Susanna M Lingua Gunstelinge 2. Susanna M. Lingua

Чтение книги онлайн.

СКАЧАТЬ op haar rug klim . . .

      “Man, jy vorder pragtig met Lady,” hoor sy Wouter ingenome sê. “Liefkoos haar maar nog so ’n rukkie, dan help ek jou in die saal. Ek sien julle twee gaan nog groot maats word. Lady hou van jou.”

      Hm, so nooit as te nimmer nie, dink Lecia. Ek maak nie maats met diere wat my met sulke onheilspellende oë aankyk nie. Hierdie ou perdjie hou haar verniet so aan die slaap, ek sien hoe haar ooghare roer en . . . Ja, daar knip sy haar oë. Sy gaan my nou natuurlik weer bekyk asof sy nog nooit ’n mens gesien het nie.

      “Gee hierdie suikerklontjie vir haar, Lecia,” sê Wouter. “Jy moet altyd sorg dat daar iets in jou sak vir haar is. Sy is besonder lief vir appels –”

      “Is jy laf, Wouter?” val sy hom verontwaardig in die rede. “Wil jy hê die perd moet nou nog my vingers ook afbyt?”

      “My liewe mens,” sê hy dik van die lag, “Lady het tot dusver nog nie ’n haar op jou hoof beskadig nie, waarom sal sy nou jou vingers wil afbyt? Sit die suikerklontjie in die palm van jou hand en hou dit voor haar neus. Sy sal dit met haar lippe uit jou hand neem, nie met haar tande nie.”

      Lecia se humeur begin nou vinnig vlam vat, want elke keer kom Wouter met iets nuuts vorendag om haar senuwees meer uit te rafel. Dit voel asof sy nie meer ’n flenter senuwees oorhet nie, en nou moet sy die perd weer suiker uit haar hand voer.

      “Nou goed, gee die vervlakste suikerklont dat ek dit vir die ellendige perd gee,” snou sy hom onthuts toe. “Ek hoop sy stik daaraan. Verduiwels, as ek die perd nou al suiker moet voer, weet nugter alleen waar alles gaan eindig. Toe, gee die suiker aan sodat ek dit in die ellendige perd se bek kan stop. En laat sy haar net halsstarrig hou, dan klap ek haar dat sy sterre sien.”

      Wouter bars onbedaarlik uit van die lag.

      “O, Lecia,” kry hy dit hortend tussen lagbuie uit, “jou klein vuurvreter! Jy is op die oomblik so ontstoke dat jy sowaar hand om die nek met Lady staan sonder dat jy dit eens agterkom, en moenie praat van hoe sy dit geniet nie. Sy knabbel behoorlik aan jou hare van lekkerkry . . .”

      “Wouter, ek het gesê gee daardie suiker aan, en moenie my nog meer die herrie in maak nie.”

      Lecia voel werklik verlig toe sy opmerk dat die perd darem nie haar hand gebyt het nie. Sy besef nou dat Lady glad nie so gevaarlik is soos sy lyk nie.

      Nadat Wouter die belangrikste feite in verband met die rykuns aan haar verduidelik het, help hy haar in die saal. Toe versoek hy Arrie om sy eie ryperd uit die stal te bring.

      Na ’n rukkie lei Arrie ’n groot, gespierde wit hings uit een van die stalle. Selfs vir ’n leek soos Lecia is dit by die eerste aanblik duidelik dat Blits ’n opreg geteelde dier is, maar sy hou nie van die manier waarop hy sy groot kop in die lug ruk en die wilde uitdrukking in sy swart oë nie. Sy weet ook dat sy dit nooit sal waag om op Blits te ry nie, al kan sy ook hoe goed perdry.

      Wouter neem Blits se toom en hou Lady se toom na Arrie toe uit. “Lei die juffrou se perd ’n paar keer om die stalle,” versoek hy. “Ek wil eers Blits se buikgord nagaan en my hoed gaan haal. Let op dat die juffrou reg sit en nie afval nie. Ek hang jou aan ’n bloudraad op as sy iets oorkom.”

      “Seker, meneer, ek sal kyk na die juffrou, meneer,” verseker Arrie hom.

      Hierna lei Arrie die swart perd op ’n stappie al om die stalle. Hy voel trots daarop dat hy ook deel het aan die juffrou se opleiding in die rykuns. Hy het by Katrien gehoor dat Lecia die dogter van sy oorlede meneer Isak se broer is en dat die helfte van Blouberg nou aan haar behoort. Dit val hom skielik by dat Wouter en Blits aanstons saam met Lecia gaan ry. Dit is sekerlik sy plig om haar teen daardie beduiwelde wit hings te waarsku.

