Susanna M Lingua Gunstelinge 2. Susanna M. Lingua

Чтение книги онлайн.

СКАЧАТЬ voorspel hy. “Wees net versigtig vir daardie ou bokram. Hy het hans grootgeword, maar noudat hy oud word, raak hy skoon befoeterd. Hy kry soms die gier om ’n mens te bestorm en met sy kop te stamp. Bly dus liewer uit sy pad, want hy kan nogal geniepsig hard stamp. Wat het jy toe besluit? Gaan jy hier bly, of is jy nog van plan om môre terug te gaan Johannesburg toe?”

      “O, ek het besluit om ’n jaar te bly,” antwoord sy ongeërg, terwyl sy die kruin van die berg beskou. “Sodra die jaar verby is, kan jy my deel van Blouberg met plesier koop.”

      Daar is goedkeuring in sy blik toe hy ernstig sê: “Na ’n jaar sal jy nie meer bereid wees om jou deel te verkoop nie, kleinding. Jy sal nog so lief word vir ou Blouberg dat ’n mens jou nie met ’n stok hier sal wegkry nie. Maar dit herinner my, jy sal van môre af moet leer perdry . . .”

      “Wat!” roep sy verontwaardig uit. “Jy moet van jou sinne af wees as jy dink ek gaan leer perdry. Ek sal dit nie eens naby die dierasie waag nie en dan wil jy hê ek moet op sy rug klim! Nee wat, dankie, ek ry met my motor waar ek wil wees.”

      Wouter skud sy kop beslis. “Ek vrees hier is kampe en weivelde wat jy nie met ’n motor kan bereik nie. Nee, jy sal maar net oor jou vrees moet kom, want môre gaan jy leer perdry, of jy nou wil of nie. Geen Brank was nog ooit bang vir ’n perd nie, en jy gaan sowaar nie die eerste een wees nie; nie as ek dit kan verhelp nie. Selfs jou ma was ’n goeie ruiter, en sy was nie eens ’n gebore Brank nie. Nee, jy sal maar net moet leer, want ’n boer moet kan perdry.”

      “Verskoon my, ek is nie ’n boer nie . . .”

      “Nie op die oomblik nie, maar ek gaan ’n boer van jou maak,” belowe hy. “Dit was oom Isak se begeerte dat jy hierdie plaas alleen moet kan bestuur as die nood dit vereis, want geen mens het sy lewe in sy hand nie.”

      “Toemaar, Wouter, jy sal nie gou doodgaan nie,” verseker sy hom onthuts. “Jou oom Isak se dood was maar net ’n natuurfrats.”

      “Jy moenie so haatdraend teenoor oom Isak wees nie, Lecia,” berispe Wouter haar. “Jy doen hom ’n onreg aan . . .”

      “Onreg . . . inderdaad! Hy het my pa ’n groter onreg aangedoen as wat ek hom ooit kan aandoen,” sê sy ergerlik. “Ons Branks vergeet nie maklik nie, en wat hy my pa aangedoen het, sal ek nooit vergeet nie. Ek sê jou, hy was ’n selfsugtige, inhalige ou skelm.”

      “En tog het hy vir jou ’n baie sagte plekkie in sy hart gehad,” sê Wouter bedaard. “Oom Isak het jou altyd as die dogter be­skou wat hy nooit gehad het nie. Hy was selfs trots daarop dat jy meer na hom as na jou pa lyk. Trouens, hy het ’n fotograaf gehuur om jou te fotografeer – sommer op straat – sodat hy ten minste ’n ordentlike foto van jou kon hê . . . Jou foto pryk nog steeds in die studeerkamer op sy lessenaar. Glo my, hy was trots op daardie foto.”

      “Ek lyk glad nie na oom Isak nie,” kap sy heftig terug. “Ek het net rooi hare en groen oë, maar dis ’n kenmerk van ons Branks, iets soos die teken van Kain.”

      “In elk geval, ek gaan nou vir Arrie sê om Lady môreoggend net na ontbyt vir jou op te saal. Stap jy saam stalle toe om vir Lady dag te sê?”

      Sy werp Wouter ’n koue blik toe en antwoord kil: “Nee, ek stel nie in Lady belang nie.”

      Met haar kop trots in die lug draai sy om en stap die huis binne. Sy stap reguit na haar kamer toe, waar sy met ’n bekommerde trek op haar gesig in ’n leunstoel neersak. Op hierdie oomblik is Lecia ’n baie bekommerde meisie, ’n meisie met groot probleme. Sy het die besliste klank in Wouter se stem gehoor, en sy weet dat niks hom sal laat afsien van sy voorneme om haar op ’n perd se rug te dwing nie.

