Susanna M Lingua Gunstelinge 2. Susanna M. Lingua

Чтение книги онлайн.

СКАЧАТЬ ek is nie kwaad nie,” antwoord hy so onpersoonlik dat dit dadelik die glimlag van haar gesig afvee. “Ek is jammer dat ek my vanoggend met jou sake ingelaat het, maar ek het op daardie oomblik vergeet dat jy nie een van ons is nie. Ek kan jou die versekering gee dat dit nie weer sal gebeur nie. Ek sal my in die vervolg net by die taak bepaal wat oom Isak my opgelê het, naamlik om jou te leer boer. Om van jou ’n bekwame tuisteskepper te maak, is gelukkig tant Elsa se taak.”

      Hierop antwoord Lecia nie. Trouens, sy het niks te sê nie, want sy besef dat dit deur haar eie toedoen is dat Wouter haar nou soos ’n buitestaander behandel.

      Sy kry egter nie die geleentheid om langer oor hierdie toedrag van sake te peins nie, want hulle nader reeds Goeiehoop se plaashuis waar ’n twintigtal motors staan.

      ’n Lang, blonde meisie kom hulle tegemoet toe hulle uit die motor klim. Sy het ’n geblomde somerrok en wit sandale aan. Sy groet Wouter met ’n stralende glimlag terwyl haar oë elke lyn op sy gesig liefkoos.

      “Dis nou Teresa Viljoen, oom Ben Viljoen se dogter,” sê Wouter. ’n Wedersydse aangename kennismaking volg. Teresa kyk Lecia ’n kort oomblik opsommend, byna vyandig aan. Toe haak sy by Wouter in en begin sonder meer met hom gesels asof sy hom jare laas gesien het.

      Hierdie onverskillige ontvangs deur die gasvrou laat Lecia meteens ongemaklik en ontuis voel. Sy is nou bitter spyt dat sy ooit ingestem het om hierheen te kom. Het die meisie dan geen maniere nie, of weet sy maar net nie wat ’n gasvrou se pligte behels nie?

      Die manier waarop Teresa by Wouter inhaak en met hom gesels, toon baie duidelik dat die twee intiem bevriend moet wees en dat Wouter ’n besonder welkome en spesiale gas is. Dit lyk asof hy nie eens van Teresa se onvriendelikheid teenoor haar bewus is nie.

      Hulle stap om die huis na die agterplaas toe, waar oud en jonk skyn te wees en waar die vleisbraaivure reeds hoog brand. Op twee lang tafels is soutigheidjies, ’n verskeidenheid slaaie, keurige toebroodjies, terte, koeke, ’n stapel papierborde, messe, vurke, en ’n mag der menigte glase.

      Met Teresa se arm nog steeds deur syne gehaak, stel Wouter vir Lecia aan al die mense voor wat sy nog nie ontmoet het nie. Die blonde veearts, dokter Frans le Roux, kom met lang treë na hulle toe en steek met ’n breë glimlag voor Lecia vas. Sy oë liefkoos haar fyn figuur, en uit die hoek van haar oog merk Lecia op dat daar nou ’n gesteurde uitdrukking in Wouter se oë en om sy mond is.

      “Pragtig! Jy is vanaand die betowerendste onder al die skones, Lecia!” roep Frans met opregte warmte uit. “Jy lyk soos ’n roosknop, jy lyk –”

      “Gits, Frans, ek het nie geweet jy kan ook liries raak nie,” val Wouter hom laggend in die rede. “Wees versigtig, vriend, selfs die mooiste roos het geniepsige dorings. Moet jou dus nie met hierdie . . . e . . . roosknoppie vergis nie. Haar dorings is nog geniepsiger, hulle is soos angels.”

      Lecia kyk Wouter effens uit die hoogte aan en sê snipperig: “ ’n Roos se dorings vermink net dié wat dit met onverskillige hande aanraak en . . . e . . . olifante wat opsetlik teen die boompie kom staan en skuur.”

      Frans bars hartlik uit van die lag, maar Wouter se donkerblou oë kyk stil en skerp in hare.

      “Ek veronderstel ek is die olifant,” sê hy na ’n rukkie.

      “As die skoen jou pas . . .”

      “A, Wouter!” klink ’n vrolike manstem agter hulle op. “Jy is net die man wat ek graag wil sien.” ’n Skraal, donker man sluit hom by hulle aan. “Ek hoor oom Isak het uit die dode opgestaan en lewe nou weer in die vorm van ’n beeldskone jong dame.”

