Liefie. Louisa du Toit

Чтение книги онлайн.

СКАЧАТЬ hy tuiskom. Hy het die kombuistafel omgekeer en vir Lettie gedwing om binne-in te sit totdat hy self deur sy roes oorval is.

      Toe Liefie teen voordag daar aankom, was dit om deur ’n moeë en verkreukelde Lettie binnegelaat te word. Jack het langs die omgekeerde tafel op die vloer lê en snork. Daar was ’n kussing onder sy kop en ’n ligte bokhaarkombers oor hom.

      “Anders kry hy koud,” het Lettie gesê.

      “Die vuilgoed kan verkluim wat my betref. Het jy al vannag geslaap, Let?”

      “Ek het sommer by Berdine ingekruip. Maar snaaks genoeg, ek het jou motor se dreuning herken en jou voetstappe buite.”

      “Waar is die tasse?” het Liefie gefluistervra toe hulle in Lettie se kamer kom waar die dubbelbed geen kreukel vertoon nie.

      Wesenloos het Lettie haar help inpak en die slapende Ber­dine gewek. Deur dit alles heen het Jack sy slaap geslaap.

      “Ek … ek wil darem ’n briefie vir hom los, net om te sê wanneer ons terugkom,” het Lettie gestamel voordat hulle gaan.

      “Skryf vir hom dat julle vir goed weggaan.” Liefie het ’n pen en notaboekie uit haar handsak gepluk.

      “Maar …”

      “Skryf so.”

      “As hy nugter is, is hy anders, Liefie. Regtig.”

      “Dit lyk vir my jy is aan vernedering reeds so gewoond soos ’n vark aan modder. Kom, ek sê julle gaan vir goed huis toe.”

      Sy het self van Die Drie af ’n kort brief aan Jack geskryf om te sê dat sy Lettie en Berdine vir altyd kom wegvat het, en dat sy hom nie sal aanraai om dit ooit weer naby hulle te waag nie. Van tyd tot tyd, tentatief, het sy die saak van egskeiding by Lettie aangeroer; om steeds afgewys te word met prewelinge van “te veel moeite” … “koste” … “later” … “sal maar sien”.

      Tog het Lettie en Berdine mettertyd weer heg aan Die Drie se huishouding begin behoort. Dis slegs met vlae dat die ou melankolie weer op Lettie toesak, soos tydens die laaste paar dae. Sou Lettie weet? Maar hoe? Sy, Liefie, is dikwels by die hoenderhok, groentebeddings, stalletjie. Sy kan nie die telefoon voltyds oppas nie. Ook nie die pos nie, Berdine haal dit soms uit.

      Lettie was selfs lank laas winkels toe, dalk bang vir die kleindorpse praatjies. As kontak nie intussen deur Berdine geskied het nie … Die meisiekind was vanmiddag hewig ontsteld oor ’n onbenullige aanmerking van Laurie.

      Liefie sug en staan voor haar klerekas. Die salmpienk rok. Haar hare is op vyf en veertig nog bruin, sonder die beduidenis van ’n grys haar. Sy laat dit gereeld versorg en laat ook nooit die basiese grimering na nie; al is dit net vog­room, wangblosser en lipstif. Sy gaan nooit slaap voordat haar vel deeglik gereinig en verfris is nie, bekerm altyd haar vel teen son, kom nooit soggens uit die kamer sonder dat sy ten volle geklee is nie, en kontroleer haar gewig twee keer per week.

      Toe haar ma enkele jare na haar pa oorlede is, het sy bewustelik vir haarself sekere reëls neergelê en met ingebore dissipline daaraan gehou. Eerstens sou sy die drie bymekaarhou: vir Sjimmie, Lettie en die tweejarige Laurie. Tweedens sou sy hulle sonder komplekse en minderwaardigheid opvoed; hulle sou leer om spontaan te wees, menswaardig. Derdens moes hulle hulle nooit vir haar skaam nie; sy sou weier om afgesloof en gedemoraliseer te raak.

      Hulle het hier op die plot aangebly waarheen hulle kort voor hulle ma se dood verhuis het. Die opstal was nie watwonders nie. Eers jare later, na sy vakopleiding, het Sjim­mie die rondawelhuis gebou. Dit was sy eerste groterige onderneming en hy het dit met vuur en ywerige liefde aangepak. Maar dikwels nog, as sy kyk na die ou opstal wat nou vir pakdoeleindes gebruik word, kry Liefie ’n dik knop in die keel. Daar is dit dat sy met die rug teen die muur geveg het. Met haar ma se dood het haar pa se pensioen verval. Liefie het hulp van liefdadigheidsorganisasies geweier en die stalletjie aangepak. Dit was uit die staanspoor ’n sukses. In die begin het sy nog bak- en naaldwerk onderneem, maar later was dit nie meer nodig nie, behalwe dié wat sy teen die grootpad kon verkoop. En daar was darem ’n paar klein annuïteitspolisse van haar ma wat sy wyslik aan die kinders bemaak het. Dit het die bou van die huis voorsien.