      “Juffrou,” sê hy na ’n rukkie, “die juffrou moet maar versigtig wees as die juffrou saam met die meneer op daai wit duiwel ry. Die juffrou moet maar liewer Lady se briek aanhou, laat sy nie gaan staan en weghol nie. Maar as die juffie voel sy gaan val, moet sy liewer haar voete uit die stiebeuels skop. Val dan weg van die perdjie af. Daai wit duiwel gaan maak dat Lady die juffrou afgooi.”

      “Dankie, Arrie, ek sal dit onthou,” sê sy sag – onheilspellend sag.

      Na hierdie vriendelike waarskuwing oor die onheil wat op haar wag, begin Lecia se humeur weer vinnig vlam vat. As Wouter lus voel vir ’n grap, gaan hy dit baie beslis nie ten koste van haar geniet nie. Sy sal Arrie se waarskuwing onthou en sorg dat sy Lady nie ’n oomblik vrye teuels gee nie.

      Op die oomblik voel Lecia so bitter gebelg teenoor Wouter dat sy heeltemal van haar vrees vir Lady en die ryles vergeet. Dis nou een ding van die Branks: as hulle kwaad is, stuit hulle nie vir die duiwel en sy trawante nie. En dit is presies hoe Lecia op die oomblik voel – roekeloos en uitdagend.

      Nadat Arrie vir Lady ’n hele paar keer om die stalle gelei het, voel Lecia al in ’n mate op haar gemak in die saal. Ja, sy begin hierdie perdryery nogal geniet. Sy pas Wouter se instruksies in verband met die rykuns toe, en sy vind dat Lady soos ’n marionet daarop reageer. Sy is nou vol selfvertroue en besluit dat Arrie ’n hindernis geword het, aangesien sy Lady vinniger wil laat draf.

      Intussen hou Wouter en tant Elsa haar vordering met groot belangstelling deur die kombuisvenster dop.

      “Arrie,” sê Lecia, “ek dink dis tyd dat ek so ’n paar keer alleen om die stalle ry. Ek begin nou op my gemak voel in die saal.”

      “Ja, juffrou kan maar probeer, maar moet net nie die briek vergeet nie. Lady is ’n lekker perdjie, sy sal die juffrou nie sommer afgooi nie.”

      Ná hierdie versekering voel Lecia sommer heelwat geruster.

      “Nou goed, staan eenkant toe, Arrie. Jy kan solank voor die stalle gaan wag.”

      Met heelwat selfvertroue laat sy Lady nou ietwat vinniger draf, tot groot ontsteltenis van Wouter wat haar nog steeds deur die kombuisvenster dophou.

      “My kragtie, tant Elsa!” roep hy ontsteld uit. “Kyk wat vang die meisiekind nou aan. Sy het Arrie sowaar weggestuur en nou ry sy alleen om die stalle. Daar laat versnel sy nou Lady se pas. Verduiwels, dis nou doelbewus moeilikheid soek.”

      Tant Elsa glimlag stilweg. “Lesie is ’n Brank, Wouter, moet dit nooit vergeet nie,” sê sy en kom langs hom voor die venster staan. Sy skud haar kop en vervolg: “Jy ken die Branks van Blouberg, dink jy Lesie gaan anders wees? Nee, Wouter, sy aard te veel na oorle’ Isak. Raai, as haar groen oë my so reguit aankyk, sien ek oorle’ Isak mos publiek voor my staan. Ag, ja, die arme man kon tog so vreeslik kwaad word. G’n wonder sy hart kon dit nie staan nie. Ons moet tog probeer om Lesie se humeur te tem, anders gee die stomme kind se hart ook een van die dae in.”

      “Wat, daardie klein vuurvreter se humeur tem?” Hy lag kortaf. “Vergeet dit, tant Elsa. Niemand op aarde sal haar vurige humeur kan tem nie. Sy is, soos tante flussies gesê het, ’n Brank, en aan hulle is daar geen salf te smeer nie. Hulle word vurig, eiewys en koppig gebore. Dis nie iets wat ’n mens hulle kan afleer nie; ’n mens moet hulle maar net so aanvaar. Vervlaks, daar vaar sy nou die vlaktes in met Lady. Is die meisiekind beduiweld, of wat? Tante, ek sal haar dadelik moet agternasit, anders breek sy vandag nog daardie trotse nekkie van haar.”

      Nadat Lecia ’n paar keer alleen om die stalle gery het, het haar selfvertroue so toegeneem dat sy besluit het om ’n entjie in die veld te gaan ry waar dit wyd en oop is. Hierdie eentonige rit al om die stalle begin haar hartlik irriteer, en sy is ’n mens wat gou skoonskip maak met dinge wat haar СКАЧАТЬ