Susanna M Lingua Gunstelinge 2. Susanna M. Lingua

Чтение книги онлайн.

СКАЧАТЬ haar wensdenkery baat haar egter niks, want na die ete moet sy Wouter, ofskoon teen haar sin, na die stalle vergesel.

      Dis ’n sonnige lentedag. Buite sing die voëls lustig in die hoë seringbome en van die rivier se kant af kom die veraf, weemoedige geroep van ’n bosduif. ’n Vreedsame rustigheid hang oor die werf.

      Hierdie rustige atmosfeer laat Lecia se senuwees stadig ontspan, maar die volgende oomblik kom ’n skril gerunnik van die stalle se kant af, en sy voel hoe haar hart skielik weer in haar keel begin klop.

      Hulle bereik die stalle, maar van Arrie en Lady is daar geen teken nie.

      “Arrie, jou lunsriem, waar is jy?” roep Wouter ongeduldig uit.

      “Hier, meneer, hier’s ek!” ’n Kort, skraal bruin man maak sy verskyning om die hoek van die stalle. “Môresê vir die juffie,” groet Arrie die meisie beleef.

      “Ja, môre, Arrie.”

      Wouter meet die jong man met ’n skerp blik en vra streng: “Het jy al weer agter die stalle in die son gelê en slaap?”

      “Nee, meneer, ek doen nie sulke lui dinge nie, meneer,” skerm hy haastig. “Die meneer het dan nog gister gesê ek moet die swart merrietjie vir die juffie opsaal. Ek sal mos nooit in die sonnetjie lê en slaap nie!”

      “Moenie vir my staan en lieg nie, Arrie. Ek ken jou asof ek jou gemaak het,” wys Wouter hom streng tereg. “Het jy al vir Lady opgesaal?”

      “Kant en klaar, kant en klaar. Die juffie kan net opklim,” verseker hy Wouter haastig en met groot erns. Hy ken Wouter al jare lank en weet dat hierdie boer nie met hom laat speel nie. Ja, almal het sommer baie ontsag vir dié fors man.

      “Nou goed, bring vir Lady uit, Arrie,” beveel Wouter nou minder skerp.

      Met ’n hart wat benoud klop, hoor Lecia hoe die staldeur kraak toe Arrie dit oopstoot. Ná ’n paar tellings verskyn hy en Lady in die staldeur. Daar is ’n breë glimlag op Arrie se gesig toe hy die mooi swart merrie tot voor Lecia en Wouter lei.

      Terwyl Wouter die rooikop se gespanne gesiggie dophou, skuif haar blik behoedsaam van Lady se slanke bene af op na die dier se ewe slanke nek. Die volgende oomblik kyk sy reg in Lady se gitswart oë, en Lady kyk, sonder om ’n oog te knip, in hare. Lecia kry ’n eienaardige gevoel. As sy nie so trots was nie, sou sy daar en dan voet in die wind geslaan het, maar selfs haar Brank-trots kan haar nie daarvan weerhou om ’n paar treë agteruit te staan nie.

      Wouter lag saggies, en Lecia kyk hom kil aan.

      “Kyk hoe staar Lady jou aan, Lecia,” sê hy goedig. “Sy weet jy is doodbang vir haar.”

      Lecia frons gevaarlik. Sy kyk Wouter skerp aan, maar vra onseker: “So, en wat gaan sy daaromtrent doen?”

      “My liewe mens,” glimlag hy geamuseer, “die vraag is nie wat Lady daaromtrent gaan doen nie, die vraag is wat jý daaromtrent gaan doen!”

      “Moenie verspot wees nie, Wouter!” snou sy hom vererg toe. “Wat kan ek daaraan doen as die ellendige perd my gedagtes hier staan en lees?”

      ’n Hartlike lagbui oorval Wouter meteens, ’n lagbui wat Lecia se bloeddruk dadelik laat styg.

      “Ek weet werklik nie wat jy so snaaks vind nie,” raps sy hom met die tong. “Ek sien geen grap in die situasie nie.”

      “Nee, natuurlik nie,” laat hy met ’n gedempte laggie hoor. “Die grap is dat geen perd op aarde ’n mens se gedagtes kan lees nie. Diere voel sulke dinge aan. Selfs ’n hond weet wanneer iemand vir hom bang is. Kom, streel nou met jou hand oor Lady se nek, en wys vir haar dat jy nie vir haar bang is nie.”

