Liefie. Louisa du Toit

Чтение книги онлайн.

СКАЧАТЬ moet my darem nie beledig nie, Liefie. Ek sal ’n verkeerde perd opklim.”

      “Onthou net, jy is hervorm. Tot siens, Jack. Voorspoedige reis terug.” Sy vertrek sonder ’n groet. Sy stel haar voor hoe hy haar agternastaar, saamgetrokke wit wenkbroue bo die glurende blou oë.

      Op die stoep draai sy om. “Kan jy my sê in watter kamer ene juffrou Annette Durandt is?” vra sy asof hulle geen ver­skil van watter aard ook al gehad het nie.

      “Dit traak my nie,” sê hy nors.

      “Hoe jammer. Ek moet haar spreek. Dringend.”

      Sy laat hom net daar staan en stap die paar treë stoeplangs na kamer 15. Sy weet reeds dat dit die meisie se kamer is.

      Haar doel met die enkele woorde het sy egter bereik. Terwyl Jack nog in sy oop deur staan, begin hy dink. Wat sal nou skielik so dringend wees? Sy weet nie eers mooi in watter kamer die meisie is nie. Sy soek natuurlik iemand wat as speurder kan optree, sy bewegings kan dophou en rapporteer. Liefie doen mos geen halwe werk nie, vervlaks.

      Hy klap die deur agter hom toe.

      Liefie hoor dit waar sy voor die toe deur van kamer 15 wag en die albasterharde blik in haar bruin kykers versag. Sy glimlag effens. Sy kan sweer dat hy nou hunker na ’n drankie. Dit moes vir hom veel gekos het om vir behandeling te gaan. Maar hy het dit gedoen as ’n middel tot ’n doel. Sodra hy vir Lettie terug het, is die weerstand teen die drank nie meer nodig nie. Nee, dankie, daarvoor sal sy, Liefie Hugo, sorg.

      Die deur waaraan sy pas geklop het, word oopgemaak. Die jong meisie voor haar is kaalvoet. ’n Oomblik wil Liefie haar verbeel dat sy ’n vasgekeerdheid in die grysblou kykers gewaar. Intuïtief voel sy aan dat die meisie terugdeins van vreemdelinge.

      Binne ’n paar oomblikke neem Liefie elke besonderheid in haar voorkoms waar. Haar hoofindruk is die van ’n stil, sterk gesig met ’n gesonde gelaatskleur. Ligte, halflang hare. Sy is ef­fens langer as Liefie, en baie slank.

      “Goeiemiddag,” sê sy.

      “Goeiemiddag,” antwoord Liefie. “Juffrou Durandt?”

      “Dis reg. Wil u binnekom?” Daar lui nie klokkies in haar stem nie en daar lig nie liggies in haar oë nie. Sy beweeg soos sy lyk en praat, stil en onopvallend. Eers nadat sy beweeg het, tref dit ’n mens dat die beweging afgerond en ritmies was. ’n Skugter seilskippie op stil water, besluit Liefie.

      Dat Laurie oor haar gaande kon raak, is bykans amusant. Hy wat so ’n ekspressiewe geaardheid het, wie se gemoedstoestand binne oomblikke kan omswaai. Dis dan seker die wet van teenoorgesteldes, besluit sy toe sy na binne stap. Of sommer een van Laurie se vlae van belangstelling wat ewe gou sal oorwaai as wat dit posgevat het. Hy is reeds sewe en twintig sonder dat hy nog ooit ’n blywende verhouding aangeknoop het. Sy het in stilte maar gehoop dat hy later heeltemal immuun sou raak, soos Sjimmie. Al het laasgenoemde dan langs ’n moeilike weg daarby uitgekom.

      “Ek is Hugo,” sê Liefie. “Almal noem my Liefie.”

      “Bly te kenne, mevrou Hugo,” sê die meisie ietwat versigtig.

      “As jy dan nie my wenk wil neem nie, noem my juffrou,” reageer Liefie effens skerp.

      Die meisie byt verleë haar lip. “Dan liewer Liefie,” stem sy in. Waarskynlik die voorsitster van die een of ander vereniging, besluit sy in stilte. Die vrou lyk so bekwaam en selfversekerd. “My naam is Annette, Liefie.”

