Prawda zapisana w popiołach. Tom 1: Milczenie aniołów. Joanna Jax

Чтение книги онлайн.

СКАЧАТЬ długopis i kopertę, po czym wcisnęła jej w dłoń pięć złotych. Kobieta nie zaprotestowała i pół godziny później Nadia pochylała się nad kartką papieru kancelaryjnego i pisała list do Michała. Postanowiła, że nie będzie informować go o tym, iż straciła ich dziecko. Nie była pewna, czy kiedykolwiek mu o tym powie. Może bała się jego reakcji, ale nie na fakt, że poroniła, tylko, że w ogóle zaszła w ciążę. Obawiała się, że jej kochanek wpadnie w panikę i każe się jej zabezpieczać. Dotychczas żyli gdzieś w obłokach, nie myśląc o konsekwencjach swojego szalonego romansu, i chciała, by nadal tak pozostało. A jeśli ponownie zajdzie w ciążę, po prostu postawi go przed faktem.

      List Nadii był czuły i pełen zapewnień o miłości. Nigdy wcześniej nie pisała do Michała, ale nie obawiała się, że korespondencja trafi w niepowołane ręce. Michał mieszkał sam, w służbowej kawalerce, i rzadko kiedy odwiedzała go żona. Zresztą może dobrze by się stało, gdyby dowiedziała się w ten sposób o ich romansie. On nie mógłby mieć do niej żalu, że wyjawiła jego żonie ich sekret, a jego małżonka zapewne zażądałaby rozwodu. I wtedy byłby tylko jej. Na zawsze.

***

      Następnego dnia rozmowa między Hanką i Nadią nie kleiła się. Skupiały się na mało osobistych tematach, głównie na tym, co się wydarzyło w Poznaniu i jakie to będzie miało konsekwencje. Miały różne poglądy na pewne kwestie, a Nadii się zdawało, że jej matki w ogóle nie zajmują podobne sprawy. W pewnym momencie między nimi zapanowała niezręczna cisza. I wtedy Nadii się przypomniała piegowata jak indycze jajo młoda kobieta.

      – Mamo, mam prośbę. Wiem, że będziesz rozmawiała z Igorem. Wtedy, gdy oberwałam, pomogła mi pewna dziewczyna ze „Sztandaru Młodych”, z Warszawy. Aresztowano ją, nawet nie wiem dlaczego. Czy Igor mógłby się dowiedzieć czegoś o niej? I powiadomić jej redakcję? Podawała mi adres i nazwisko, ale nie pamiętam… Wiem tylko, że miała na imię Nela. No i zapamiętałam tytuł gazety. Była piegowata, na pewno w redakcji będą wiedzieli, o kogo chodzi.

      – Swołocz – mruknęła Hanka pod nosem.

      Chciała dodać coś jeszcze, ale chyba ugryzła się w język, bo doskonale znała poglądy swojej córki. Pokiwała jedynie głową na znak, że zrobi to, o co poprosiła Nadia.

      – Może ją już wypuścili – bez przekonania dodała Nadia. – Tak czy inaczej, chyba powinnam jej podziękować.

      – Myślę, że jej nie wypuścili, dranie – syknęła Hanka.

      – Nie mów tak, mamo. Jeśli ją trzymają, na pewno mają powód, a jeżeli nie należała do tej bandy wichrzycieli, zwolnią ją do domu.

      – A jeśli, jak to ty nazwałaś, należy do tej bandy wichrzycieli? – nieco złośliwie zapytała matka, bo w istocie wywrotowe poglądy niektórych znajomych Nadii momentalnie ich dyskwalifikowały w jej oczach.

      – Tak czy siak, podziękować trzeba. I powiadomić kogoś. Nic więcej. Nie zamierzam się z nią zaprzyjaźniać. – Uśmiechnęła się. Pierwszy raz od pięciu dni.

      12. Olsztyn, 1956

      – O ja cię pierdolę! – powiedział Tadek Sobolewski, gdy tylko Kuba skończył grać. – Jakbyś tak zagrał na dancingu, to nikt nie wysiedziałby przy stoliku. Nogi to się, bracie, same rwą do tańca.

      – Tak, zagrałbym, a potem wypieprzyliby mnie z roboty – roześmiał się Kuba.

