Susanna M Lingua Gunstelinge 2. Susanna M. Lingua

Чтение книги онлайн.

СКАЧАТЬ oor jou hond, Wouter. Ek het hom nie opsetlik geskiet nie. Regtig, dit was ’n ongeluk en . . . Wel, ek weet nie wat gebeur het dat die skoot so onverwags afgegaan het nie.”

      “Nou goed, ek neem jou verskoning aan. Maak net gou sodat Frans die hael uit sy boud kan verwyder voordat daar ontsteking in kom,” maan hy besorg.

      Met ’n handgebaar wat tot siens beteken, trek sy versigtig van die werf af weg. Die hond steun, en sy verwens haarself omdat sy die geweer nie versigtiger gehanteer het nie. Dis nie aangenaam om ’n dier te sien ly nie.

      Etlike minute is Lecia diep in haar gedagtes versonke, dan merk sy ’n troppie skape op wat ’n entjie vorentoe langs die pad wei. Sy verminder dadelik die voertuig se snelheid, want ’n mens weet nooit wanneer ’n dier dit in sy kop kry om die pad oor te steek nie, en sy het reeds ’n beseerde hond by haar in die motor.

      Sy voel verlig toe sy merk dat daar darem ’n wagter by die troppie skape is, maar sy besluit nietemin om maar stadig te ry. Sy nader die troppie skape en merk dat die wagter besig is om hulle van die pad af weg te keer, maar die volgende oomblik spring een kortom en hardloop voor die motor in. Sy trap die rempedaal diep weg, maar die kant van die buffer tref die skaap teen die blad.

      Sy klim haastig uit en draf na die skaap toe waar hy spartel om orent te kom. Die ou wagter wat die skape oppas, is egter eerste by die beseerde dier.

      “Ai, juffrou, meneer Wouter gaan baie kwaad wees,” sê die wagter bekommerd. Sy verplooide gesig is behoorlik vaal van die skrik. “Dis net ’n paar maande gelede dat meneer Wouter dié ram gekoop het, hy’t baie geld gekos.”

      “Jy sê dis ’n ram?” Sy kyk bekommerd na die skaap. “Is hy ernstig beseer?”

      “Dis sy blad, juffrou. Ek moet vir meneer Wouter . . .”

      “Nee, wag,” keer sy haastig. Sy voel werklik nie lus om nou weer onder Wouter se tong deur te loop nie. Twee ongevalle op een dag . . . Ja-nee, dis beslis nie vandag haar gelukkige dag nie. “As ek die motor nader bring, sal jy die skaap in die kattebak kan laai?” vra sy na ’n oomblik. “Ek dink dit sal beter wees as ek die skaap dokter toe vat.”

      “Ja, juffrou moet maar so maak,” beaam die ou wagter.

      Met ’n groot gesukkel lê die ram later in die motor se katte­bak. ’n Leë oliekannetjie word gebruik om te keer dat die klap heeltemal toegaan. Om te verhoed dat dit op pad oopgaan en die skaap uitval, het die wagter die klap met ’n dun riempie aan die buffer vasgemaak.

      “Nou ja, ek gaan nou ry . . . e . . . Wat is jou naam?” Sy kyk die wagter vraend aan.

      “Kiewiet, juffrou,” kom dit beleef.

      “Hm, interessante naam. In elk geval, ek gaan nou ry, Kiewiet. Jy moet maar vir meneer Wouter gaan vertel wat hier plaasgevind het en dat ek die ram dokter toe gevat het.”

      “Ek sal so maak, juffrou,” belowe hy plegtig.

      Hierna klim Lecia in die motor, en na ’n rukkie is sy buite Blouberg se grense. Met al die gesukkel met die skaap het sy skoon van Boel vergeet. Uit die hoek van haar oog merk sy dat hy darem nog asemhaal, dus lewe hy nog.

      Hy moet tog nie besluit om nou sy laaste asem uit te blaas nie, dink sy, want dan slag Wouter my lewend af . . . Vervlaks, nou is daar nog die ellendige skaap ook waarvoor hy my tot verantwoording sal roep. Hy sal natuurlik nie glo dat ek geen skuld aan die ongeluk het nie . . . Dis Kiewiet se skuld. Hy moes nie die skape so naby die pad laat wei het nie. In elk geval, sodra ek tuis is, sal ek self aan Wouter verduidelik hoe die ongeluk plaasgevind het.

