Sebastian Bergman. Michael Hjorth

Чтение книги онлайн.

      Ingrid była zdenerwowana, jeszcze zanim zadzwonił telefon.

      Musiała przyznać, że ten dzień był naprawdę do dupy. Wczesnym rankiem zadzwonił do niej dziennikarz i zapytał o coś, co podobno powiedziała na obozie konfirmacyjnym w Jämtlandii. W tamtym czasie była proboszczem parafii Nya Uppsala, a jeden z konfirmantów uznał jej słowa za obraźliwe i poniżające. Dlaczego sprawa wypłynęła dopiero teraz, kilka lat później? Ingrid zakładała, że miało to związek ze zbliżającymi się wyborami biskupimi. W zasadzie nie czuła niepokoju – po prostu głosiła Słowo Boże, tak jak było napisane, a jeśli ktoś poczuł się urażony albo się obraził, może nie powinien przystępować do konfirmacji. Istotą tego sakramentu było potwierdzenie chrztu. Powiedzenie „tak” Panu Bogu i zgoda na oddanie życia w Jego ręce.

      Nawet jeśli organizacja, w której działała – Kościół Szwecji – próbowała to sprzedać jako coś w rodzaju kursu filozofii życia. „Zasadniczy sens polega na tym, że jesteś wartościowy i ważny przez to, że jesteś tym, kim jesteś. Jako człowiek odpowiadasz zarówno za własne życie, jak i za sposób, w jaki traktujesz innych” – jak napisano na stronie internetowej kościoła w opisie samego aktu. Były to frazesy żywcem wyjęte z pierwszej lepszej taniej filozofii autoterapeutycznej. Bardzo mało lub wręcz nic o Bogu. Niewykluczone, że konfirmanci „zrozumieją wartość bycia takimi, jakimi są, i to, że Bóg ich kocha”, ale nie to, że i oni powinni Go kochać.

      Modlić się do Niego.

      Czcić Go.

      Rozumieć, że zawsze chodzi o Boga i Jezusa.

      Pomyślała, że w obecnych czasach wszystko, co się nie odnosi do wybujałego ego młodych ludzi, jest pewnie uważane za nieciekawe.

      Nawet jeśli Ingrid nie przejmowała się zbytnio poranną rozmową, to jednak wywarła ona wpływ na jej przygotowania do obowiązkowego przesłuchania, czy też hearingu, jak z niewiadomej przyczyny nazywała je diecezja. Dwie osoby przez ponad pół godziny zadawały jej pytania przedwyborcze. Jedna z nich była profesorką religioznawstwa i filozofii życia z uniwersytetu w Umeå, a towarzyszył jej kierownik odpowiedzialny za spotkania Kościoła Szwecji w ośrodku szkoleniowym pod Lund. Z pewnością żadnemu z nich nie można było nic zarzucić, ale Ingrid uważała, że skupiają uwagę na niewłaściwych kwestiach i zadają nie takie pytania, jak powinni, przez co wciąż musiała zgłaszać sprostowania i może sprawiała wrażenie, że stosuje uniki.

      Miga się od odpowiedzi.

      Jak polityk.

      Na zakończenie podziękowali i stwierdzili, że poszło jej bardzo dobrze. Ingrid nie potrafiła rozstrzygnąć, czy to kurtuazja, czy też naprawdę tak uważali. Całą kampanię oparła na byciu przeciwwagą dla wiejącego wiatru liberalizmu, alternatywą dla tych, którzy chcieli odzyskać dawne wartości. Takich ludzi nie brakowało. Wielu z przerażeniem patrzyło na to, jak ich Kościół z pełną powagą dyskutuje, czy Bóg rzeczywiście istnieje, czy też jest jedynie metaforą. Nie wierzyła własnym uszom, kiedy wysoko postawieni dostojnicy utrzymywali, że prawda jest ukryta w metaforze, a nie w dosłowności. Wielu śledziło debatę na temat chrześcijan namawianych do ukrywania krzyża, jeśli pracują na przykład w ochronie zdrowia, bo ktoś mógłby go uznać za prowokujący symbol.

      Na to wszystko Ingrid miała odpowiedzi, ale ktoś musiał zadać właściwe pytania. Nikt jednak tego nie zrobił.

      Gryzło ją poczucie, że straciła fantastyczną okazję, by do nich dotrzeć. To zwiększyło jej irytację, kiedy po przesłuchaniu pojechała na spotkanie z przedstawicielami związku zawodowego w sprawie problemu BHP. Wszyscy wiedzieli, jak miał na imię problem, i znali piastowane przez nią stanowisko – w końcu mieli za sobą niekończące się spotkania i dochodzenia, układali związane z nią plany. Ingrid była przekonana, że na spotkaniu tego dnia nie pojawi się nic nowego. A tymczasem została zaskoczona. Okazało się, że ich „problem BHP” może rozważyć ustąpienie ze stanowiska. Jeśli dostanie odprawę w wysokości rocznej pensji. W takim wypadku informacja o problemach z personelem w parafii również nie będzie musiała zyskać większego rozgłosu.

      Po prostu szantaż.

      Próbowali wykorzystać fakt, że stanęła do wyborów biskupich.

      Była jedną z siedmiorga kandydatów, a szanse na wygraną miało jej zdaniem troje z nich. Dwoje, jeśli postanowi wykorzystać swoją wiedzę na temat Görana Peltzéna. Wyjazd do Londynu w dwa tysiące dwunastym roku okazał się znacznie bardziej kosztowny dla parafii w Strängnäs niż się spodziewano. O ile Ingrid dobrze rozumiała, gdyby ktoś zechciał się przyjrzeć sprawie, znalazłby stos paragonów z restauracji i teatrów. Trudno byłoby odpowiedzieć na pytanie, dlaczego parafia miałaby pokrywać takie koszty. Poza tym wyglądało na to, że żony i mężowie także się załapali po mocno obniżonej cenie. Pytanie brzmiało, czy powinna wykorzystać tę wiedzę, czy też nie. Jeśli tak, to w formie anonimowego przecieku do prasy. W takim wypadku musiało być pewne, że nie zostawi śladu, który poprowadziłby z powrotem do niej. Obrzucanie błotem zadziałałoby na jej niekorzyść. Tak naprawdę chciała się wznieść ponad takie zagrania, ale na tym etapie najwyraźniej wszystkie chwyty były dozwolone. Miała pewność, że to jeden z jej kontrkandydatów wyciągnął na światło dzienne urażonego konfirmanta.

      Zastanawiała się nad tym, kiedy wieczorem wracała samochodem do domu. Czuła wzburzenie i złość, a to najgorszy z możliwych stan psychiczny do podejmowania ważnych decyzji. Postanowiła więc, że na razie zachowa dla siebie to, co wiedziała o Göranie Peltzénie. Wybory miały się odbyć dopiero za dwa miesiące. Było jeszcze sporo czasu. Mogła poczekać kilka tygodni, spróbować wyczuć, jaka jest ogólna reakcja na jej przesłuchanie. Umieścili wszystko w sieci, więc uprawnieni do głosowania mogli wyrobić sobie opinię o kandydatach. СКАЧАТЬ