Liefie. Louisa du Toit

Чтение книги онлайн.

СКАЧАТЬ hoop Liefie kry vir Jack uitgerysmier voordat hy nuwe skade kan aanrig. Terug in die eetkamer, kom hy agter dat Liefie en Berdine in sy afwesigheid Sjimmie se brief bespreek het. Daar is borrels in die lug.

      “Enigiets wat ek behoort te weet?” vra hy nydig omdat hy uitgesluit voel.

      “Ja,” sê Liefie. “Jy was reg, ek sal volgende keer self Lettie se kos inneem wanneer jy in ’n slegte bui is. Moes julle nou op mekaar skreeu? Magtie, word groot.”

      “Wat skryf Sjimmie?” gee hy mompelend oor.

      “Hy kom huis toe.”

      “Wat? Kuier?” wil hy ongelowig weet.

      “Oom Sjimmie kom vir goed huis toe,” werp Berdine in.

      “Dit wil ek eers sien,” weerlê hy. Eenkeer ’n swerwer, altyd ’n swerwer.

      “Sjimmie is seker oud genoeg om te weet wat hy praat,” wys Liefie hom koel tereg. Laurie voel aan dat sy besig is om hom terug te betaal vir sy opstootjie met Lettie.

      “Of sou hy nuwe wonde hê wat hy kom lek?” wonder hy onderlangs.

      “Jy weet, Laurie, ek het ’n klein draak grootgemaak in jou.”

      “Dankie. Verder het jy nog ’n siek kalfie grootgemaak en ’n vlieënde kraai.”

      “Dalk betaal dit my om ’n dieretuin met julle op te sit as ons weer voltallig is.”

      “Dan vra jy toegangsgeld en sluit die stalletjie. Joos kan ons daagliks voer; vrot tamaties en ‘Liefie Specials’ besmet met salmonella.”

      “Jy sal enige strooi praat net om die laaste sê te hê. Ek stel voor dat jy jou ry kry. Dis tien voor twee.”

      “Toe maar, ek is op pad. Ek wens jy wil die hoofete liewer in die aand maak, Liefie. Dis heerlik, maar … dis een groot gejaag.”

      “Ek wil nie heel namiddag voor die stoof staan nie. As ek ook nie kyk of Berdine se skoolwerk gedoen is en al die bedelbriefies beantwoord nie, sal niemand dit doen nie. En haal gerus die balpuntpen uit jou hempsak. Dit sal ink vlek. Laas moes ek die sak aftorring en ’n stukkie wegvou en dit weer vasstik.”

      “Hierdie pen,” sê hy en slaan liefkosend op sy hempsak, “is kosbaarder as duisend van sy soort. Daarom dra ek dit teen my hart. Dit behoort aan ’n beeldskone jong meisie wat dit by my op die toonbank vergeet het. Aspris, natuurlik.”

      “Hoogs onwaarskynlik,” verklaar Liefie onbewoë. “ ’n Duur goue pen miskien nog, maar ek kan my geen swakker alibi vir ’n kennismaking voorstel as daai gemorsie nie.”

      Die waarheid van Liefie se woorde tref hom die eerste keer. Die meisie sal hom sowaar agter sy rug uitlag. Hy moet liewer daarsonder gaan as hy haar opsoek. Hy kry ’n blink idee, maar kyk eers oor sy skouer. Berdine is weg kamer toe, waarskynlik om dele van Sjim se brief uit die kop te leer.

      “Wanneer gaan jy vir Jack spreek?” vra hy gedemp vir Liefie.

      “Vanmiddag nog, natuurlik. Tref die weerlig voor hy jou tref.”

      Hy trek die pen saggies uit sy hempsak, vou dit ’n oomblik in sy hande toe en oorhandig dit dan aan haar. “Bewaar die knikkertjie. Jack is in die Nellita. Seker nie genoeg geld vir die hotel nie. En sy is ook daar. Annette Durandt.”

      “Dan sal ek na vyf eers moet gaan. Sy werk tog seker? En dis te laat vir my.”

      “Asseblief, Liefie. Ter wille van my?” Nou smeek hy, want hy weet sy vind hom dan onweerstaanbaar. “Gee haar die pen en kyk haar deur, sal jy?”

