Liefie. Louisa du Toit

Чтение книги онлайн.

СКАЧАТЬ is om in haar goeie boekies te probeer kom. Hy trek sy lippe oop in ’n breë glimlag.

      “Liefie!” roep hy uit en stap nader om haar op die wang te soen. Geen mondsoene vir haar, in elk geval nie van hom nie. Voordat hy nog by haar kom, ontdek hy egter dat die klimaat nie eers vir ’n wangpik reg is nie. Hy steek dus sy hand uit. Liefie ignoreer dit ook. “Sit!” roep hy uit met oordrewe gasvryheid en wys na die enkele regop stoel.

      “Ek wil nie sit nie, dankie.”

      “Mens kan tog nie so staan-staan gesels nie.” Uit pure radeloosheid stof hy die houtstoel met sy sakdoek af.

      “Ek het nie kom gesels nie,” ontmoedig sy hom weer sonder blik of bloos.

      “Wel, dis nou vir jou toevallig dat ons mekaar hier raakloop,” spartel hy rond om ’n gesprekkie.

      “Om die waarheid te sê, het ek jou kom opsoek.”

      “Nog meer toevallig dan, want ek was juis op pad na Die Drie.”

      Haar neus kreukel baie effens terwyl sy die leuen uitpluis: hy het naamlik ’n kortbroek aan en is kaalvoet. Vlugtig deursoek haar oë die vertrek. Sy ruik of sien geen drank nie; maar dan, mevrou Nel is baie streng daarop.

      “Wat wou jy by Die Drie kom doen?”

      “Sommer … ’n bietjie kuier,” opper hy lamlendig.

      Haar blik sweef nog steeds deur die kleurlose vertrek en strand onverwags op ’n foto van Lettie en Berdine op die tafeltjie. Dit ontwapen haar byna, so skielik was dit.

      Sy hoef nie na hom te kyk om elke wesenlike trekkie van sy voorkoms te onthou nie: die lang, amper sluipende figuur, die vlasblonde kuif en ewe wit, sagte snor. En tussen die twee, die helderblou oë en lang, skerp, reguit neus. Maklik om hom te beskryf; en ewe maklik om deur hom te sien. Maar tog bly daar ’n skrynerige plekkie in haar ter wille van die foto waarop Berdine nog maar nege jaar oud is. Vreemd, verskriklik vreemd, dat hy sy dogter vyf jaar laas gesien het terwyl sy ’n ewebeeld van hom is.

      Sy veg teen die skraapseltjie weekheid, dink doelbewus aan die ander sy, aan Jack Husselman op sy onaanneemlikste. Mettertyd gewaar sy weer die veilige wrewel in haar hart. “Op Die Drie heers nog dieselfde toestande as vyf jaar gelede, Jack. Ek is nog in beheer daar en ek huldig nog dieselfde mening omtrent jou.”

      “Wag nou, Liefie. Vyf jaar is ’n lang tyd en …”

      “ ’n Leeftyd is te kort om my van opinie te laat verander. Ek belet jou ten strengste om …”

      “Genade tog, Liefie!” Hy moet sy stem verhef om haar dood te praat. “Luister tog net na wat ek te sê het.” Sy onsekerheid van so pas maak plek vir ’n drang om sy sê te sê, teen watter prys ook al. Hy dink aan die vyf eensame jare wat verby is, sy aanvanklike oorgawe aan die ellende, daarna sy pogings om hom reg te ruk, verlore geluk terug te wen.

      Wat sy koms hierheen betref, moes hy onbetaalde verlof neem. Sy volle kwota verlof en siekteverlof is reeds ingesluk deur die tyd van terapie wat hy ondergaan het. Hy sit al drie dae in hierdie dooilike losieshuis en probeer moed bymekaarskraap. Sal hy hom nou sonder slag of stoot deur Liefie laat rondsmyt? ’n Koppige verset styg in hom op. Sy het nog altyd almal se lewe regeer. Sy’s kapabel en sluit vir Lettie toe, en vir Berdine ook. Hy het sy dogter nou reeds twee keer verby die losieshuis sien stap tydens skoolpouses, om haar dan weer te sien terugkom met posstukke in haar hand. Om haar te sien, het hom diep bewoë gemaak. Sy ou dogtertjie, vir wie hy nie altyd gelukkig gemaak het nie. Sy liefde en aandag het sy later met voorbehoud aangeneem, as gevolg van die swakker, negatiewe oomblikke in sy lewe.

