Gra luster. Andrea Camilleri

Чтение книги онлайн.

      – Komisarzu, na linii mi wisi ta pana gosposia, Adelina.

      – Połącz mnie z nią. Co się stało, Adelino?

      – Ponieważ robię wieczorem kulki ryżowe z mozzarellą, chciałabym, aby zaszczycił mnie pan wizytą u mnie w domu.

      Ogromne szczęście i nieszczęście zagościły jednocześnie w sercu Montalbana. Jedzenie kulek Adeliny było niesamowitym przeżyciem. Wystarczyło raz ich spróbować, a pamiętało się je jak raj utracony. Dlatego właśnie dzisiejszego zaproszenia do ogrodu Edenu nie było łatwo odrzucić.

      Niestety przyjął już zaproszenie Liliany na kolację i nie miał serca jej odmówić. Nawet gdyby podjął taką decyzję i tak nie mógłby nic zrobić, bo nie miał jej telefonu.

      – Dziękuję bardzo, Adelino, ale nie mogę przyjść.

      – Ale dlaczego? Będzie mój syn Pasquale, synowa i wnuczek Salvuzzo, który ma dzisiaj urodziny.

      Montalbano był chrzestnym synka Pasqualego.

      – Nie mogę, Adelino, bo już zostałem zaproszony przez moją sąsiadkę, tę z willi obok…

      – Znam ją! Rozmawiałyśmy kiedyś! Cóż to za piękna kobieta! I do tego miła i uprzejma. Jej mąż też będzie?

      – Nie, wyjechał.

      – To proszę przyjść z nią! Mówię to w pańskim własnym interesie. Zobaczy pan, jakie cuda mogą zdziałać te kulki! – I wybuchnęła znaczącym śmiechem.

      Adelina nie cierpiała Livii i z wzajemnością. Kiedy Livia przyjeżdżała na kilka dni do Marinelli, Adelina znikała i nie pokazywała się, dopóki komisarz nie został sam. Dlatego byłaby szczęśliwa, gdyby Montalbano zdradził swoją wybrankę.

      – Nie wiem, jak się z nią teraz skontaktować.

      – Niech mnie pan nie rozśmiesza! Komisarz, który nie umie znaleźć kobiety!

      I rzeczywiście, w tej chwili wpadł na pomysł, jak to może zrobić.

      – Dam znać za dziesięć minut.

      Zadzwonił do warsztatu Francischina, poprosił o telefon Liliany i po chwili już się z nią połączył.

      – To ja, Montalbano.

      – Tylko niech mi pan nie mówi, że nie może przyjść wieczorem!

      Powiedział jej o zaproszeniu Adeliny.

      – To bardzo porządni ludzie – dodał.

      Pominął fakt, że Pasquale był notorycznym przestępcą i że dwa czy trzy razy on sam posłał go do więzienia.

      – Świetnie. Te kulki to takie jak te sprzedawane na promie?

      Komisarz oburzył się.

      – Proszę nie bluźnić.

      Liliana zaśmiała się.

      – O której pan po mnie przyjedzie?

      – Wpół do dziewiątej?

      – Świetnie, ale to nie anuluje mojego zaproszenia.

      – Nie rozumiem.

      – Jestem panu nadal dłużna kolację u mnie.

      Potem uprzedził Adelinę, że przyjedzie z panią Lombardo.

      Gosposia była przeszczęśliwa.