Milion małych kawałków. James Frey

Чтение книги онлайн.

СКАЧАТЬ poskładać.

      Idziemy do Sali. Są tam jaskrawe fluorescencyjne światła i duży stół operacyjny i pojemniki z materiałami. Siadam na stole, a on wkłada parę lateksowych rękawiczek i bada mój policzek. Odrywa strupy. Otwiera mi usta. Jego palec przechodzi przez ranę. Bierze igłę i nić i każe mi zacisnąć pięści i zamknąć oczy. Nie zamykam ich i patrzę, jak igła przechodzi na wylot. Do środka i na zewnątrz. Policzek, warga, usta. Czterdzieści jeden razy.

      Skończyliśmy, a on rozmawia przez telefon z Chirurgiem Szczękowym i siedzę na stole i trzęsę się z bólu. Czuję gorąco i nić i krew. Umawia się na termin i odkłada słuchawkę i zaczyna myć ręce.

      Za parę dni zabierzemy cię do Miasteczka i poskładamy ci zęby. Dotykam szwów językiem.

      Znam Dentystę i on się tobą zajmie.

      Dotykam językiem resztek zębów.

      Będziesz jak nowy.

      Zostawiam język tam, gdzie jego miejsce.

      Nie martw się.

      Wkłada nową parę rękawiczek i odwraca się.

      Teraz muszę ci sprawdzić nos.

      Biorę głęboki wdech. Podchodzi i zaczyna oglądać mi nos. Dotyka go, a ja się kulę. Nie czuję policzka.

      Nie jest dobrze.

      Wiem.

      Będę go musiał złamać i nastawić.

      Wiem.

      Im szybciej, tym lepiej, ale jeżeli chcesz, możemy zaczekać.

      Im szybciej, tym lepiej.

      W porządku.

      Rozstawia stopy i zapiera się i kładzie obie dłonie na moim nosie. Chwytam brzeg stołu i zamykam oczy i czekam.

      Gotów?

      No.

      Szarpie do przodu i do góry i słychać wyraźny trzask. Zimne białe światło przebija mi oczy i kręgosłup i stopy i z powrotem. Mam zamknięte oczy, ale płaczę. Krew cieknie mi z nozdrzy.

      Teraz muszę go nastawić.

      Dłonie poruszają się w bok i czuję, jak chrząstka porusza się z nimi. Znowu się poruszają. Czuję to. Wypycha do góry i chyba pasuje.

      Czuję to.

      Już.

      Sięga po plaster, a ja otwieram oczy. Nakleja plaster na grzbiet nosa i utrzymuje chrząstkę na miejscu. Chyba dobrze się trzyma.

      Bierze ręcznik i wyciera mi krew z twarzy i szyi, a ja patrzę w ścianę. Twarz mi pulsuje i ściskam brzeg stołu i bolą mnie dłonie. Chcę puścić, ale nie mogę.

      W porządku?

      Nie.

      Nie mogę ci dać leków przeciwbólowych.

      Domyśliłem się.

      Librium i diazepam złagodzą ból, ale będzie boleć.

      Wiem.

      Przyniosę ci nowy szlafrok.

      Dziękuję.

      Odsuwa się i wyrzuca ręcznik do kosza na śmieci i wychodzi. Puszczam stół i trzymam dłonie przed twarzą i oglądam je. Trzęsą się, trzęsę się.

      Lekarz wraca z Pielęgniarką i pomagają mi się przebrać i opowiadają o badaniach. Krew, mocz, kał. Muszą wiedzieć, jak bardzo zniszczyłem sobie wnętrzności. Na samą myśl czuję obrzydzenie. Wychodzimy i idziemy do innej Sali, w której też jest Łazienka. Szczam do kubeczka, sram do plastikowego pojemnika, igła wchodzi mi w ramię. To proste i łatwe i bezbolesne.

      Wychodzimy i Oddział jest pełen ruchu. Pacjenci stoją w kolejce po leki, Lekarze przechodzą z Pokoju do Pokoju, Pielęgniarki noszą buteleczki i próbówki. Słychać hałas, ale wszędzie jest spokojnie.

      Idę do swojego Pokoju z Lekarzem i siadam na łóżku. Siada na krześle i wypełnia kartę. Kończy pisać i patrzy na mnie.

      Oprócz Dentysty najgorsze już za tobą.

      Dobrze.

      Zapiszę ci dwieście pięćdziesiąt miligramów amoksycyliny trzy razy dziennie i pięćset miligramów penicyliny VK raz dziennie. To zapobiegnie infekcji.

      Dobrze.

      Idź do Ambulatorium, tam dostaniesz leki, a jeżeli zapomnisz, Pielęgniarka cię znajdzie.

      Dobrze.

      Dziękuję, że wytrzymałeś.

      Nie ma sprawy.

      Powodzenia.

      Dzięki.

      Wstaje i wstaję i ściskamy sobie dłonie i wychodzi. Idę do Ambulatorium i staję w kolejce. Młoda kobieta staje przede mną. Odwraca się i spogląda mi w twarz. Mówi.

      Cześć.

      Uśmiecha się.

      Cześć.

      Wyciąga dłoń.

      Jestem Lilly.

      Biorę ją. Jest miękka i ciepła.

      Jestem James.

      Nie chcę puścić, ale puszczam. Robimy krok do przodu.

      Co się stało?

      Spogląda w stronę Ambulatorium.

      Nie pamiętam.

      Odwraca się.

      Straciłeś przytomność?

      No.

      Krzywi się.

      Kurde.

      Śmieję się.

      No.

      Robimy krok do przodu.

      Od kiedy tu jesteś?

      Spoglądam w stronę Ambulatorium.

      Od wczoraj.

      Pielęgniarka piorunuje nas wzrokiem.

      Ja też.

      Pokazuję na Pielęgniarkę i Lilly odwraca się i przestaje mówić i robimy krok do przodu i czekamy. Pielęgniarka piorunuje nas wzrokiem i wręcza Lilly leki i kubek wody i Lilly bierze leki i pije wodę. Odwraca się i kiedy mnie mija, uśmiecha się i bezgłośnie mówi cześć. Uśmiecham się i idę do przodu. Pielęgniarka piorunuje mnie wzrokiem i pyta, jak się nazywam.

      James СКАЧАТЬ