Zastępcza miłość. Beata Majewska

Чтение книги онлайн.

СКАЧАТЬ Ale co? – wykrztusiła z trudem Julia, modląc się, żeby Diamond, bo właśnie to on siedział za kierownicą białego porsche, nie zawrócił.

      – Jaki koleś! I jaki wózek! Jezu! – Majka chwyciła się za serce i wniosła wzrok ku niebu. – Jak babcię kocham, co za widok! Chcę tego gościa na zawsze. Chcę jego, jego furę i dom, który na pewno tu ma. – Mogła mieć rację, wszak znajdowały się w dzielnicy willowej Monako, a pokonywana przez nie droga wiodła wzdłuż ulicy z zakazem jazdy dla wszystkich poza garstką szczęśliwców mających tutaj domy. – Jakie ciacho... – jęknęła, próbując dostrzec go w oddali, niestety samochód zniknął za kolejnym zakrętem.

      – Niezły był – potwierdziła Iga. – Ale oni wszyscy tutaj jeżdżą takimi furami, że szczęka opada.

      – Ale ten był nieziemski. I Murzyn. Mniam! Ale musi być słodki. – Majka nadal przeżywała. – Słyszałyście, co krzyknął? – spytała, gdy ledwie ruszyły z miejsca.

      – Nie. Ja nic nie słyszałam. – Julka poczuła, jak wzdłuż kręgosłupa spływa jej kropla potu. Najchętniej kazałaby dziewczynom przyspieszyć i skryć się gdzieś w jednej z monakijskich kawiarenek, a tak w ogóle to chciałaby jak najszybciej stąd wyjechać pierwszą złapaną taksówką.

      – Na pewno krzyknął „halo”. – Majka zmarszczyła czoło. – Ale coś jeszcze. Polska? To możliwe, że krzyknął Polska? – Spojrzała na milczącą Julię. – Słyszałaś?

      – Nic nie słyszałam. Chodźcie szybciej. Okropnie chce mi się siku.

      Ku jej uldze już nie natrafiły na „nieziemskiego Murzyna” i w spokoju wróciły do miasteczka. Nazajutrz, zgodnie z umową, Iga została w domu, szczęśliwa, bo wreszcie mogła coś przeczytać, a nie tylko łazić po świecie i oddawać się nielubianemu „plażingowi”. Julka z Majką zabrały ręczniki i poszły się opalać.

      – Tak sobie myślę... – zagaiła Majka, wyjmując z torby szczotkę.

      – Co sobie myślisz?

      – Zasadniczo nie wiem, co mam myśleć. – Zdjęła gumkę i zaczęła rozczesywać długie pasma ciemnobrązowych włosów. – O tobie.

      – O mnie? – zdziwiła się Julka. – Ale o co ci chodzi?

      – O wczoraj. Coś jest na rzeczy.

      – Nie wiem, o czym mówisz. – Julka zerknęła z niepokojem na przyjaciółkę.

      – Najpierw dzwonisz spanikowana i każesz nam natychmiast przyjechać do Monako. Potem się spóźniasz, a wisienka na torcie to spotkanie z tym kolesiem.

      – Z jakim kolesiem?

      – Nie udawaj głupiej. Obserwowałam cię. Zbielałaś na gębie jak twarożek bieluch. Coś zaszło między wami? Znasz go?

      – Skąd taki pomysł? – Julia prychnęła. – Skąd mam znać jakiegoś Murzyna w porszaku? Dobrze się czujesz?

      – Doskonale. W przeciwieństwie do ciebie. – Majka wskazała brodą na jej dłoń międlącą nerwowo róg ręcznika. – Znam cię, koleżanko, i wiem, kiedy coś ukrywasz. Więc?

      – Zaczepił mnie w kawiarni – odpowiedziała po dłuższym namyśle Julia. Drgnęła nerwowo, bo ledwie się przyznała, a Majka wykrzyknęła:

      – Mam cię! – Wrzuciła szczotkę do torby i wlepiła w przyjaciółkę świdrujący wzrok. – Opowiadaj.

      – Nie ma nic do opowiadania. – Julia już żałowała, że nie potrafiła się powstrzymać przed chlapnięciem prawdy. – Siedziałam w kawiarni, zaraz po zmianie warty pod pałacem, a on się przysiadł, bo nie było wolnych miejsc. Chwilę pogadaliśmy i tyle.

      – Stąd wie, że jesteś Polką?

      – Tak.

      – I dlatego krzyknął do nas „heloł Polska”?

      – Prawdopodobnie mnie poznał.

      – Wszystko jasne – stwierdziła Majka z satysfakcją, ale i ukłuciem zazdrości. Że też jej nigdy nie zdarzyła się taka zaczepka! Może to przez blond włosy Julki? Zerkała na nią, rozważając zmianę koloru zaraz po powrocie do Wrocławia, a może nawet tutaj. – I o czym gadaliście?

      – Jezu! – jęknęła Julia. – O niczym szczególnym. Przedstawił się, ja też. Trochę mówiliśmy o Polsce i takie tam. – Przewróciła oczami. – Nic ważnego.

      – Wiesz, jak się nazywa?

      – No pewnie. Diamond.

      – Diamond? – Majka wybałuszyła oczy. – Co za idiotyczne imię.

      – Prawda? – Julia nadal nie traciła czujności, widząc, że przyjaciółka tak łatwo i prędko nie odpuści. – Powiedział, że to kobiece imię, ale podobało się jego matce.

      – A nazwisko?

      – Nie wiem. Mojego też mu nie zdradziłam.

      – A co tu robi?

      – Nie mam pojęcia.

      – Mieszka w Monako?

      – Jezu, nie wiem. – Julka się zniecierpliwiła. – Nie wiem, co tu robi, czy tu mieszka i tak dalej. Raczej nie mieszka, przecież jest Amerykaninem. Zaczepił mnie, bo nie było wolnych miejsc w kawiarni, a stoliczek, przy którym siedzieliśmy, był taki. – Pokazała rękami, jaką niewielką miał średnicę. – Gdy siedzisz nos w nos z kimś, ciężko zachować dystans.

      – Oj, nie wkurzaj się tak. – Majka potrząsnęła głową, czując, że Julka nie do końca jest z nią szczera, a rozmowa między nią a tajemniczym Diamondem na pewno nie skończyła się na wymianie uwag o Polsce.

      – Jak mam się nie denerwować, skoro poddajesz mnie przesłuchaniu? – fuknęła najeżona Julia.

      – Nie uważasz, że trochę to dziwne z twojej strony, że nic nam nie powiedziałaś? Podejrzane?

      – Wiesz co? Mam dość. – Julia wstała, a raczej zerwała się z ręcznika, i spojrzała w stronę morza. – Idę popływać.

      – Idź.

      Majka westchnęła ciężko, nie mając już nawet cienia wątpliwości, że coś się wydarzyło między jej przyjaciółką a ciemnoskórym właścicielem porsche. Tylko co?

      ROZDZIAŁ 2

      Włosy Julii jeszcze nie przestały pachnieć wiatrem wiejącym znad obsadzonych różami i lawendą wzgórz Marsylii, a już dopadła ją szara polska rzeczywistość. Dziewczyna wróciła późną nocą, a w południe, gdy wstała i poszła do kuchni, by porządnie przywitać się z mamą, bo w nocy nie było czasu na rozmowy, zastała ją siedzącą przy stole, ze wzrokiem tępo wbitym w blat.

      – СКАЧАТЬ