      “Asof jy jou aan my opinie sal steur.”

      “Ons doen dit tog, ons almal, al lyk dit nie altyd so nie. Dis vir my so belangrik om te weet wat jy dink.”

      “Dankie vir ’n heuningstropie na al jou buierigheid. Ek sal dit doen, hoewel ek nie juis groot dinge sien nie. Jy is te sentimenteel oor haar om ernstig te wees.”

      “Dis dalk net daar waar jou klein draak jou gaan verras,” sê hy opeens half ernstig.

      Sy draai betyds weg sodat die onrus en besorgdheid in haar oë net ’n vermoede is.

      2

      Liefie maak haar met sorg gereed vir die dubbele besoek wat sy haar op die hals gehaal het. Toe sy uit die bad kom, gaan sy eers in haar ligte kamerjas na Lettie toe. Lettie moet haar liewer nie sien as sy klaar aangetrek is nie. Netnou snap sy waarheen haar suster op pad is en kry lus om ook saam te gaan; wat onder normale omstandighede hoogs onwaar­skynlik is, maar ’n mens weet nooit hoeveel Lettie dalk oor Jack weet nie.

      Tot haar verbasing lê Lettie en lees. Berdine lê ook met ’n tydskrif by die voetenent van die enkelbed. “Is die kop soveel beter, Let?” vra Liefie versigtig.

      “Ek sal nie juis so sê nie.” Lettie klink bra onwillig om beterskap te erken. “Maar Laurie het my so de vieste in gemaak vanmiddag dat ek moet lees om my te kalmeer.”

      “Lê dan maar gerus nog,” praat Liefie die ontstemdheid dood. “Ek sal ’n rukkie uit die huis wees, maar is oor bietjie meer as ’n uur terug. Ons eet vanaand sommer brood met die oorskietboud. Moet ek nie die waaier vir jou bring nie?”

      “Nee dankie, die geluid werk op my senuwees.”

      “Ons sal een moet kry wat stiller werk,” besluit Liefie inskiklik.

      Voordat sy uitstap, werp sy nog een blik op moeder en dogter. Ten spyte van Jack se dreigende nabyheid, voel sy tog ’n warm dankbaarheid dat hulle so gemaklik by haar in die huis teenwoordig is. Vyf jaar reeds. Voor dit was hulle vir kort tydjies hier, tot so lank as drie maande eenkeer, sodat Berdine die skool hier moes bywoon.

      Tot Jack hulle dan ewe vriendelik en kruiperig kom terughaal, of Lettie uit haar eie besluit dat Jack se oortreding nie so erg was nie, dat sy net te fyngevoelig is. Toe bel Lettie een aand, huilerig terwyl sy hunkerend vra hoe dit op Die Drie gaan en wat hulle van Sjimmie hoor.

      “Iewers is daar weer groot fout,” het Liefie vir Laurie gesê na afloop van die gesprek. “Ek is seker Jack is seker weer oorhoeks gesuip en dreig hulle met allerlei moorddadighede.”

      “As hy liewer tot die daad wou oorgaan,” het Laurie sy mening gelug. “Dan kon Lettie ’n interdik teen hom kry. Nou bly dit ’n gedurige gedreig.”

      Dit was inderdaad so dat Jack, wanneer hy smoordronk was, ’n duiwelse behae daarin geskep het om Lettie en die kind te dreig. Om ’n peits of rewolwer langs hom neer te sit en hulle dan vir hoe lank na sy pype te laat dans. Een aand het hy Lettie ure laat wakker sit, spelend met ’n dosie vuurhoutjies in sy hand. Sy was te bang om in te sluimer … sê nou hy steek die huis aan die brand? En wat kon Lettie doen? ’n Onskuldige Jack sou net aan ’n polisieman kon sê: “Die wat, die vuurhoutjies? Sy het daarmee ’n probleem? Wat is ’n roker sonder sy vuurhoutjies?”

      Dis alles dinge wat Liefie stuk-stuk uit ’n onwillige Lettie moes trek wanneer sy op Die Drie “gekuier” het. Tot Liefie daardie aand, na Lettie se tranerige oproep, haar tassie gepak en dwarsdeur die nag gery het. Laurie moes maar dingetjies tuis regvat.

      Liefie СКАЧАТЬ