      “Verskoon my, meneer,” antwoord Lecia voordat Wouter ’n woord kan inkry, “ek weet nie wie jy is en wie jou sulke onsin vertel het nie, maar as jy na my verwys het as die ‘beeldskone jong dame’ in wie oom Isak weer lewe, wil ek jou sê dat die skepsel wat jou dié onsin vertel het, van sy wysie af is. Ek het niks met oom Isak uit te waai nie. Ek aard ook nie eens na oom Isak nie. Ek aard na my pa, Gerrit Brank.”

      “Juffrou Brank, het jou pa ook rooi hare en groen oë gehad?” wil die jong man met ’n geamuseerde glimlag weet, kompleet asof hy ’n grap geniet. Lecia voel baie lus en vee die grinnik met ’n warm klap van sy gesig af.

      “Verskoon my, meneer . . .” begin sy, haar oë nou vlammend op hom gerig.

      “Die naam is Deon Snyders,” stel hy homself voor. “My pa is die plaaslike leraar.”

      “Ek gee nie ’n flenter om wie en wat jou pa is nie,” voeg sy Deon ergerlik toe. “Die antwoord is nee, my pa het donker hare en oë gehad. Die kleur van my hare en oë het ek van my voorvaders geërf, nie van oom Isak nie.” Sy draai na Frans le Roux, plaas haar hand liggies op sy arm en vervolg ietwat onthuts: “Kom ons loop liewer, Frans, want ek voel ek gaan my nou liederlik vererg, en netnou beledig ek hom.”

      Lecia is nie bewus van Deon se breë glimlag en die vonkeling in sy oë toe sy en Frans in die rigting van die vleisbraaivure stap nie.

      “Maggies, maar die meisiekind is mooi as sy ’n mens met sulke vlammende oë aankyk, Wouter,” laat Deon met openlike bewondering hoor. “Sy is net so vurig soos ’n ongetemde jong perd . . . Inderdaad ’n uitdaging vir ’n man. Ek sou haar graag wou tem totdat sy soos klei in my hande is . . .”

      “My liewe vriend,” maak Wouter hom met ’n meerderwaardige glimlaggie stil, “Lecia is net so ontembaar soos al haar voorvaders. Volgens oom Rooi Gert van Diepvlei was Lecia se pa in sy jeugjare glo meer beduiweld as oom Isak. Wat het die ou mense nou weer gesê: aardjie na sy vaartjie?”

      “Jy bedoel die jonge dame sal haar nie laat tem nie?” sê-vra Deon.

      Wouter knik bevestigend. “Ek vrees julle sal haar moet aanvaar soos sy is. Sy is ’n Brank van Blouberg. Sy is net so koppig soos wat oom Isak was. Maar ek moet sê, sy is ’n besonder aangename meisie solank sy daardie vurige humeur van haar in toom hou.”

      “En as sy haar humeur verloor, Wouter?” Teresa kyk hom met ’n afwagtende glimlaggie aan, maar wonder heimlik wat sy gevoel vir die rooikop werklik is, want dat Lecia besonder aantreklik is, kan niemand betwis nie.

      “As sy haar humeur verloor, stuit sy nie vir die duiwel nie, laat staan nog ’n mens. Sy sal jou, sonder om ’n oog te knip, presies vertel wat sy van jou dink. Daarna sal sy jou padlangs na die warmplek toe stuur,” antwoord Wouter met ’n ondeunde trek in sy oë. Hy draai weer na Deon en vervolg ernstig: “Ek sou julle jong mans aanraai om lig te loop vir daardie rooikop. Sy laat nie met haar speel nie.”

      Nes Wouter dwaal ook Deon se blik in die rigting van die vure waar ’n aantal jong mense nou begin aanstaltes maak om die vleis te braai. Lecia en Frans is tussen die groep, en dis duidelik dat sy die aand geniet, want haar klokhelder laggie klink telkens duidelik tussen die ander s’n op.

      Intussen hang Teresa nog steeds aan Wouter se arm asof hy haar eksklusiewe eiendom is, asof sy vrees dat ’n ander meisie hom straks van haar kan weglok. Sy voel nie juis lugtig vir die plaaslike meisies se aantreklikheid nie, maar met Lecia op Blouberg vertrou sy die vrede glad nie. Sy het mos duidelik gesien hoe die ouens mekaar verdring om met haar kennis te maak, hoe hulle elke beweging van haar dophou en . . . nou ja, Wouter is ook maar net ’n man, en hulle twee is nie eens verlangs familie van mekaar nie. Nee, daardie rooikop se teenwoordigheid op Blouberg gaan vir haar, Teresa, nog baie kommer en probleme skep.

      “Ek dink ons kan ook maar na die vleisbraaivure se kant toe staan,” СКАЧАТЬ