Milion małych kawałków. James Frey

Чтение книги онлайн.

      Nie możesz zaczekać.

      Nie.

      Matka się zmartwi.

      Trudno. Potrzebuję tego.

      Otwiera drzwi i idzie na Stację Benzynową. Kładę się z powrotem i patrzę w sufit. Czuję, jak tętno mi przyspiesza, i wyciągam dłoń i próbuję utrzymać ją prosto. Mam nadzieję, że się pospieszą. Dwadzieścia minut później butelek już nie ma. Siadam i zapalam fajkę i wypijam łyk wody. Mama się odwraca.

      Lepiej?

      Jeżeli chcesz tak to ująć.

      Jedziemy do Domku.

      Domyśliłem się.

      Kiedy dojedziemy, postanowimy, co dalej.

      Dobra.

      Co o tym myślisz?

      Nie chce mi się w tej chwili myśleć.

      Kiedyś będziesz musiał.

      No to poczekam na kiedyś.

      Jedziemy na północ do Domku. Po drodze dowiaduję się, że moi Rodzice, którzy mieszkają w Tokio, są od dwóch tygodni w Stanach w interesach. O czwartej rano zadzwonił do nich mój przyjaciel, który był ze mną w Szpitalu, namierzył ich w hotelu w Michigan. Powiedział, że spadłem na twarz z Drabiny Przeciwpożarowej i że powinni się mną zająć. Nie wiedział, co wziąłem, ale wiedział, że było tego sporo, i wiedział, że nie jest dobrze. W nocy przyjechali do Chicago.

      Więc co to było?

      Co co było?

      Co brałeś?

      Nie bardzo wiem.

      Jak możesz nie wiedzieć?

      Nie pamiętam.

      A co pamiętasz?

      To i tamto.

      Czyli co?

      Nie pamiętam.

      Jedziemy dalej i po kilku minutach nieznośnej ciszy dojeżdżamy. Wysiadamy z samochodu i wchodzimy do Domu i biorę prysznic, bo muszę. Kiedy wychodzę, na łóżku leży czyste ubranie. Wkładam je i idę do Pokoju Rodziców. Piją kawę i rozmawiają, ale przestają, kiedy wchodzę.

      Cześć.

      Mama znowu zaczyna płakać i odwraca wzrok. Tata patrzy na mnie. Czujesz się lepiej?

      Nie.

      Powinieneś się przespać.

      Mam zamiar.

      To dobrze.

      Patrzę na Mamę. Nie potrafi spojrzeć mi w oczy. Oddycham.

      Ja tylko.

      Odwracam wzrok.

      Ja tylko, wiecie.

      Odwracam wzrok. Nie potrafię na nich spojrzeć.

      Ja chciałem wam tylko podziękować. Że po mnie wyszliście.

      Tata się uśmiecha. Bierze Mamę za rękę i wstają i podchodzą do mnie i obejmują mnie. Ich dotyk nie podoba mi się, więc się odsuwam.

      Dobranoc.

      Dobranoc, James. Kochamy cię.

      Odwracam się i wychodzę z Pokoju i zamykam drzwi i idę do Kuchni. Przeglądam szafki i znajduję nieotwieraną dwulitrową butelkę whisky. Pierwszy łyk wywołuje mdłości, ale potem jest już w porządku. Idę do swojego Pokoju i piję i palę papierosy i myślę o niej. Piję i palę i myślę o niej i w pewnym momencie ogarnia mnie ciemność i pamięć mnie zawodzi.