      “Maar ek ís vir haar bang,” erken sy nou ruiterlik. As die perd dit reeds weet, meen sy, kan Wouter dit ook maar weet. “Dis daardie groot, swart oë en gevaarlike tande van haar wat my die koue rillings gee,” gaan sy voort. “Elke beskaafde mens sal vir haar bang wees.”

      Wouter kyk haar simpatiek aan. “Ek weet jy is vir haar bang, maar dis net omdat jy nog nooit so naby aan ’n perd was nie. As jy eers aan haar gevat het, sal jou vrees geleidelik verdwyn,” sê hy gerusstellend. “Lady sal jou ook nie byt nie, al het sy so ’n groot bek. Sy is ’n vriendelike perdjie, glad nie temperamenteel nie . . . Kom, streel haar nek, dan sal jy sien.” Hy trek sy hand liefkosend oor die dier se nek. “Sien jy hoe vriendelik skuur sy haar neus teen my arm? Probeer dit gerus, sy hou daarvan.”

      “Nou goed, ek sal probeer,” stem Lecia eindelik benoud in, “maar as sy my met daardie gevaarlike tande van haar byt, vergewe ek jou dit nooit nie, Wouter. Ek gaan ook nie so naby haar staan soos jy nie. Netnou trap sy op my tone, en dan skop ek haar ou dun beentjies morsaf.”

      Hy kyk Lecia met ’n geamuseerde glimlag aan. “Lady is ’n mooi, fyn perdjie,” sê hy, “maar jy weet nog nie hoe vinnig daardie dun beentjies kan draf nie.”

      “Wat!” roep Lecia doodsbenoud uit. “As sy so vinnig kan hardloop, sal sy mos met my weghardloop!”

      Wouter voel lus om te lag, maar hy bedwing hom en stel haar dadelik gerus.

      “Ek verseker jou dat jy niks te vrees het nie. Ek sal jou nie alleen laat solank jy nog nie goed kan ry nie, en Lady is ook nie ’n ongeleerde perd wat met jou op loop sal sit nie. Die oomblik dat jy die toom in die hand het, is sy volkome in jou beheer . . .net soos daardie geel motor van jou. Sy sal elke bevel van jou stiptelik uitvoer. Toe, streel haar nek, en wys haar dat jy graag met haar wil vriende maak.”

      Lecia kyk die swart perd behoedsaam aan.

      Ag tog, dink sy benoud, het my laaste oomblik hier op aarde nou aangebreek? Ek sal maar maak soos Wouter sê, al voel dit of my hart wil gaan staan. Dit sal in elk geval net sy skuld wees as sy my byt of iets. Nou ja, ek sal haar maar seker moet streel, maar waarom moet die dierasie my tog so aankyk met daardie onheilspellende oë? Sy gee my skoon die bewerasie. Kan sy dan nie vervlaks anderpad kyk nie, waarom nou juis vir my? En die ellendige Wouter staan daar en grinnik asof hy ’n groot grap in lewende lywe aanskou. Ek sal maar my hand uitsteek en haar saggies aanraak, maar ek weet ek sal nie lewe om daarvan te kan praat nie.

      Die hand wat Lecia na die perd toe uitsteek, bewe sigbaar. Sy voel ook ’n bietjie siek toe haar hand die perd se nek aanraak.

      Lady, wat hierdie petalje met sedige oë aanskou, besluit meteens dat sy ook nader kennis behoort te maak. Die volgende oomblik begin sy liggies met haar neus in die rooikop se hare vroetel. Lecia se groen oë dop byna wit om van vrees, maar uit die hoek van haar oog sien sy hoe Wouter met ’n ligte handgebaar beduie dat sy moet staan.

      “A, dis beter,” sê hy tevrede. “Sien jy nou? Sy byt nie. Dis ’n vriendelike gebaar, soos ’n hond wat jou hand uit dankbaarheid lek –”

      “Wouter,” val sy hom benoud in die rede, “haar . . . haar asem kielie my nek. Ek gaan nou padgee . . .”

      “Nee, man, moenie bang wees nie,” keer hy. “Streel nou haar kop, dan moet jy sien hoe maak sy haar oë toe van pure genoegdoening.”

      Net Lecia weet hoeveel moed en durf dit van haar verg om hierdie laaste bevel van Wouter uit te voer.

      Ag, dank die hemel, flits dit deur haar gedagtes, die dierasie het darem nou haar neus uit СКАЧАТЬ