Millennium. David Lagercrantz

Чтение книги онлайн.

      HOLGER PALMGREN też odkrył, że jego telefon nie działa, i uznał to za typowe. Nic nie działało, a najmniej on sam. Był w tragicznym stanie. Już od wczesnych godzin porannych leżał rozbudzony i cierpiał z bólu. Zachodził w głowę, co w niego wstąpiło.

      Miał coraz większą pewność, że rozmowa z poprzedniego dnia była ogromną pomyłką. Steinberg mógł być zwyczajnym bandytą, niezależnie od tego, w ilu eleganckich komisjach zasiadał i w ilu śledztwach uczestniczył. Wystarczyło spojrzeć na to, że profesor podpisał decyzję o umieszczeniu Lisbeth w rodzinie zastępczej wbrew woli jej i jej matki. Tylko na to!

      Och, mój Panie, ależ byłem głupi, myślał. Co miał zrobić? Przede wszystkim musiał zadzwonić do Lisbeth i przedyskutować z nią sprawę. A telefon akurat nie działał. Ze stacjonarnego już nie korzystał, bo dzwonili tylko sprzedawcy i ludzie, z którymi nie chciał rozmawiać. Ciekawe, czy odłączył go od prądu.

      Z wielkim wysiłkiem się odwrócił i spostrzegł, że wtyczka rzeczywiście nie tkwiła już w gniazdku. Czy da radę ją włożyć? Wysunął się daleko poza materac, przechylił klatkę piersiową nad poręczą łóżka i wetknął wtyczkę do gniazdka. Po wszystkim przez chwilę leżał i dyszał, aż w końcu podniósł słuchawkę starego telefonu stojącego na nocnym stoliku. Usłyszał sygnał. Zawsze to coś. Znów czuł się gotowy do działania. Zadzwonił do biura numerów i poprosił o połączenie z więzieniem Flodberga. Nie spodziewał się usłyszeć dyżurnego wesołka, ale i tak arogancja w głosie dyspozytora kompletnie go zdumiała.

      – Nazywam się Holger Palmgren – oznajmił z całą mocą swojego autorytetu. – Jestem adwokatem. Bardzo proszę mnie połączyć z kierownictwem pawilonu bezpieczeństwa. To sprawa najwyższej wagi.

      – Będzie pan musiał poczekać.

      – Nie ma czasu – syknął.

      Nic to nie dało. Dopiero po niekończącej się serii przekierowań i długim oczekiwaniu połączono go ze strażniczką z oddziału, Harriet Lindfors. Wydawała się oschła i surowa, ale Holger podkreślił powagę sytuacji. Powiedział, że chce natychmiast rozmawiać z Lisbeth Salander. Odpowiedź go zmroziła. Nie tylko nerwowy ton, ale i słowa:

      – Nie ma mowy, zwłaszcza w obecnych okolicznościach.

      – Czy coś się stało? – zapytał.

      – Jest pan jej pełnomocnikiem?

      – Nie. Tak.

      – To nie była jednoznaczna odpowiedź.

      – Nie jestem bezpośrednio zaangażowany.

      – W takim razie proszę się odezwać później – odparła Harriet Lindfors i rzuciła słuchawką.

      Ogarnął go szał, zaczął uderzać zdrową ręką o łóżko i wyobrażać sobie najstraszliwsze rzeczy. To wszystko przeze mnie, myślał. Po jakimś czasie spróbował się uspokoić i nie popadać w szalone spekulacje. Jednak niespecjalnie mu to wychodziło. Dlaczego, do diabła, był tak niedołężny?

      Powinien po prostu wstać i zmierzyć się z sytuacją. Tymczasem miał powyginane i sztywne palce, a ciało poskręcane, zgarbione i sparaliżowane do połowy. Nie potrafił nawet samodzielnie usiąść na wózku. Doprowadzało go to do szału. Jeśli noc była jego wędrówką na Golgotę, to teraz czuł się jak przybity do krzyża, którym był nieszczęsny materac. Nawet stary Ekelöf i jego zaciśnięta wśród lilii wodnych pięść nie przynosiły już pocieszenia. Popatrzył na telefon. Kiedy czekał na połączenie w centrali Flodbergi, miał wrażenie, że ktoś dzwoni. Rzeczywiście. W skrzynce była wiadomość od Mikaela Blomkvista. To dobrze. Holger uznał, że Mikael będzie mógł pomóc i zrobi dalszy użytek z informacji. Wybrał jego numer. Nikt się nie zgłaszał, więc spróbował jeszcze raz. Wreszcie Mikael się odezwał. Był zdyszany. Holgerowi przemknęło przez myśl, że to lepszy rodzaj oddechu niż ten, który obecnie dręczy jego.

      – Nie przeszkadzam? – zapytał.

      – W żadnym wypadku – odparł Mikael.

      – Jesteś w damskim towarzystwie?

      – Nie, nie.

      – Ależ tak – rozległ się kobiecy głos w tle.

      – Nie rań damy.

      Nawet w kryzysowej sytuacji takiej jak ta Holger czuł przymus kulturalnego zachowania.

      – Zgadza się – odparł Mikael.

      – No to się nią zajmuj. Zadzwonię do twojej siostry.

      – Nie, nie!

      Najwyraźniej Mikael usłyszał niepokój w jego głosie.

      – Szukałem cię – kontynuował. – Spotkałeś się z Lisbeth, prawda?

      – Tak. Martwię się o nią – odparł Holger z wahaniem.

      – Ja też. Czego się dowiedziałeś?

      – No więc…

      Przypomniał sobie starą radę Mikaela, żeby nie rozmawiać o delikatnych sprawach przez telefon.

      – Tak?

      – Wygląda na to, że znowu chce się dowiadywać.

      – Czego?

      – Jakichś rzeczy ze swojego dzieciństwa. Ale najgorsze jest to, że chyba się ośmieszyłem. Chciałem jej pomóc. Naprawdę. A tylko schrzaniłem. Mógłbyś do mnie wpaść? Wszystko opowiem.

      – Oczywiście, już jadę.

      – O nie! СКАЧАТЬ