Susanna M Lingua Gunstelinge 2. Susanna M. Lingua

Чтение книги онлайн.

СКАЧАТЬ huishulp met twee koppies koffie inkom, staak hulle voorlopig die gesprek. Katrien verkyk haar behoorlik aan die moderne stadsjuffrou in die deftige, liggroen pakkie wat nou die vrou van Blouberg is.

      Die ou huishulp het haar bedenkinge oor Lecia se vaardigheid as boervrou, maar sy sê beleef: “Die oumevrou sê die juffrou kan maar kom eet sodra die juffrou klaar koffie gedrink het. Arrie het die juffrou se tasse kamer toe gevat. Moet ek dit vir die juffrou gaan uitpak?”

      “Dankie, maar dit sal nie nodig wees nie,” antwoord Lecia terwyl sy haar koffie roer.

      “Jy kan maar die juffrou se klere uitpak en in haar kas hang,” tree Wouter onverwags tussenbeide. “Die juffrou is moeg, sy het baie ver gery.”

      Lecia werp hom ’n onthutste blik toe. Dis op die punt van haar tong om vir hom te sê hy moet hom by sy eie sake bepaal, maar Katrien se teenwoordigheid laat haar voorlopig swyg.

      Sy wag egter net totdat die huishulp die vertrek verlaat het, toe draai sy na hom en sê openlik vererg: “Jy matig jou gans te veel aan, Wouter. Wat gee jou die reg om die huishulp aan te sê om my tasse uit te pak? Ek het jou gesê ek gaan môre terug Johannesburg toe, en ek het dit bedoel.”

      “As jy môre teruggaan, sal jy die eerste lafhartige Brank wees wat nog ooit ’n voet op Blouberg gesit het,” antwoord hy onverstoord. “En nog ’n ding: as jy môre teruggaan Johannesburg toe, verbeur jy jou erfenis, maar as jy ’n jaar lank op Blouberg vertoef en jou aan die testamentêre bepalings onderwerp, moet ek jou voor jou vertrek ’n groot bedrag as koopsom vir jou deel van Blouberg betaal. Daarna sal jy vry wees om te doen wat jy wil en te trou met wie jy wil. As jy reeds verloof is . . .”

      “Moenie laf wees nie,” snou sy hom vererg toe. “Jy kan mos sien ek dra nie ’n verloofring nie. Blykbaar weet jy nie dat ek twee jaar lank oorsee was en eers nege maande gelede teruggekom het nie. Daar was nog geen tyd om ’n verloofde aan te skaf nie . . . nie dat ek weet wat ek met ’n man moet maak nie. My tant Emma sê die goed is net ’n ergernis en ’n oorlas, en ’n vrou is baie beter daaraan toe sonder ’n man. En laat ek jou dit vertel – ek is geneig om met haar saam te stem.”

      Lecia voel nog steeds die hoenders in vir Wouter. Dit is vir haar nou baie duidelik dat hy net so vermetel en heerssugtig is soos wyle oom Isak, maar as hy dink hy gaan op haar kop sit, misgis hy hom. Sy laat nie mense toe om op haar kop te sit nie, net vir tant Emma . . . soms.

      Wouter verras haar egter toe hy ewe ongeërg sê: “Ek en oom Isak het darem gereeld koerant gelees. Ons het geweet dat jou pa ’n gevierde advokaat was en dat jy twee jaar in Rome musiek gestudeer het. Trouens, ons het elke saak gevolg waarin jou pa opgetree het, dus het ons ook geweet dat hy nooit ’n saak verloor het nie. Omdat julle in hoë kringe beweeg het, was daar dikwels ’n foto of ’n berig in die koerant oor jul doen en late. Gevolglik was ons altyd op die hoogte van jul bewegings.”

      “Ek het nie geweet julle mense lees ook koerant nie,” sê sy snipperig. Sy kyk minagtend na sy groot, uitgetrapte velskoene. Wouter se blik volg die sydelingse beweging van haar oë. Hy glimlag stilweg en stoot sy voete opsetlik ’n bietjie vorentoe.

      “Ja, ons lees die koerant nogal gereeld,” glimlag hy geamuseer. “Ek kan jou selfs sê wat jou woorde in die hof was nadat jy daardie motorfietsryer raak gery het. ‘Edelagbare,’ het jy gesê, ‘ek laat nie ’n ellendige motorfietsryer my uitdaag nie. En as hy nog boonop so onnosel is om beheer oor sy motorfiets te verloor, is dit net sy eie skuld dat hy met ’n gebreekte been in die hospitaal beland het.’ Jou pa het jou boete betaal, en oom Isak het daar en dan besluit dat jy ’n Brank so na sy hart is. Want soos al die Branks van Blouberg is jy nie ’n lafaard nie. Jy is nie bang vir ’n uitdaging nie.”

      Lecia gluur hom net aan en reageer nie op die openlike kompliment nie.

