Krwawa Róża. Nicholas Eames

Чтение книги онлайн.

      Gdy dotarli do Leśnego Brodu, nie powitały ich tłumy. Miejscowi uznali zapewne, że Baśń oleje występ w ich mieścinie i uda się wraz z pozostałymi najemnikami na zachód – dlatego gdy wtaczali się do miasta, na ulicach stało zaledwie kilka tuzinów przypadkowych przechodniów, wliczając w to jedno zszokowane dziewczę o krótko przyciętych, ufarbowanych na krwistoczerwono włosach. Wystarczyło jej jedno spojrzenie na Różę, by zaczęła drzeć się wniebogłosy, a potem padła na chodnik niczym kłoda.

      Wieść o przybyciu Baśni przetoczyła się przez miasto niczym fala powodzi po wiosennych roztopach i już wkrótce na głównej alei Leśnego Brodu zaroiło się od ludzi pragnących ujrzeć na własne oczy przesławną Różę i jej towarzyszy.

      Roderyk zszedł po stopniach z tyłu Reduty Buntowników, odziany w złote spodnie i zieloną jedwabną koszulę rozpiętą tak głęboko, że widać było sierść na jego satyrzej klatce piersiowej.

      W towarzystwie kilku masywnych Banitów przepchnął się do miejsca, w którym stali Róża i Bezchmurny nagabywani przez grupkę właścicieli pobliskich karczm i gościńców, nie wspominając pełnego nadziei szefa burdelu noszącego wdzięczną nazwę Nałożnica Illithida. Wszyscy oni wyłazili ze skóry, oferując grupie gościnę.

      – Baśń nigdy nie płaci za nocleg, gdziekolwiek się zatrzymuje – wyjaśniła Cora zaciekawionej tymi negocjacjami Pam. – Szczęściarz, który dostąpi zaszczytu goszczenia nas, nie tylko zbije fortunę na sprzedawaniu nam jadła i napitków, ale też korzysta przez wiele następnych lat ze sławy, jaką przyniosła jego przybytkowi obecność Krwawej Róży. Nie piorą pościeli, w której spała – dodała Tuszowiedźma, po czym uśmiechnęła się krzywo. – Lepiej by jednak zrobili, gdyby spalili moją.

      Szczęściarzem, jeśli można tak powiedzieć, okazał się tego dnia właściciel gospody noszącej nazwę Pełna Chata – dość adekwatną, przynajmniej od chwili, gdy w jej progi wkroczyła Baśń i ciągnący za nią gapie. Lokal był wąski, ale za to długi, na jego ścianach porozwieszano przydymione zwierciadła, które sprawiały wrażenie, że na sali jest tłoczniej niż w rzeczywistości. Nie mieli tam porządnej sceny, lecz usadzony w najdalszym kącie bard dawał z siebie wszystko, by przekrzyczeć gwar.

      Roderyk oddalił się, by porozmawiać z miejscowymi łowcami. Bezchmurny nakłonił kilka osób do rozegrania partyjki tarcz i stali, po czym zniknął w przydzielonej izbie, oczywiście z Różą, która – jak zauważyła Pam – wchodząc po schodach, przyciskała do piersi dziwacznie połyskującą czarną kulę.

      Corę zaczepiła jakaś babka o pełnych ustach, która twierdziła, że jest jej największą fanką i chce to udowodnić. Obie zwinęły się już po chwili, zostawiając Pam i Brune’a samych.

      Na szczęście szaman nie miał nic przeciwko dotrzymaniu towarzystwa dziewczynie. Wypił cztery razy więcej niż ona, od czasu do czasu też podawał jej fajkę nabitą czymś, co paliło płuca żywym ogniem, lecz napełniało ciało przyjemnym drżeniem. Wszystko ma jednak swoje granice. Gdy facet o ziemistej cerze zaoferował Pam kozik, który – jak twierdził – miał ostrze pokryte jadem szałobaka, szaman warknął tak głośno i przeciągle, że zaczęła się obawiać, czy przypadkiem nie zaczął się przeistaczać w niedźwiedzia. Handlarz czmychnął natychmiast, a Brune położył jej dłoń na ramieniu.

      – Obiecaj mi, że nigdy nie weźmiesz tego gówna – poprosił.

      Przewróciła oczami.

      – Gadasz jak mój tato.

      Szaman zaśmiał się w głos, ale jego palce zacisnęły się jeszcze mocniej.

      – Wezmę to za komplement, ponieważ twój tato to pieprzona chodząca legenda. A teraz poważnie, obiecaj.

      Legenda? СКАЧАТЬ