mathilde ruk haar arm los. Sy is wit van woede en ontsteltenis.

      “Hoe durf jy aan my raak! Maak dat jy dadelik wegkom of ek rapporteer jou by die kaptein van jou skip.”

      Die matroos lag net en kom weer nader. Die uitdrukking in sy klein, gemene ogies laat haar ril.

      Langs hulle hou ’n koets skielik stil en ’n deftig geklede jong man spring uit en kom nader.

      “Wat gaan hier aan?” vra hy koel, gebiedend. “Mejuffrou, het u hulp nodig?”

      Vinnig swaai Mathilde om na die vreemdeling. Sy sien ’n man van omtrent dertig jaar, elegant geklee in ’n lang baadjie van blou brokaat. Die deftige, geborduurde onderbaadjie, die fyn kantmansjette, die skoene met die blink gespes – alles is onberispelik. Hy het ’n sterk, effens harde gesig en die blou oë is koel. Sy regterhand rus liggies op die swaard aan sy sy.

      Dankbaar sê sy: “Asseblief, mynheer, die man is besig om ons te molesteer.”

      Die matroos en sy vriende het die situasie in een blitsige sekonde opgesom en die hasepad gekies. Pierre wil hulle agternasit, maar staalsterke vingers vang hom aan die arm.

      “Nie so haastig nie, my jong vriend,” sê die koel stem gebiedend. “Ek sou nie agter hulle aangaan as ek jy was nie. Jy sal miskien uitvind dat jou vriend selfs handiger met ’n mes as met die vuis is.”

      Pierre gluur die vreemdeling woedend aan en probeer losruk, maar die krag van die vingers om sy arm dwing hom uiteindelik om stil te staan.

      “Ek is jammer,” mompel Pierre en druk sy sakdoek teen sy neus wat nou begin bloei, “maar die vent het my suster gemolesteer.”

      Die vreemdeling stof sy mou liggies af, skud sy mansjet reg en wend hom weer tot Mathilde. ’n Lang oomblik rus die koel blou oë op haar en sy bloos verleë. Sy besef opnuut hoe ’n swak indruk sy en Pierre moet skep. Die man – soos ook die matroos – dink seker dat hulle maar net arm boere van die platteland is.

      “Ek sou u aanraai om sonder versuim terug huis toe te gaan, mejuffrou,” sê die koel stem weer. “Wanneer daar soveel vreemde bote in die baai voor anker lê, verskyn ’n fatsoenlike jong dame nie alleen op straat nie. Tensy dit die soort avontuur is wat sy soek.”

      Die mooi bruin oë flits verontwaardig, maar sy antwoord nie. Pierre mompel iets onhoorbaars, maar die man steur hom nie aan hom nie. Met ’n hoflike buiging vir die jong meisie wat so stil voor hom staan sê hy: “My koets is tot u diens, mejuffrou. As u my sê waar u woon, sal my koetsier u daar besorg.”

      Mathilde aarsel. Sy wil nie graag ’n verdere guns van die hooghartige man aanvaar nie, maar Pierre se neus bloei en die huis is nog ’n hele entjie weg. Die man buig weer en sê hoflik: “Asseblief, mejuffrou, u sal my ’n guns bewys. Om ’n skone dame een keer uit die kloue van ’n dronk matroos te red kan dalk romanties wees. ’n Tweede keer sou ietwat vervelig wees.”

      ’n Diep blos sprei oor Mathilde se hals en wange, maar haar oë kyk fier in syne. In ’n vreemde, gespanne stilte kyk hulle mekaar so aan, dan sê sy onwillig: “Ek dank u, mynheer. My oom woon in die Keizergracht.”

      Die man help haar in die koets en Pierre, nog met die sakdoek voor sy neus, klim agterna.

      “Neem die dame en die jongeheer na die Keizergracht en kom dan weer terug,” beveel hy die koetsier wat in netjiese livrei voor op die koets sit. “Ek sal by die Blaauw Anker wees. Au revoir, mademoiselle. Miskien ontmoet ons mekaar weer!”

      Die koetsier raak aan sy pet, die man buig weer en die koets rammel weg. Met ’n suggie van verligting sit Mathilde terug teen die kussings. Die voorval het haar hewig ontstel en haar hele liggaam bewe. Die herinnering aan die koel, selfversekerde vreemdeling met die spottende blou oë laat haar opnuut verleë en ergerlik voel en sy hoop van ganser harte dat sy hom nooit weer sien nie.

      Tuis moes hulle tot hulle ontsteltenis verneem dat die jongmeneer nog nie gekom het nie. Die dalende son, die reuseberg bokant hulle koppe, die vreemdheid en onsekerheid van alles, vul Mathilde met ’n brandende onrus en ’n grenslose gevoel van verlatenheid. Dit voel asof haar keel wil toetrek.

      In al die ellende en onsekerheid is daar net één ligpunt, ’n ster wat voor in die onbekende pad brand.

      Eugène!

      Die huishulp het vir hulle aandete voorberei, maar nóg Mathilde nóg Pierre was baie honger. Pierre het kwaai hoofpyn gehad en na die ete gaan lê, en Mathilde is na die voorkamer waar ’n paar kerse brand om daar op haar onbekende gasheer te wag.

      Dit was ’n lang, vermoeiende dag gewees. Toe die trompetter se beuel met dagbreek oor die golwe geklink het, was sy reeds op dek vir die eerste blik van die dorpie aan die voet van die berg. Die opwinding, ongewone hitte en gebeure van die veelbewoë dag het haar moeg en uitgeput gelaat. Maar sy is te gespanne om aan slaap te dink. Moes hulle nie liewer na ’n herberg toe gegaan het nie? wonder sy bekommerd. Wat sal die vreemde man dink as hy – die Vader alleen weet wanneer – tuiskom en haar en Pierre hier aantref?

      Die donkerte druk teen die ruite aan en die nag is vol vreemde geluide. Bokant hulle is die donker kolos van die berg en sy voel klein en nietig en baie jonk en onervare.

      Sy dink aan Eugène en wonder of hy in die twee jaar verander het. Sal hy bly wees om haar weer te sien? Die beeld van ’n ander man verrys skielik voor haar oë: ’n elegante man met spottende blou oë, wat haar ten spyte van sy hoflikheid soos ’n onbeholpe skooldogter laat voel het.

      Haatlike man! Verwaande modepop! Sy wil hom nooit weer sien nie.

      Rusteloos stap sy in die СКАЧАТЬ