      “Maar as jy jou koffie klaar gedrink het, kan jy gerus eers gaan eet,” vervolg Wouter doodluiters. “Ons sal weer later gesels. Kom, ek sal jou gaan wys waar die eetkamer is. Daarna sal jy my moet verskoon. Ek moet gaan kyk wat Arrie by die stalle aanvang. Hy is een van daardie mense wat lief is om lyf weg te steek.”

      Geselsend stap hulle na die eetkamer – altans, Wouter gesels en Lecia luister net na die klank van sy diep stem. Hy gesels nogal verbasend beskaaf vir ’n ongeletterde plaasjapie. Sy hemp en broek is ook netjies en skoon, maar daardie hoed en skoene darem . . .

      Sy sug. Hy was bepaald nog nooit by ’n ordentlike mansklerewinkel nie, flits dit deur haar gedagtes. Koop natuurlik sy klere by die een of ander koöperasie waar hy oor die prys kan kibbel en dit spotgoedkoop kan kry . . .

      Terwyl Lecia ’n maal van gebraaide vleis en eiers nuttig, gesels tant Elsa onderhoudend met haar oor die bedrywighede op die plaas. Sy weet amper nie eens waarvan die ou tante praat nie, maar sy probeer nietemin om met aandag te luister en beleef op die ouer vrou se vrae te antwoord. Na ’n rukkie maak die ou tante verskoning en gaan kombuis toe.

      Dis waar, tant Elsa hou sommer baie van Lecia Brank, al kom sy van daardie Sodom en Gomorra af waar die sonde en kwaad vir jou om elke hoek loer. Sy is ’n uitsonderlike mooi meisie, al is sy so klein en fyn. Tant Elsa ken die Branks van Blouberg as groot, fris mense, daarom verbaas dit haar dat Lecia so fyntjies is.

      Waar Lecia nou alleen aan die tafel sit, bepeins sy haar gesprek met Wouter. Sy vererg haar opnuut toe sy aan wyle oom Isak se testament dink. Die vermetelheid daarvan om Wouter as ’n soort voog oor haar aan te stel, jaag haar bloeddruk weer dadelik op. Nee, net môre gee sy pad van Blouberg af . . . Toe val dit haar by dat Wouter gesê het sy sal die eerste lafhartige Brank wees as sy môre teruggaan Johannesburg toe.

      Sy bepeins hierdie stelling baie ernstig. Niemand het haar nog ooit van lafhartigheid beskuldig nie, en sy gaan nie toelaat dat Wouter haar in haar eer krenk deur haar van so iets te be­skuldig nie. Nee, sy is nie lafhartig nie, en as Wouter net moet toesien dat sy die regte lewensmaat kies, sal sy en hy nie bots nie. Sy is volkome oortuig daarvan dat sy nie binne die volgende jaar in die huwelik sal tree nie. Sy gaan hierdie plaasjapie nie die geleentheid gee om agter haar rug vir haar te lag nie. Sy dink nog steeds oom Isak was hopeloos van sy verstand af toe hy daardie ellendige testament opgestel het, maar sy laat haar ook nie as ’n lafaard bestempel nie. Sy laat haar ook nie uitdaag nie – nie eens deur ’n ou skelm soos wyle oom Isak nie. Sy sal dus ’n jaar lank op Blouberg vertoef en leer wat daar te leer is. Daarna sal sy haar deel van die plaas aan Wouter verkoop en teruggaan Johannesburg toe. Hy moet net nie verwag dat sy ook ’n kakiehemp, kakielangbroek en ’n paar velskoene soos syne moet dra nie, want sy weier beslis om dit te doen.

      Nadat sy hierdie besluit geneem het, gaan vra Lecia vir tant Elsa om haar te wys waar haar kamer en die badkamer is. Die ouer vrou is baie vriendelik en behulpsaam en wys haar ook waar haar nuwe musiekkamer is.

      Nadat Lecia gebad en ’n vrolike somerrokkie aangetrek het, stap sy buitentoe om Blouberg behoorlik in oënskou te neem. Sy hoop net Wouter se aaklige brakke storm nie weer op haar af nie. Die goed is lelik genoeg om ’n mens nagmerries te gee.

      Agter die huis toring die reuseberg die bloutes in. Tussen die huis en die berg lê die vrugteboord en dan die groentetuin wat met ogiesdraad omhein is. Aan die voet van die berg wei ’n spierwit bokram, en oor die werf kuier ’n verskeidenheid pluimvee en ’n paar speenvarkies. Lecia verkyk haar aan die diere wat so vry op die werf rondloop.

      “En as jy jou so staan en verstom aan tant Elsa se gemengde boerdery?” hoor sy Wouter skielik agter haar praat. Sy kan sweer sy stem het geamuseer geklink, maar sy besluit om dit te ignoreer.

      “Ek verstom my glad nie,” antwoord sy ietwat snipperig. “Ek wonder maar net waarom die goed hier so vry rondloop en nie in hokke gehou word nie.”

СКАЧАТЬ