Córka nazisty. Max Czornyj

Чтение книги онлайн.

      Kolejne godziny minęły jak zaczarowane. Nie zwracałam uwagi na docinki dziewcząt, nie odzywałam się, lecz raz po raz gładziłam pomiętą karteczkę. Nie musiałam na nią zerkać, słowa krótkiego listu same stawały mi przed oczami. Po raz pierwszy serce waliło mi jak oszalałe. Czułam się najszczęśliwszą istotą na świecie. Nic nie mogło mnie powstrzymać.

      Cisza nocna rozpoczynała się o dziewiątej. Do dziewiątej trzydzieści mogłyśmy mieć zapalone światła, a potem należało kłaść się do łóżek. Zazwyczaj jeszcze przez jakiś czas dziewczęta rozmawiały, wreszcie ich głosy cichły, a szczebiot zaczynał się rwać. Znałam to bardzo dobrze. Przysłuchiwałam się im od wielu miesięcy, zwykle gapiąc się w sufit lub z przymkniętymi oczami zatapiając się w marzeniach.

      Tego wieczoru błagałam, by rozmowy umilkły jak najszybciej. Mimo to gdy stojący w dyrektorskim gabinecie zegar wybił dziesiątą, szepty trwały w najlepsze. Byłam wściekła. Na szczęście pół godziny później Kaśka ziewnęła i odwróciła się w stronę ściany. Po paru minutach Honora i Gośka pożyczyły sobie dobrych snów. Wreszcie usłyszałam ich spowolnione, głębokie oddechy.

      Odczekałam do wpół do dwunastej i najciszej, jak potrafiłam, wyślizgnęłam się z łóżka. Na palcach ruszyłam do swojej szafki. Drzwiczki przeraźliwie skrzypnęły. Serce podeszło mi do gardła.

      Odczekałam kilka sekund, lecz nikt się nie obudził. Wyciągnęłam z szafki przygotowane już wcześniej płaszcz oraz pantofle. Nie miałam możliwości wziąć nic innego. Ubrałam się już na korytarzu i drżąc ze strachu, zeszłam po schodach. Każde jęknięcie starych desek przyprawiało mnie o rozpacz. Byłam pewna, że lada moment ktoś mnie dostrzeże i zatrzyma w internacie. Nie mogłam dać się złapać. Po prostu nie mogłam.

      Gdy dotarłam na parter, gdzieś z głębi budynku dobiegło mnie kilka głosów. Wydawało mi się, że rozpoznaję skrzekliwy ton polonistki – panny Tuckiej – oraz wesoły sopranowy śmiech nauczycielki muzyki.

      Nagle drzwi się otworzyły i ktoś wyszedł na korytarz. Natychmiast przywarłam do ściany. Uklękłam, kryjąc się za niewielką szafką, w której przechowywano klucze do sal. Modliłam się, żeby nie zapaliło się światło w korytarzu. Kilka miesięcy wcześniej budynek zelektryfikowano, lecz z przyzwyczajenia większość nauczycieli o tym zapominała. Szczególnie gdy noce były jasne jak ta i z łatwością można było rozróżnić kontury przedmiotów.

      Wstrzymałam oddech. Spuściłam głowę, wbijając sobie brodę w pierś, i zamknęłam oczy.

      – Tym zajmę się jutro – odezwała się panna Tucka.

      Odpowiedział jej zdławiony chichot, drzwi trzasnęły, a następnie polonistka ruszyła w przeciwną stronę korytarza. Usłyszałam jej oddalające się kroki. Po moim ciele rozlała się gorąca fala ulgi. Nogi trzęsły mi się z emocji. Wreszcie gdzieś daleko skrzypnęły kolejne drzwi, a ja po cichu się podniosłam. Odczekałam jeszcze dwie lub trzy minuty, po czym rzuciłam się w stronę okien. Na parterze znajdowało się ich kilkadziesiąt, a większość z nich miało szyby tak brudne, że w ciągu dnia ledwie widziało się podwórze.

      Drżącą dłonią rozpięłam haczyk. Delikatnie pchnęłam skrzydło i twarz natychmiast musnęło mi ożywcze, nocne powietrze. Nie miałam czasu się zastanawiać. Rozgorączkowana nie zwróciłam uwagi na zimno ani wicher, przełożyłam nogi nad parapetem i po chwili znalazłam się po drugiej stronie. Porachowałam okna, licząc od drzwi, aby zapamiętać, przez które wyszłam. Następnie rzuciłam się pędem w kierunku parku.

      Rosa oblepiała mi buty i kostki, wiatr podwiewał poły płaszcza, lecz nie przeszkadzało mi to. Pędziłam na przełaj przez nieskoszony trawnik. W końcu znalazłam się na skraju parku. Nigdy nie wchodziłam do niego w nocy. Dawne alejki były ledwie widoczne nawet za dnia, więc teraz poruszałam się niemal kompletnie po omacku. Przez СКАЧАТЬ