      – Ale ty tak sam tę melodię wymyśliłeś? – dopytywał się kucharz, który podobnie jak wszyscy zebrani na zapleczu Casablanki podrygiwali w rytm granej przez Kubę melodii.

      – Nie, usłyszałem w radio. Nazywa się Tu Vuò Fà L’Americano. Napisał ją jakiś Włoch na konkurs do radia, ale mam przeczucie, że niedługo będą ją grali nawet w Ameryce.

      W istocie uważał, że piosenka Renato Carosone zagości niebawem na parkietach wszystkich sal tanecznych i szczerze żałował, że nie w Polsce, a on będzie mógł ją wykonywać jedynie dla znajomych.

      Tej nocy, po dansingu, świętowali urodziny barmana. Wódka lała się dość obficie i wkrótce wszyscy obecni byli na lekkim rauszu. Kuba także i pewnie dlatego zebrał się na odwagę, by zapytać o palącą go sprawę.

      – Ty, Tadek, gdzie w Olsztynie można spotkać cichodajki? No, oprócz dworca…

      – Chłopie, te z dworca to chyba mają wszystkie choroby weneryczne świata. Jak chcesz panienkę taką tego, pachnącą i czyściutką, to Pod Żaglami często bywają na dansingach. O tych innych to zapomnij. Alkoholiczki i degeneratki – szepnął konspiracyjnie.

      – Nie chcę się z nimi zabawiać, tylko szukam takiej jednej, starej znajomej z Wilna… Raz widziałem ją na dworcu, ale uciekła. Pewnie ze wstydu. Ale wiesz, w końcu to krajanka, może potrzebuje pomocy albo co – zaczął gęsto tłumaczyć się Kuba.

      Widział jednak w oczach kolegi coś na kształt politowania. Zapewne Tadek myślał, że gustuje w podobnych kobietach lekkich obyczajów.

      – Nie mój interes, słyszałem nawet o takich, co to lubią, żeby je woskiem gorącym polewać, więc nic mnie nie zdziwi. Najgorsze męty pałętają się na „Korei”. To stare baraki, w których mieszkają ci, co mieli jedynie siłę, by z wioski do miasta przyjechać, a dalej to ni w ząb. Szwaby je pobudowali dla przymusowych, a zaraz po wojnie to była część obozu NKWD. Jak to historia lubi zakręcać kółko…

      – To w Olsztynie był obóz? Nie słyszałem… – zdziwił się Kuba.

      – Jak Ruskie weszli, to zebrali wszystkich autochtonów w jednym miejscu. Od Kolonii Mazurskiej aż do Pstrowskiego. No i dawaj, wyżywać się na miejscowych. A ile oni bab nagwałcili, to jeden Pan Bóg wie. Pewno by tam wszyscy z głodu i zarazy powyzdychali, ale polska władza się zainstalowała i tych, co nie zdążyli uciec w czterdziestym piątym, puściła wolno. Tylko, chłopie, jak będziesz na „Koreę” szedł, to lepiej jakiś kozik sobie do kieszeni wsadź. Na wszelki wypadek. I garniaka eleganckiego nie zakładaj, bo jeśli w ogóle stamtąd wyjdziesz, to bosy, goły, ale niekoniecznie wesoły. Te baraki są między Żołnierską a Pstrowskiego.

      – A jak tam nie znajdziesz, to, proszę ja ciebie, jeszcze na „Pekin” zajrzyj, do mordowni Pod Kogutem – powiedział jeden z kelnerów, Felicjan, jak żywo przypominający Kubie Wieśka Potopka.

      – W Warszawie przed wojną też był „Pekin”. Strach tam było się zapuszczać. – Kuba uśmiechnął się nieszczerze. Był nieco zmieszany faktem, że Felek podsłuchał jego rozmowę z Tadkiem.

      – Bo, proszę ja ciebie, to jakbyś za granicę wyjechał – puścił do niego oko Felek.

      Każdy z kompanów doradzał mu, jak się ma zachowywać, ale żaden nie naigrawał się już z niego, że upodobał sobie przechodzone i niezbyt czyste panny. Może pomyśleli, iż jest zwykłym kutwą i żal mu forsy na nieco urodziwsze i droższe dziwki.

***

      W dniu, w którym postanowił odwiedzić cieszący się złą sławą zakątek Olsztyna, zwany Koreą, włożył stare, wyświechtane spodnie, które СКАЧАТЬ