      Na hierdie besluit voel Lecia byna weer opgewek, maar dan steun Boel skielik en sy voel opnuut bekommerd en onrustig.

      “Moet tog nie nou die gees gee nie, Boel. Ons is amper by die veearts,” paai sy die hond. “Hou nog net ’n klein rukkie uit.”

      Sy dink aan die skaap wat in die kattebak lê. Nou wonder sy of die riempie nog hou en of sy die dier nie al langs die pad verloor het nie. Dis so stil, sy hoor nie ’n geluid van die kattebak se kant af nie.

      Sy sug byna hardop van verligting toe sy eindelik voor dokter Frans le Roux se huis stilhou. Sy klim uit en stap haastig na die voorstoep toe waar ’n lang, skraal, blonde man met ’n wit oorjas aan gesellig met ’n paar songebruinde, middeljarige mans staan en gesels.

      “Goeiemôre,” sê sy en draai na die man met die wit oorjas aan. “Is jy dokter Le Roux?”

      Almal beantwoord haar môregroet, en dan sê die man met die wit oorjas: “Dit is ek, juffrou . . . e . . .”

      “Ek is Lecia Brank van Blouberg, dokter, en ek het ’n paar ongevalle in my motor wat mediese behandeling dringend nodig het.”

      “Wat het die diere oorgekom, juffrou Brank?” vra die veearts belangstellend. Hy het nooit kon droom dat wyle oom Isak so ’n aanvallige broerskind het nie.

      “Wel, Boel – dis nou Wouter se hond – het ek per ongeluk in die boud geskiet terwyl Wouter besig was om my te leer skiet,” verduidelik sy. “En op pad hierheen het ek een van sy onnosele skape raak gery. Ek weet nie of hy al van die ongeluk weet nie. Ek het die skaapwagter gestuur om hom van die skaap se lot te verwittig, maar die ou was asvaal geskrik. In elk geval, die hond is voor in die motor, dokter, en die skaap is agter in die kattebak . . . dis te sê as ek hom nie al langs die pad verloor het nie.”

      “Maar dan moet ons gaan kyk of die skaap nog in die motor is, juffrou,” stel die veearts met ’n geamuseerde glimlag voor.

      “Ons sal die diere vir jou na die agterplaas toe vat, Frans,” bied een van die mans hulpvaardig aan.

      Die veearts bedank hom vriendelik. Dan stap almal na Lecia se motor toe.

      “Julle menere moet asseblief versigtig werk met die skaap,” vermaan sy besorg. “Die motor se buffer het hom teen die regterblad getref en ek weet nie of sy blad af is nie. Ek hoop in elk geval hy leef nog, dis te sê as ek hom nie langs die pad verloor het nie.”

      “Ons sal versigtig wees, juffrou,” verseker ’n gesette man haar. “Ons is almal boere wat vandag sake hier op die dorp kom doen het.” Hy stel homself en sy vier vriende aan haar voor. Toe bereik hulle die voertuig en die spreker, wat homself Ben Viljoen noem, begin die riempie aan die kattebak losmaak.

      “Goeie genade!” roep Ben Viljoen geskok uit toe die kattebak eindelik oop is. “Dis daardie stoetram wat Wouter ’n paar maande gelede gekoop het.” Hy draai na Lecia en vervolg met ’n sagte laggie: “Juffrou Brank, ek dink Wouter gaan jou ophang as hierdie ram vrek.”

      “Ek sal dit nie betwis nie, meneer Viljoen,” glimlag sy terug. “Hy het vanoggend al gedreig om my nek om te draai as sy hond vrek. En nou sê jy hierdie ellendige skaap is iets om mee rekening te hou . . . Ek dink daar gaan vandag oorlog wees op Blouberg.”

      “Wel, ek moet sê jy lyk nie juis bang nie, juffrou,” terg die veearts terwyl hy die ram se beseerde blad met vaardige vingers ondersoek.

      “Ons Branks van Blouberg is nie bang mense nie, dokter . . .Nee, ek is nie vir Wouter se gramskap bang nie. Ek weet hy gaan ’n oorval kry omdat ek sy skaap raak gery het, maar dis die skaap se eie skuld dat hy seergekry het.” Die geklap van ’n motordeur laat Lecia vinnig opkyk. “Praat van die duiwel, dan trap jy op sy stert,” glimlag sy vir Frans le Roux.

      Lank, СКАЧАТЬ