Milion małych kawałków. James Frey

Чтение книги онлайн.

      Kiedy ostatni raz brałeś?

      Pompuje.

      Jakiś czas temu.

      Co i ile?

      Wypiłem butelkę wódki.

      Jak to się ma do twojej normalnej dziennej dawki?

      Nie ma się.

      Obserwuje wskaźnik i wskazówki się ruszają i zapisuje coś i zdejmuje opaskę.

      Na chwilę cię zostawię, ale wrócę.

      Patrzę w ścianę.

      Musimy cię uważnie obserwować i pewnie będziemy musieli podać ci leki odtruwające.

      Widzę cień i wygląda, jakby się poruszał, ale nie jestem pewien.

      W tej chwili nic ci nie jest, ale chyba zaczniesz coś odczuwać.

      Widzę kolejny. Nienawidzę tego.

      Jeżeli będziesz mnie potrzebował, wezwij mnie.

      Nienawidzę tego.

      Wstaje i uśmiecha się i odstawia krzesło i wychodzi.

      Zdejmuję buty i wchodzę pod kołdrę i zamykam oczy i zasypiam. Budzę się i zaczynam się trząść i zwijam się w kłębek i zaciskam pięści. Pot ścieka mi po torsie, rękach, nogach. Kłuje mnie w twarz. Podnoszę się i słyszę czyjś jęk. W kącie widzę robala, ale wiem, że go tam nie ma. Ściany zamykają się i rozszerzają zamykają i rozszerzają i słyszę je. Zatykam uszy, ale to nie wystarcza.

      Wstaję. Rozglądam się. Nic nie wiem. Gdzie jestem, dlaczego, co się stało, jak uciec. Jakie jest moje imię, moje życie.

      Zwijam się w kłębek na podłodze i miażdżą mnie obrazy i dźwięki. Rzeczy, których nigdy nie widziałem ani nie słyszałem, ani nie wiedziałem, że istnieją. Nadchodzą z sufitu, drzwi, okna, biurka, krzesła, łóżka, szafy. Nadchodzą z pierdolonej szafy. Mroczne cienie i jaskrawe światła i przebłyski niebieskiego i żółtego i czerwieni tak intensywnej jak czerwień mojej krwi. Zbliżają się do mnie i wrzeszczą na mnie i nie wiem, czym są, ale wiem, że sprzyjają robalom. Wrzeszczą na mnie.

      Zaczynam się trząść. Trząść trząść trząść. Całe moje ciało się trzęsie i moje serce dygocze i widzę, jak wali mi w piersi, i pocę się i kłuje. Robale wpełzają na moją skórę i zaczynają mnie gryźć i próbuję je zabić. Szarpię skórę, wyrywam włosy, zaczynam się gryźć. Nie mam zębów i gryzę się i są cienie i jaskrawe światła i przebłyski i wrzaski i robale robale robale. Już po mnie. Już kurwa po mnie.

      Krzyczę.

      Szczam po sobie.

      Sram w gacie.

      Wraca Pielęgniarka i wzywa pomoc i przychodzą Mężczyźni w Bieli i kładą mnie na łóżko i przytrzymują. Próbuję zabić robale, ale nie mogę się ruszyć, więc żyją. We mnie. Na mnie. Czuję stetoskop i opaskę i wbijają mi igłę w ramię i przytrzymują mnie.

      Ciemność mnie oślepia.

      Nie ma mnie.