Gra luster. Andrea Camilleri

Чтение книги онлайн.

      Nazajutrz punkt ósma Liliana czekała przy drodze. Oczywiście nie było tam już żadnego volvo, ani przed bramą, ani w okolicy. Być może z powodu wyjątkowego upału, od którego zaczynał się ten dzień, miała na sobie sukienkę podobną do tej z poprzedniego wieczoru, tyle że błękitną. I wyglądała w niej równie powalająco.

      Była świeża i wypoczęta. I wyperfumowana.

      – Wszystko w porządku? – zapytał komisarz.

      Udało mu się uniknąć złośliwości.

      – Spałam jak anioł – powiedziała Liliana z uśmiechem kotki, która właśnie zjadła swoją ulubioną puszkę i oblizuje sobie wąsy czubkiem języka.

      Trudno raczej, żeby anioły spały tak jak ty, pomyślał Montalbano.

      W tym momencie jakieś auto postanowiło wyprzedzić na pełnym gazie ciężarówkę jadącą z przeciwnej strony.

      Zderzenie byłoby nieuniknione, gdyby Montalbano, wykazując się przytomnością umysłu i refleksem, który przede wszystkim zadziwił jego samego, nie skręcił gwałtowanie w prawo, wykorzystując dwumetrową zatoczkę, po czym wrócił na drogę. Zaraz potem poczuł na sobie ciężar ciała Liliany i opadającą mu na kolana głowę sąsiadki.

      Zemdlała.

      Montalbana zmroziło. Nigdy dotąd nie znalazł się w tak niekomfortowej sytuacji.

      Co miał teraz zrobić?

      Zaklął, ale wtedy zauważył parę metrów przed sobą jakąś stację benzynową i bar w budynku z tyłu.

      Zaparkował, wygodniej ułożył Lilianę na siedzeniu, popędził do baru po butelkę wody i wrócił biegiem. Wsiadł do auta i trzymając sąsiadkę w ramionach, przemył jej twarz chusteczką zwilżoną zimną wodą. Po jakimś czasie otworzyła oczy i przypominając sobie nagle niedawne niebezpieczeństwo, krzyknęła i przylgnęła do niego całym ciałem, opierając policzek o policzek komisarza.

      – Już dobrze, wszystko minęło.

      Czuł, jak drży. Zaczął gładzić ją po plecach, a ona przylgnęła do niego jeszcze mocniej.

      Na szczęście w pobliżu nie było żadnych aut, w przeciwnym razie Montalbano poczułby się zażenowany, wyobrażając sobie, co mogliby pomyśleć kierowcy.

      – Proszę napić się wody.

      Kiedy skończyła, Montalbano też się napił.

      – Jest pan bardzo spocony, to też ze strachu?

      – Tak.

      Gówno prawda. Nie miał czasu, żeby się przestraszyć. Pocił się i chciało mu się pić z powodu, którego akurat jej, będącej tego przyczyną, nie mógł ujawnić.

      Komisarz wściekał się też, że wzięcie w ramiona pięknej kobiety podnieciło go jak jakiegoś nastolatka. Jak gdyby działo się to po raz pierwszy. A może starość była właśnie powrotem do czasów młodzieńczych? No nie, co najwyżej oznaczała zbliżanie się głupoty.

      Dziesięć minut później byli już w stanie odjechać.

      – Gdzie panią zostawić?

      – Na przystanku autobusu do Montelusy. Strasznie jestem spóźniona.

      W chwili pożegnania Liliana ścisnęła go za rękę.

      – Mam prośbę – powiedziała. – Był pan dla mnie tak miły… mogę zaprosić pana dzisiaj do siebie na kolację?

      Może dzisiaj dała wychodne temu od volvo? W każdym razie ważne i dramatyczne pytanie, które sobie zadał, brzmiało: a jeśli sąsiadka nie umie gotować i zmusi go do połykania jakichś strasznych świństw? Liliana czytała mu chyba w myślach.

      – Proszę się nie niepokoić, jestem niezłą kucharką.

      – Przyjdę z przyjemnością, dziękuję.