      Sy, wat aan groot stede en vinnige motors gewoond is, koester ’n ontsettende vrees vir perde en beeste. Ja, selfs tant Elsa se bokram met sy skerp horings gee haar die bewerasie . . .

      Nee, sy weet nie so reg of sy ooit op die plaas sal aard nie. Hier is gans te veel steurende elemente. Dit is net haar trots wat haar daarvan weerhou om môre in haar motor te klim en in die pad te val, terug Johannesburg toe waar daar geen perde, beeste en ander vreesaanjaende diere los rondloop nie. Sy verwens haarself omdat sy ooit ’n voet op Blouberg gesit het. In Johannesburg was sy veel beter daaraan toe met haar musiekleerlinge, al het haar senuwees soms soos ’n gespanne snaar gevoel wat dreig om te breek. Maar hoe moes sy geweet het dat hierdie ellendige man haar om elke hoek en draai gaan uitdaag?

      Sy voel sommer bitter omgekrap omdat oom Isak so ontydig gesterf het. Hy was nou wel ’n gewetenlose mens wat nooit ander se gevoelens in aanmerking geneem het nie, maar dis nogtans jammer dat hy nie meer lewe nie. As hy gelewe het, sou sy haar nie nou in hierdie verknorsing bevind het nie. Verbeel jou, sy moet leer perdry – sy wat vir ’n perd so bang is soos die duiwel vir ’n slypsteen!

      Lecia se senuwees voel op dié oomblik behoorlik rou geskaaf, en nou wonder sy of die plaas regtig vir al haar ellende kan vergoed. Sy glo nie daar is nog ’n mens op aarde wat met soveel ellende soos sy te kampe het nie . . . en dit is alles net tant Emma se skuld. As tant Emma nie so aan haar getorring het nie, sou sy haar nie nou hier op Blouberg bevind het nie.

      Ja, net môre gaan sy vir tant Emma bel en haar presies vertel wat sy van haar, wyle oom Isak én Wouter Fouché dink, want dis deur hulle dat die lewe nou al sy glans vir haar verloor het.

      3

      Na die aandete gaan Lecia sonder versuim na haar kamer toe. Sy voel glad nie lus vir geselskap nie. Tant Elsa se geselskap, wat oor niks anders as die boerdery en die huishouding gaan nie, verveel haar net, en Wouter en sy perde verwens sy tot aan die ander kant van die aardbol.

      Daardie nag slaap sy baie min. Sy het die een nagmerrie ná die ander, en as gevolg daarvan voel sy die volgende oggend bitter omgekrap en uit haar element. Terwyl sy bad, verwens sy wyle oom Isak, tant Emma en Wouter soos net ’n Brank van Blouberg dit kan doen. Daarna trek sy ’n donkerblou langbroek, rooi bloesie en swart laehakskoene aan. Sy kam haar hare, grimeer haar gesig en gaan dan eetkamer toe. Miskien het Wouter sy dreigement, dat sy vanoggend moet leer perdry, vergeet. Sy hoop van harte so, want sy voel al weer so benoud asof die doodsvonnis aanstons oor haar voltrek gaan word.

      “Het jy darem goed geslaap, Lesie?” wil tant Elsa vriendelik weet nadat Wouter die seën oor die kos gevra het.

      “Redelik, dankie, tante,” jok sy, te trots om reguit te sê dat sy die ganse nag van wilde perde gedroom het wat verwoed op haar afstorm en dat sy dus baie min geslaap het.

      “Waarom sê jy redelik, Lecia?” hoor sy Wouter met iets soos besorgdheid in sy stem vra. “Het jy nie goed gevoel nie, of was die bed nie gerieflik nie?”

      “O, die bed was heeltemal gerieflik, dankie,” antwoord sy effens kil, sonder om na hom te kyk. “Dis net jammer dat ’n mens nie hier in rus en vrede gelaat kan word nie. Ek dink dis verregaande om iemand teen haar sin te dwing om iets te doen waarin sy nie belangstel nie.”

      ’n Sagte laggie ontglip Wouter se lippe. Hy kyk Lecia vriendelik dog ondersoekend aan.

      “Jy verwys nou natuurlik na jou rylesse,” sê hy. “In elk geval, jy hoef nie bang te wees nie, ek is nogal ’n bekwame instrukteur. Jy sal nog dankbaar wees dat ek jou geleer het om perd te ry, want die grootste gedeelte van die plaas se landerye en weivelde lê agter die berg. Jy sal nog self sien dat ’n goeie ryperd die beste en vinnigste vervoermiddel hier op Blouberg is . . . Ek sal jou na die ete aan Lady gaan voorstel.”

      Sy wens uit haar hart dat Wouter ’n kramp moet kry, want sy het geen sinnigheid СКАЧАТЬ