      “Gaaf, Annette. As jy hoor vir hoe ’n belaglike sakie ek hier is, is die voorstellery amper oorbodig.”

      “Toe maar,” sê Annette by gebrek aan ’n beter antwoord. “Wil jy nie sit nie?”

      “Dankie,” sê Liefie en gaan sit op ’n gestoffeerde stoeltjie met ’n ligte, besondere ontwerp. “Jou eie meubels?” Sy moet erken dat die kamer baie aantrekliker as Jack s’n daar uitsien. Die divan het ’n geplooide oortreksel en teen die venster is ’n staander met ruie potplante. Die groen loof staan doodstil teen die lig van die venster, beskeie en swygsaam soos die meisie wat hulle daar geplaas het.

      “Ja,” sê Annette. “Ek sal seker binnekort oortrek na ’n huis, sodra ek een kry.”

      “Jy gaan tog nie alleen daar intrek nie?” Liefie voel nogal besorg.

      Die meisie se digte wimpers, goudkleurig soos haar vel, versluier ’n oomblik haar oë. “Sodra ek ’n huis kry, of woonstel, kom my ma ook.” Sy klink meteens geslote.

      Liefie besluit wyslik om nie verder hieroor uit te vra nie. “Ek ken die dorp so goed,” sê sy net. “As ek hoor van ’n plek, sal ek jou laat weet.”

      “Goed, dankie.” Die dank is egter sonder vuur. “Verskoon tog my kaal voete, Liefie. Toe ek van die werk af kom, het ek eerste my skoene uitgeskop.”

      “Dis gesond. Hoor hier, Annette. My broer het my eintlik na jou toe gestuur.”

      Die meisie raak effens verward, bykans onvriendelik. “Sê vir hom ek ontvang nie boodskappe nie.”

      Liefie glimlag effens neerbuigend. Sy het haar woorde opsetlik swak gekies en staan nou ’n goeie kans om die meisie ’n gek te laat voel. “Jy verstaan my verkeerd. Ek moes iemand hier kom opsoek, toe vra my boetie ek moet hierdie pen vir jou gee.”

      Sy haal ’n pen wat aan haarself behoort, uit haar handsak. Annette bekyk dit op ’n veilige afstand.

      “Jy het dit glo vanoggend in die bank laat lê nadat jy ’n tjek by hom gewissel het.”

      “O.” Annette bloos. Sy onthou nou die ou. Sy het nog gedink dat hy seker buierig is toe hy haar so van onder sy wenkbroue bekyk. “Ek het nie eers agtergekom dat ek dit verloor het nie. Ek ken in elk geval nie hierdie een nie. Moet ’n ander kliënt s’n wees.”

      “Ag, nou ja, vat dit tog, ek het belowe. Hy is maar so ongeërg.”

      Liefie klop haar innerlik op die skouer. Sy het daarin geslaag om Annette Durandt te laat dink dat sy geen besondere indruk op Laurie gemaak het nie. As Jack nou na wense wil reageer en aandag skenk aan die meisie, gebeur daar dalk meer as waarop sy durf hoop. Dis ’n gedagte wat skielik by haar opkom. Miskien kan sy die saak ’n verdere stootjie gee. Jack is glad nie te oud vir hierdie enetjie nie.

      “Ek moet gaan,” sê sy en staan op. “Ek is bly ons het ontmoet, al was die pen ’n fout. Ek het die ander persoon darem tuis gevind, Jack Husselman in kamer 10.”

      “Die witkop? Ek het hom al gesien.”

      “Ja. Hy maak ’n moeilike tydjie deur. Groet hom gerus maar vriendelik as jy hom sien. Soos ek hom ken, sal so iets al klaar baie vir hom beteken.” Sy stel dit so terloops en ongeërg dat Annette dit heel duidelik nie snaaks vind nie.

      “Tot siens, Annette. Kom drink gerus ’n koppie tee as jy behoefte voel aan huislikheid.”

      “Ek weet nie eers waar jy woon nie.”

      “Ag, natuurlik. Die rondawelhuis net hier buite die dorp.”

      “By die stalletjie? Dan weet ek nou presies. Ek het een aand saam met mevrou Nel gegaan om groente te koop.”

      “Nou СКАЧАТЬ