Susanna M Lingua Gunstelinge 2. Susanna M. Lingua

Чтение книги онлайн.

СКАЧАТЬ wat van al die skade wat ek jou aandoen, Wouter?” hou sy ernstig vol. “Wie sê ek gaan jou nie nog meer skade berokken as daardie skaap waarvoor jy baie rande betaal het nie?”

      “Van die ram kan jy maar vergeet,” troos hy sag. “Jy het self gehoor Frans sê die dier is nie ernstig beseer nie.”

      “Die skaap kan dalk inwendig beseer wees,” hou sy vol. “Dokter Le Roux het hom met my aankoms net vlugtig ondersoek. As hy doodgaan, sal ek jou betaal sodat jy vir jou ’n ander een in sy plek kan koop.”

      “Wel, ek moet sê dit klink of jy baie geld het, meisietjie,” terg hy met ’n sweem van ’n glimlag.

      Sy skud haar kop. “Nee, ek het nie,” sê sy ernstig. “Ek glo nie ek het meer as ’n paar honderd rand in die bank nie, maar ek is bereid om my motor te verkoop om jou vir die verlies van die skaap te vergoed.”

      “Lecia, dink jy ek sal toelaat dat jy jou motor verkoop om my vir die ram te vergoed? Dink jy regtig dat ek dit sal toelaat?” Sy blou oë kyk diep en ernstig in hare.

      “Dis die enigste manier waarop ek jou sal kan vergoed –”

      “Hier is die kelner nou met ons bestelling,” val hy haar sag in die rede. “Drink nou jou koffie en vergeet die ram. Hy sal nie doodgaan nie. Terloops, oom Ben Viljoen se dogter, Teresa, het vanoggend gebel en ons na haar verjaardagparty genooi. Sy verjaar Saterdag.”

      “Hoe oud is sy?”

      “Laat ek sien . . . Sy is sewe jaar jonger as ek, dus moet sy nou sewe en twintig wees. Sy gee onderwys hier aan Dennevlei se laerskool.”

      Terwyl hulle koffie en botterbroodjies geniet, vertel Wouter haar van die Viljoens wie se plaas Goeiehoop langs Blouberg lê, en dat die party in die vorm van ’n vleisbraaiery sal wees. Hierna gaan hulle terug na Frans se huis toe om te verneem hoe dit met die beseerde diere gaan.

      Die jong veearts se gesig helder merkbaar op toe hy Lecia sien. Nadat hy Wouter verseker het dat albei sy diere buite gevaar is en dat hy Boel oor ’n week kan kom haal, is Wouter meteens haastig om na Blouberg terug te keer sodat hy met sy werk kan aangaan.

      “Ons sien jou seker Saterdag op Goeiehoop, Frans?” sê-vra hy.

      “Wel, as juffrou Brank Teresa se party met haar teenwoordigheid gaan vereer, sal ek beslis daar wees,” glimlag die dokter.

      “Laat staan maar die gejuffrou, Frans. Haar naam is Lecia,” sê Wouter. Hy kyk na Lecia en vervolg: “Jy kan ons vriend gerus maar Frans noem, my hartjie. In hierdie geweste noem ons mekaar op die naam. In elk geval, ons moet nou ry.”

      Hulle groet vir Frans, en ’n rukkie later is albei op pad Blouberg toe.

      Op die plaas wag tant Elsa in spanning op hul tuiskoms. Sy voel bekommerd oor Lecia, want Wouter is ’n dwars man as hy die slag kwaad is, en hy was juis vanoggend in ’n vreeslike onweersluim toe hy hier weg is dorp toe. Sy kan Wouter se kant van die saak insien. Watter boer sal nou nie omgekrap voel as sy diere iets oorkom nie? Tog is haar simpatie by Lecia, want die arme kind het nie op ’n plaas grootgeword nie.

      Tant Elsa is aangenaam verras toe Wouter en Lecia pas voor middagete ewe vriendelik en gemeensaam die huis binnestap asof hulle nog nooit ’n woordewisseling gehad het nie.

      “Gaan dit goed met die hond en die ram, Wouter?” vra sy belangstellend.

      “Ja, dankie, tante. Die ram is gelukkig nie ernstig beseer nie, en ek kan Boel oor ’n week gaan haal.”

      “Nou ja, dan sal ek maar gaan opskep,” sê tant Elsa. “Julle is seker al dood van die honger.”

