Millennium. David Lagercrantz

Чтение книги онлайн.

      – Z rywalizacji, kompleksu niższości i tak dalej. Ivar wie, że Leo jest inteligentniejszy i że potrafi przejrzeć jego przechwałki i kłamstwa. Dlatego ma kompleksy, i to nie tylko na tle intelektualnym. Ciągle jada w drogich restauracjach, zrobił się tłusty i rozlazły. Nie skończył jeszcze czterdziestki, a już jest podtatusiały, podczas gdy Leo trenuje biegi i kiedy ma dobry dzień, potrafi wyglądać na dwudziestopięciolatka. Z drugiej strony Ivar jest bardziej przedsiębiorczy i silniejszy, więc…

      Malin się skrzywiła i wypiła jeszcze łyk wina.

      – Co takiego?

      – Czasem się wstydzę, że byłam częścią tego wszystkiego. Ivar często był całkiem w porządku kolesiem, może trochę zbyt bezpośrednim i gruboskórnym, ale jednak w porządku. Choć bywał też diabłem wcielonym, okropnie się na to patrzyło. Chyba się bał, że Leo zastąpi go na stanowisku dyrektora. Wielu ludzi, nawet kilku w zarządzie, miało na to ochotę. W ostatnim tygodniu mojej pracy w firmie, tuż przed tym, jak się widziałam z Leo w środku nocy, odbyło się u nas spotkanie. Mieliśmy rozmawiać także o tym, kto powinien mnie zastąpić. Ale nie udało się uniknąć również rozmowy na inne tematy, a Ivar od początku był podenerwowany. Z pewnością czuł to co ja – że coś się stało. W końcu Leo był tak niedorzecznie szczęśliwy, jakby się unosił w powietrzu. Poza tym przez cały tydzień prawie nie było go w pracy. No i Ivar go zaatakował. Nazwał moralistą, obibokiem i tchórzem. Na początku Leo dobrze to znosił. Tylko się uśmiechał. Ivar czuł się prowokowany i z jego ust zaczęły padać najokropniejsze słowa. Zaczął się zachowywać jak rasista. Nazwał Leo pieprzonym Cyganem. To było tak głupie… Myślałam, że Leo po prostu zignoruje tego idiotę. Ale on się zerwał z krzesła i chwycił go za szyję. Naprawdę. Rzuciłam się do przodu i powaliłam Leo na podłogę. Czyste szaleństwo. Pamiętam, że mamrotał: „Jesteśmy lepsi, jesteśmy lepsi”, zanim się wreszcie uspokoił.

      – Co zrobił Ivar?

      – Siedział zszokowany na krześle i tylko się na nas gapił. Potem się pochylił i wyglądał na zawstydzonego. Przeprosił. Potem się zmył, a ja zostałam z leżącym na podłodze Leo.

      – Co mówił?

      – Nic, o ile dobrze pamiętam. Kiedy teraz o tym myślę, wydaje mi się to dość chore.

      – A nazywanie go „pieprzonym Cyganem” nie było chore?

      – Ivar taki już jest. Kiedy się wkurzy, wychodzi z niego prymitywny cham. Równie dobrze mógłby mówić „gnój” albo „świnia”. W jego świecie to jedno i to samo. Chyba odziedziczył tę cechę po ojcu. W tej rodzinie jest mnóstwo gównianych uprzedzeń. To mam na myśli, kiedy mówię, że się wstydzę. W ogóle nie powinnam była pracować u Alfreda Ögrena.

      Mikael skinął głową i pił wino. Pomyślał, że należałoby zadać parę dodatkowych pytań albo powiedzieć kilka słów pociechy, ale się na to nie zdobył. Coś znowu się dobijało do jego myśli. W pierwszej chwili nie rozumiał, co to takiego. Wiedział tylko, że ma coś wspólnego z Lisbeth. Potem sobie przypomniał, że Agneta, mama Lisbeth, miała w rodzinie wędrowców. Jej dziadek chyba jeździł z taborem i dlatego figurowała w rejestrach, których sporządzanie później stało się nielegalne.

      – A czy nie jest tak… – zaczął.

      – Jak?

      – …że Ivar rzeczywiście uważa się za kogoś wartościowszego?

      – Z pewnością tak jest.

      – Mam na myśli więzy krwi lub pochodzenie.

      – To byłoby bardzo dziwne. Krew Mannheimera jest przecież tak błękitna, jak tylko się da. Do czego zmierzasz?

      – Sam nie wiem.

      Malin wyglądała na skupioną i smutną. Mikael znów ją pogłaskał po ramionach. Dotarło do niego, co musi sprawdzić. Jeśli zajdzie taka potrzeba, cofnie się w czasie aż do starych ksiąg kościelnych.