      Maar beter as alles onthou Liefie die genoegdoening en die vreugdevolle wete dat sy besig is om te slaag, kop bo water te kry. Daar het tydjies gekom om te ontspan saam met die drie. Hulle het steeds groter geword en kon haar baie help, ofskoon sy hulle nooit wou oorlaai nie. Sy het hulle bederf: met eetgoedjies, gesellige uurtjies, met party­tjies.

      Ten spyte van alles het sy hulle nie van pyn kon bewaar nie. Sjimmie het seergekry, en Lettie. En sy vrees vir Laurie ook; die nuwe belangstelling wat hy vanmiddag aan haar geopenbaar het. Dis intens genoeg om hom kwesbaar te maak.

      Miskien is dit daaraan toe te skryf dat sy hulle in alle opsigte sinvol in die gesin leer leef het, maar nie buitentoe nie. Deurdat sy hulle wou beskerm, het sy eintlik laer getrek en hulle daardeur juis blootgestel. Hulle is so bitterlik geneig om verhoudinge verkeerd aan te pak, te laat strand. Sy het hulle nie sterk bene gegee vir die samelewing nie.

      Maar juis daarom vind hulle in haar des te meer ’n steunpilaar. Soos Sjimmie, wat wil terugkom. Toe sy hom destyds wegstuur, het sy dit gedoen met die wete dat hy sal terugkom, vir meer as net ’n vakansie.

      ’n Vlaag blydskap vaar deur haar toe sy daaraan dink dat hy werklik terugkom. Sy probeer haar indink hoe dit sal wees om weer sy kleinerige, donker, vooroor gestalte oral in die huis te hê, die hande wat vatgereed langs die sye hang. Dis as gevolg van hierdie houding dat hy op hoërskool die bynaam Sjimpie gekry het; sy het bitter ongelukkig daaroor gevoel, maar niks laat blyk nie. Toe selfs Lettie en Laurie hom in die huis so begin aanspreek, het sy dit begin vervorm na Sjimmie, wat uiteindelik bly vassteek het. Aan sy regte naam, Johannes, dink niemand bewustelik meer nie.

      Liefie is eindelik tevrede met haar voorkoms en voer ’n paar mannekynagtige bewegings voor die lang spieël uit. Só sal sy lyk as sy vir Jack regsien; uitdagend. En só as sy die meisietjie te woord staan wat so by Laurie spook. Ervare.

      Laurie het eenkeer gesê dat geen spieël reg aan haar kan laat geskied nie, omdat dit nooit haar beeld in volle aksie vertoon nie. Sy kyk nou na die onbuigsaamheid in die kykers, ofskoon sy nie dink dis hard en ongenadig nie; die sterk, dwingende erns wat uit haar hele gesig spreek, en seker soveel meer as sy in gesprek is. Sy het vroeg in haar lewe geleer om intens waar te neem, om absoluut niks aan haar aandag te laat ontsnap nie. En terselfdertyd om met ewe veel oorgawe op te tree, reg te laat geskied aan die noodsaaklike daad. Kort gestel: sy weet wat sy werd is.

      Sy hou voor die Nellita stil.

      Dis presies vyfuur. Te vroeg vir die meisie, sy sal eers vir Jack konfronteer. Sy stoot haar skouers ’n aks terug en lig haar ken dienooreenkomstig. Jack is in kamer 10, stel sy vas. Sy loop met die betraliede sementstoep langs en oomblikke later klop sy aan die bruin buitedeur met die uitgediende voorkoms: sondroë panele en lendelam knop. Omdat sy haar verbeel dat ’n manstem antwoord, draai sy die knop en gaan binne.

      Toe Jack Husselman skielik vir Liefie Hugo in sy deur sien staan, forser, gedugter as wat hy haar kan onthou, spring hy soos ’n skoolseun orent. Al die noukeurige sinsnedes wat hy voorberei het, die raak argumente, begin stadig warrel en sak draaiend af tot ’n klipharde, vormlose hopie onder in sy maag.

      Om die waarheid te sê, hy was ten tyde van haar binne­koms besig om sekere puntjies met uitgemete presisie op skrif te stel: as Liefie dit vir hom sê, sal hy dat antwoord en onmiddellik na so-en-so oorgaan voordat sy ’n verdere woord kan inkry. Hy was naamlik van plan om vanaand by Die Drie op te daag, СКАЧАТЬ