      “Ons kan eet sodra ek my verklee het, tante, tensy Lecia so honger is dat sy nie kan wag nie.” Hy kyk die rooikop vraend aan.

      “Toemaar, gaan trek maar eers daardie ou groot doodtrappers van jou aan,” sê sy met ’n sweem van ’n glimlaggie. “Ek kan wag.”

      Daar is ’n geamuseerde uitdrukking in Wouter se oë toe hy met ’n sagte laggie sê: “Ek weet my groot voete hinder jou, kleinding, maar ek het hulle nie so bestel nie. Ek is darem nogal tevrede met hulle, want hulle pas by my liggaamsbou. Ek hou ook daarvan om groot spore te trap. Sulke groot voete laat ’n mens ten minste stewig en vas op die aarde staan.”

      Hm, dink sy, trap maar jou groot spore, my vriend, solank jy hulle nie oor my hart kom trap nie.

      “Jou groot voete hinder my nie in die minste nie, Wouter,” sê sy. “Dis jy wat met hulle oor die weg moet kom, nie ek nie.”

      “Verskoon my, meisie, sodat ek my doodtrappers kan gaan aantrek,” sê hy effens spottend en stap na sy kamer toe.

      Na die ete gaan beoefen Lecia die skietkuns langs die kerkhof se muur, waar geen dier in die nabyheid is nie, maar om vieruur die middag voel sy heeltemal opgewasse vir die tarentale. Sy moet nou nog net leer om die rykuns te bemeester, dan kan sy met die tarentale gaan afreken.

      Die volgende twee dae boer sy in die saal. Sy sou Saterdag ook die plaas platgery het as Wouter haar nie aan Teresa se party herinner het nie.

      “Dan sal ek vandag maar tuis moet bly en my mooimaak vir vanaand se doenigheid,” sê sy toe hulle van die ontbyttafel af opstaan. “Aangesien dit ’n vleisbraaiery is, sal ek ’n broekpak aantrek –”

      “O nee,” keer Wouter dadelik, “as jy saam met my gaan, dra jy asseblief ’n rok. Ek gee nie om dat jy hier op die plaas jou broekpakke dra nie, maar as ons iewers heen gaan, trek jy jou asseblief ordentlik aan.”

      “Maar broekpakke is in die mode, Wouter. In Johannesburg dra almal –”

      “My liewe mensie, jy is nie meer in Johannesburg nie, jy is nou op Blouberg, en ek herhaal: as jy saam met my gaan, trek jy jou aan soos wat dit ’n Brank betaam.” Hy val haar so kortaf in die rede dat haar humeur sommer weer opvlam.

      “Na die hoenders met die klomp Branks, ek trek aan wat ek wil! Wie is jy miskien om vir my voor te skryf wat ek moet aantrek?” kap sy terug. “Is dit ’n klousule in oom Isak se testament dat my kleredrag ook jou goedkeuring moet wegdra?”

      “Nee, die testament sê natuurlik niks in verband met jou kleredrag nie. Maak tog maar soos jy wil,” sê hy met ’n onverskillige houding en stap sonder meer uit die vertrek. Hy het nog nooit so ’n koppige meisiemens soos Lecia gesien nie. Hy neem hom nietemin voor om tydens haar verblyf hier op Blouberg van al haar nukke en eiesinnigheid skoonskip te maak . . . Ja, hy en Blouberg gaan haar nog tem.

      Soos Lecia gesê het, is sy wel in haar wit broekpak en sandale geklee toe Wouter vir haar kom sê dat hulle moet ry. Hy het ’n liggrys broek, wit hemp en grys sportbaadjie aan. Sy donkerbruin hare is netjies gekam, en sy swart skoene blink soos spieëls.

      Sedert vanoggend se woordewisseling oor Lecia se voorliefde vir broekpakke, behandel Wouter haar nog steeds koel en onverskillig. Selfs hier in sy motor, op pad na die Viljoens se plaas toe, is hy opmerklik stil en afsydig. Dit voel vir Lecia asof hy glad nie eens van haar teenwoordigheid bewus is nie. Sy was nou wel vanoggend vasberade om haar sin te kry, maar sy het nie bedoel dat dit onenigheid tussen hulle moes wek nie. Trouens, sy wil graag Wouter se vriendskap behou, want noudat sy hom beter ken, moet sy ruiterlik erken dat sy besonder baie van hom hou.

      Toe СКАЧАТЬ