      Hy was bang om uit sy kamer te storm na haar toe, bang dat sy van hom af sal wegvlug of, erger nog, dat sy sal maak of sy hom nie ken nie. Sy was maar nege toe hulle van hom af weg is. Lank genoeg vir ’n kloof om breed en volkome te vorm. Daarom het hy maar op die loer gebly soos ’n uitgehongerde roofier wat onseker voel oor die reaksie van sy prooi. Wat het hulle nie intussen alles by Berdine ingeskerp nie? Liefie, veral. Dat hy boos is, ongewens, en vermy moet word? Hy kyk na haar ongenaakbare gesig voor hom. Sy was nog steeds by magte om hom heen en weer te slinger tussen onsekerheid en verset. ’n Nukkerige, versigtige kind, dis wat hy in haar aanwesigheid is.

      “Ek … Liefie, jy moet darem weet. Ek drink nie meer nie. Ek is ’n ander mens.”

      “Verbasend. Of miskien tog nie; was daar nie ’n tyd toe jy elke week opgehou het met drink nie?”

      “Ek het behandeling ontvang. Agt weke lank. Ek het ses maande laas gedrink. Nou drink ek ses glase melk per dag, weet jy.”

      “Dié wat jou snor so wit is,” sê sy voordat sy haar kan keer. Sy besef dat sy nou darem gemeen was, en dit veroorsaak ’n prikkie van die gewete. Sy versag effens. “Gaan nou terug, Jack, en kom oor ses maande weer. As jy dan nog nie weer begin drink het nie, kan ons gesels.”

      “Maar ek sal nie, Liefie – ek bedoel, weer begin drink nie. Waarom sal ek nou, as ek weet dit doen my nie goed nie?”

      “Dis ’n baie duur proefneming, Jack; en ek weier dat Lettie en Berdine die konyne is. Kom terug as dit ’n feit is dat jy nooit weer sal drink nie. Bring ’n beëdigde verklaring saam, indien moontlik.”

      “Maar, Liefie …”

      Sy waai sy protes met haar hand weg, amper asof dit ’n vlieg is. “Kom terug oor ses maande, Jack.” Daar bestaan weinig twyfel by haar dat sy soberheid dan nie meer sal voortduur nie. En dis nou eenmaal so dat iets in hom drasties bots met drank. Hy ondergaan ’n totale verandering van persoonlikheid sodra hy in die bottel kyk. Andersins is hy nie te onaardig nie, erken sy met ’n mate van onwilligheid.

      Nee, besluit sy dan weer met harde onbuigsaamheid. Lettie en Ber­dine behoort aan haar, Laurie, Sjimmie en Die Drie. Nie aan hierdie halm in die wind nie.

      “Jy kan my nie hierdie dorp belet nie, Liefie.”

      “Maar ek belet jou Die Drie. En ek belet jou enige toe­nadering tot Lettie of Berdine.”

      “Jy’t nie die reg om …”

      “Ek het weer en weer die reg. Ek kan in die hof getuig, as dit moet, in watter toestand jy hulle twee gehad het. En van hof gepraat, ek dink dit raak tyd vir ’n egskeiding.”

      Sy wit winkbroue skiet op. “Maar ek wil nie skei nie! En jy’t nou net gesê ek kan oor ses maande weer kom,” herinner hy haar wrokkig.

      “As jy kan bewys dat jy niks gedrink het nie. En hoe sal jy dit doen?”

      “Hoe de duiwel, vra ek jou. Ek kan net my woord gee …”

      “Dié is nie genoeg nie.”

      “Luister, Liefie.” Hy smeek nou. “Kom ons maak anders. Kom jy gee Lettie en Berdine vir my vir ses maande. Dan kyk ons …”

      “Jammer, Jack. Ek het jou reeds gesê: dis ’n te duur proef­neming om met sulke kosbare mensemateriaal uit te voer.”

      “Wat kan jy presies doen om te belet dat ek eenvoudig my vrou en kind gaan vat?”

      “Ek is Lettie se ouers, Jack. Ek weet beter as sy wat goed is vir haar. Probeer jy, dan sal jy sien wat ek kan doen. Ek stuit vir geen duiwel nie.”

      “Ek СКАЧАТЬ